Voor mij geen slingers

Iemand vraagt: 'En heb je nog wat gehoord van de medici?'

Mijn oudste nicht vraagt zich per mail af of ik mijn lezers niet overvoer. Ik besef dat ik veel blog en kan me voorstellen dat het geen makkelijke 'kost' is allemaal. Ik leg uit aan mijn nicht dat lezers kunnen kiezen om (even) niet mee te lezen, maar ik zit in deze 'sneltrein'. Bovendien zijn lezers niet heel precies op de hoogte, of liever gezegd, 'niet helemaal bij'. Ik ben véél verder met schrijven en in het proces dan wat er op mijn blog staat. Ik heb het nodig om me nog uitgebreid op mijn teksten te bezinnen en waar nodig te redigeren. Ik merk dat ik weinig verander of weglaat, maar ik moet er blijkbaar zelf even aan wennen, aan mijn eigen belevenissen voordat deze de wereld ingaan.

Ik treuzel met een groepsmail die nodig de deur uitmoet. Ik weet wanneer ik geopereerd wordt, veel mensen om mij heen nog niet en die kunnen dat dus ook niet uit mijn blog halen, vanwege de achterstand. Ik hik er tegen aan, vind het niet fijn om een 'algemene' mail te componeren, zou het liefst iedereen zelf even spreken, het kan niet.

Zo door de dag heen denk ik er nog wel eens aan dat borstkanker en de gevolgen daarvan voor mijn uiterlijk ook serieus vervelend zijn voor mijn werk. Mijn lijf (waar mijn borsten integraal onderdeel van uitmaken) figureert vaak in mijn werk, zo heb ik dat altijd gedaan. Ik kan zo vijf foto's bedenken waar mijn borsten een mooie voorstelling geven. Had ik mijn borsten moeten verzekeren? Dick Jaspers heeft zijn arm laten verzekeren en J-Lo haar 'bootie'. Nee, gekkigheid, misschien durf ik straks gewoon met mijn gehavende lijf te poseren. Niet voor dat spotje 'morgen is een nieuwe dag', die gehavende borst spookt door mijn hoofd sinds ik weet dat ik borstkanker heb. Ik dacht dat het een spotje betrof van 'Pink Ribbon', dat is niet zo, het is de campagne van KWF en deze heet ook anders, namelijk 'Iedereen verdient een morgen'. En als ik het spotje nu nog eens goed bekijk, vind ik het niet moeilijk om naar 'de borst' te kijken, er zit een mooie mevrouw aan vast!

Ik ben niet vóór Pink Ribbon en ook niet geheel tegen. Wat ze doen, vind ik redelijk oké, hoe ze het vormgeven is niet aan mij besteed. Het is 'te leuk' allemaal, te rooskleurig en borstkanker wordt zo bijna een feestje. Voor mij geen roze slingers! Ik doe een paar links naar artikelen over 'mijn probleem met Pink Ribbon' hierbij.

PDF artikel over schrijfster Barbara Ehrenreich.

http://www.sannebloemink.com/groene-amsterdammer.html

Artikel 'Er is niks glamourous aan borstkanker'.

http://www.groene.nl/lab/2011-10-25/er-is-niks-glamourous-aan-borstkanker

Van mijn moeder krijg ik haar engel te leen. Het is een gouden engel -piepklein, want goud is duur- aan een halsketting met in de vleugel een granaat. Met granaat bedoel ik een rode edelsteen, niet dat de engel vleugellam is gelukkig. De engel is gemaakt door mijn vriend Hugo, dus dat moet 'dubbel helpen' nu!