AVL 5.5 Wakker!

Friso blijft er in, ik word weer wakker.

Ik schrik steeds wakker van gekakel van verpleegkundigen over vakanties en 'fijne avond, tot morgen' en dat soort dingen, tussendoor droom ik en heb jeuk aan mijn gezicht, ik wrijf als een baby met mijn knuisten aan mijn gezicht. Ik schrik ook wakker omdat er iemand naast me staat om een 'pijncijfer' te vragen. Ik voel behoorlijke steken en hoor mijn eigen, schorre stem 'zeven' zeggen. Ik krijg een 'pijnblock' en wordt daar volgens de verpleegkundige waarschijnlijk duf van, alsof ik dat nog niet was. Zo snel als er iemand naast me stond, zo snel is ze ook weer verdwenen, zo lijkt het tenminste. Ik probeer wakker te blijven, ik wil hier weg. Ik ben in de war, het is kakelherrie en aan de overkant huilt een mevrouw, dezelfde 'oude bekende' waarmee ik in de 'garage' was.

Ik weet niet precies meer hoe ik op mijn eigen kamer ben gekomen, maar ben aldaar 'volkomen aanspreekbaar', alhoewel ik later ook hier niet meer precies alles van weet. Volgens Strato 'ram' ik op de knoppen van de TV met mijn linkerhand, de geopereerde kant. Ik wil direct naar de toilet, heb honger en vraag ook om koffie en ik weet niet hoe ik moet zitten of liggen. Mijn ogen vallen steeds dicht, maar ik kan niet naar links draaien, daar ben ik gesneden en ik kan niet naar rechts draaien, daar zit mijn infuus en op mijn rug liggend kan ik niet slapen. We kijken journaal, Friso is dood. Ik weet het, maar herinner het me echt allemaal niet meer precies. Ik lig niet lekker, ben onrustig, ik wil het infuus eruit, ik wil uit bed of op een zij draaien.

Ik eet brood, yoghurt, ijs en drink koffie. Ik snij in mijn vinger met de het 'loodje' van de verpakking van de smeerworst. Als ik met infuus en al naar de toilet ga, voel ik een straaltje vocht over mijn lijf lopen. Wondvocht uit  een gehechte snee in mijn oksel, Strato komt kijken, als ik het wondvocht opneem met een papieren handdoek. Ik vind het allemaal meevallen, 3 flinke incisies, maar niet lelijk. MCV nummer 4 komt kijken en zegt dat ik tegen 20.00 uur ontslagen zal worden, eerst moet het infuus er nog een poosje inblijven, volgens mij gebeurt er niks, staat het kraantje van het infuus dicht.

Mijn moeder en Michael komen me halen. Als ze binnen zijn, geeft Strato mijn moeder een zoen en ik krijg een zoen van Michael. Hij vraagt me of ik een rolstoel nodig heb. Ik denk van niet, Strato denkt van wel en gaat het wel even vragen. Ja, een rolstoel is verstandig, Michael gaat op zoek. MCV nummer 4 vraagt of ik het ontslag gesprek wil doen met iedereen erbij, ik wil dit graag alleen met Strato doen. Steef, Moes en Michael mogen wachten in de 'pantry'.

Ik weet niks meer van dat ontslaggesprek. Behalve dat ik mijn ponskaart terugkreeg en een nieuwe afspraak heb op 22 augustus in AVL en dat de pieper van MCV nummer 4 af bleef gaan. MCV nummer 4 gaat even weg om pijnstillers voor me te halen. Ondertussen kleed ik me met hulp van Strato aan. Het duurt lang voordat de pijnstillers gebracht worden. Het is MCV nummer 5. MCV nummer 4 is even verhinderd. Ik krijg 5 diclofenac en 2 maagbeschermers en de opdracht om 4 keer per dag 1000 mg paracetamol te nemen en diclofenac wanneer nodig in combinatie met een maagbeschermer. Ik mag naar huis.

Eenmaal thuis is het helemaal gezellig. Met mama praat ik over haakwerk, Michael vertelt een mop aan Strato. Mama kamt mijn haar. Ze doet dat heel voorzichtig. Ik herinner me dat ze vroeger vaak niet zo heel zachtzinnig mijn haar kamde, behalve die ene keer toen ik een hoofd vol luizen had en eerst behandeld ben met zo'n chemische haarlotion die op je ogen en luchtwegen slaat (als je daar geen kanker van krijgt, weet ik het ook niet meer). Toen de luizen dood waren, zat mijn haar nog vol met neten. Mijn moeder heeft één voor één, haar voor haar de neten met haar nagels losgetrokken uit mijn volle haarbos. Heel voorzichtig en met veel geduld.

Ik laat nog eens de scintigrafieën zien, de foto's van mijn radioactieve tumor en klieren. Enthousiast zeg ik dat ik zo'n foto nog niet had van mezelf. Mijn moeder vindt me nogal positief en heeft liever helemaal niet zo'n foto van zichzelf. Ik heb zoiets van als ik dan toch 'aan de beurt' ben, waarom dan niet blij zijn met zo'n bijzondere foto van mezelf!

We drinken koffie en na anderhalf uur zeg ik dat ik waarschijnlijk uit moet gaan rusten. Ik installeer me op de bank met veel kussens. Heb ik met Strato een film gekeken? Of hebben we 'Breaking Bad' gekeken? Ik weet het niet meer. Ik besluit om op de bank te slapen, zodat ik dan onderuitgezakt in de kussens kan zitten. Plat op mijn rug liggen in bed zie ik niet zitten. Dan krijg ik rugpijn en misschien probeer ik in mijn slaap te draaien, ik kan onmogelijk op mijn zij of liever nog op mijn buik liggen nu.

Als Strato naar bed is en ik alleen ben, kijk ik nog de helft van een duffe film. Ik neem diclofenac, oxazepam, seroquel en een maagbeschermer. Ik ben doodmoe, maar als ik mijn ogen dicht doe, herleef ik de dag. Met name het moment op mijn rug 'aan het kruis' in de operatiekamer met mijn armen op zijsteunen en grote lampen boven mijn lijf. Opnieuw en opnieuw zie ik het voor me, zo kan ik niet slapen. Ik heb dat nachtelijke 'herleven van de dag' ook als ik bijvoorbeeld een dagje naar de Efteling ben geweest of een vliegreisje heb gemaakt. N.B. een dagje AVL lijkt verdomd veel op het ondernemen van een vliegreis, op het prikken en snijden na.

Ik probeer in een 'uitgetreden' toestand te bivakkeren. Dit lukt me heel aardig als zijnde de auteur, documentalist van mijn verhaal. Om te kunnen slapen, moet ik 'terug naar huis, wonen in mijn eigen lichaam'. Mijn gekneusde en getergde lichaam. Dus om 3.36 uur ben ik nog steeds wakker en ik schrijf.