Het gekste wat me ooit is overkomen is mijn leven.
Vandaag ga ik fietsen! Dat
heb ik twee weken niet gedaan en ik kan me niet heugen dat ik twee weken lang
niet heb gefietst, behalve dan als ik op vakantie was, weg van huis. Ik blijk
het nog te kunnen. Eerst een beetje onzeker de straat uit, ik wil wel fietsen,
maar even kijken of mijn linkerborst het ook wel wil. Het gaat. Als ik op het
industrieterrein kom, verandert het fietspad van asfalt in stoeptegels. Nu
vindt mijn borst het niet meer leuk. Ik ga ervan uit dat de helft van de mensen
op dit industrieterrein mij kennen, niet in de laatste plaats door mijn
opvallende fiets. Ik ga hier dus nu niet met mijn linkerborst in mijn
linkerhand fietsen, dat wordt zeuren. Ik leg gracieus mijn linkerhand op mijn hals,
ondertussen druk ik met mijn pols mijn borst zachtzinnig tegen mijn bast. Dat
werkt. Geen pijn meer door het gehobbel, mensen denken hooguit dat ik een oprisping heb of moet hoesten.
Op mijn werk ben ik
oprecht blij om mijn collega's weer te zien. Storm en Fred zijn op kantoor, Jos bakt eieren. Zo ken ik 'mijn mannen'. Edgar is er niet, die past op een andere
vestiging. Ik bel hem later wel even, want ik heb hem ook gemist. Ik hoef nog
even geen eieren, net muesli gegeten. Van een vertegenwoordiger,
die vanaf nu zijn baard laat staan dus dat was meteen alweer grappig, krijg ik
een tekening met een brief van zijn dochter. Het beloofde cadeau. Te lief! Een paard met een cape en veel beterschap,
ik zal haar een kaart sturen, want dit soort post helpt tegen kanker, ik weet
het zeker!
Niet heel veel later
verschijnt Toon met broodjes kroket, hij is jarig. Ook zie ik mijn
lieve 'grote broer' Sjaak vandaag. Ik breng de kas van de afgelopen twee weken
op orde en met mijn collega's praat ik over die afgelopen twee weken en de
komende twee weken, oftewel mijn ziekte, behandeling en voortgang. Ik kijk op
de kalender en zie dat ik vandaag wel eens mag beginnen met adem inhouden,
maandag moet ik alweer naar het AVL.
De huisarts belt, mijn
'echte' huisarts. Hij wilde me graag zelf wel eens even spreken, want hij
begrijpt dat er wat ergs met me is gebeurd. Dat is ook zo en ik ben blij om Benjamin te spreken in plaats van dokter De Bleij. Ik wil echt niet afdingen op de
dokters-kwaliteiten van De Bleij, maar ik vind Benjamin veeeeel liever. Hij schrijft een klysma voor omdat het ondanks de gore Molaxole suspensie nog
steeds niks is met mijn 'nummer 2'. Ik zeg dat ik geen zin heb in dat klysma,
maar dat ik het natuurlijk wel doe. Ik ben zo meegaand laatste tijd. Benjamin zegt dat hij dat knap vindt, omdat hij weet dat het niet echt in mijn karakter
zit dat 'meegaande'.
Verder belooft Benjamin dat hij volgende week dinsdag belt omdat dit de dag na de voorbereiding voor
bestralen is. Hij biedt ook nog 'Maretak therapie' aan. 60% van borstkanker
patiënten in Duitsland gebruikt dit, uiteraard naast de reguliere behandeling (niet onbelangrijk).
Uit Duits onderzoek zou ook blijken dat veel vrouwen baat hebben bij deze
therapie. Het is een wondermiddel want het helpt tegen de vermoeidheid tijdens
chemo en er zijn aanwijzingen dat recidive ook een stuk minder is onder invloed
van dit flauwe aftreksel van Maretak. Ik houd van Benjamin, maar ben niet meer
antroposofisch, als ik dat ooit al was. Ik ben als kind, samen met mijn moeder
bij deze praktijk terecht gekomen, nadat mijn moeders leven eens gered is
middels antroposofische therapie. Ik zeg tegen Ben dat ik me in zal lezen
in 'Maretak therapie' en doe dit ook. Ik kom er op terug.
Na tweeëneenhalf uur
rommelen met de kas, raakt mijn energie alweer een beetje op. Ik wil graag nog
zelf op de fiets naar huis zonder instorting, dus zeg mijn collega's gedag en
ga nog even bij mijn collega's beneden buurten. Sjors maakt een sinaasappel
voor me schoon en Jan en Bianca bespreken het fenomeen 'bestralen'. Thuis wacht
nog een verrassing, Hugo met een lekker croissantje met schimmelkaas en
tomaatjes, mijn lievelingslunch! Als Hugo weer weg is en ik net in bed ga
liggen, komt Strato met mijn verrassing van de apotheek. Clyssie! Een veels te
blije naam voor zo iets naars als een klysma. Er zit een stickertje op. 'Via de mond, via de neus'. Dat kan niet kloppen. Dat klopt, grapje van Strato. Stickertje heeft hij gestolen bij de apotheek en er zelf opgeplakt.
Ik lig op mijn rug in bed
op een handdoek, er zit geen handleiding bij de Clyssie van de firma Braun. Het
duurt even voor ik het 'tuutje' open heb. De rest wijst zich vanzelf, slangetje
naar binnen duwen en zak leegknijpen. Gelukkig is de zak niet zo groot als ik
had verwacht. Ik dacht minstens een infuuszak, dit is hooguit de helft. Volgens
de dokter moet ik de vloeistof zo lang mogelijk binnen houden, maar als dat een
kwartier is, dan is dat al heel wat. De eerste 5 minuten geen vuiltje aan de
lucht, maar daarna krijg ik 'persweeën'. Ik zucht er doorheen, de kramp straalt
uit naar mijn benen en ik krijg het heet en word misselijk.
Na 11 minuten wil ik vast
naar de toilet, tussen twee 'persweeën' in, want ik ben bang dat ik het anders
straks niet meer red. Met de handdoek als luier omgeslagen en Strato alvast vooruit, ga
ik naar beneden. Voor het eerst vind ik het echt vervelend dat ik geen toilet
boven heb. Strato doet de deur voor me open en de deksel omhoog. De stopwatch
staat nu op 12 minuten. Ik houd het niet meer! Ik roep tegen Strato dat hij de
deur dicht moet doen, dit hoeft hij niet mee te maken. Als ik door mijn knieën
zak om te gaan zitten, wijken mijn billen een heel klein stukje en is het al te
laat. Met kracht spuit ik de hele toiletpot en bril onder! Deze zijn
spiksplinternieuw, het nieuwste van het nieuwste, Sphinx 'Rim free' en bij deze
direct ingewijd!
Strato doet de deur weer
open om te kijken of het goed gaat. Ik probeer me breed te maken, zodat hij de
ravage niet kan zien. Het is te erg, hij ziet het wel. Hoe kan hij mij hierna
ooit nog aantrekkelijk vinden?! Ik roep dat ik me rotschaam, dat hij weg moet
gaan en dat ik het zelf zo schoon maak. Strato neemt het aanbod van harte aan en
roept nog heel hard tegen de dichte deur dat ik me helemaal nergens voor hoef
te schamen. Na dit poepincident, maak ik eerst de toilet schoon, gelukkig is
tegenwoordig de kast met schoonmaakspullen in de toiletruimte, dus dat komt nu
goed uit. Hierna ga ik onder de douche, want niet alleen de toiletpot en bril
zijn besmeurd. Na het douchen maak ik nog een keer de toilet schoon.
Later op de avond blijkt
dat het ook nog eens allemaal voor niks was. Had ik me van de krachtige
spuitpartij nou op slag enorm opgelucht en inwendig verschoond gevoeld, dan was
het nog ergens goed voor geweest. Ik zit nog steeds helemaal 'klem'.
Zuurkoolsap? Of zoiets smerigs? Voor mij geen Clyssie meer. Ik ga een paar uur
slapen om al deze toestanden te verwerken en omdat ik moe ben. Niet lang
geleden zou ik gaan huilen als ik in omstandigheden zou verkeren waarbij ik de
hele boel onder-spuitpoep, maar zoals gezegd, ik ben tegenwoordig zo meegaand
en niet zo snel meer onder de indruk van mijn eigen ongemakken, er is dan ook
letterlijk gesneden in mijn 'trots'. Als ik weer wakker ben, kijk ik Ellen
Degeneres en Bridget Jones en haak ik
een kleed.
Voor het slapen gaan bekijk
ik de DVD van het AVL over de 'Breath-hold' methode. Dokter Almhof legt uit
waar deze methode voor dient. Door het inhouden van mijn adem tijdens de
bestraling, wordt mijn hart zoveel mogelijk ontzien. Hiertoe moet ik mijn adem
gedurende 40 seconden diep in kunnen houden terwijl mijn armen boven mijn hoofd
liggen. Ik begin met oefenen, de eerste keer kom ik niet verder dan 20
seconden. Wellicht helpt het niet dat mijn borst best zeer doet als ik mijn arm
boven mijn hoofd doe, maar ja, dat moet maandag ook en ik verwacht dat mijn
borst dan nog steeds niet geheel pijnvrij is. Dus nog maar eens en nog maar
eens. Het lukt me één keer om 40 seconden te halen en nog een keer om 35
seconden te halen. Daarna zie ik sterretjes, dus ik besluit dat ik vandaag genoeg
geoefend heb.
Mocht u ooit iets in te
wijden hebben, dan beveel ik u van harte Clyssie aan, te koop voor 1,27 euro
bij de apotheek. Goedkoper dan champagne en een veel spectaculairder effect!
Ik moet denken aan scenes
uit 'Little Britain'.
's Avonds druk ik de laatste 'PIL' uit de strip voor deze cyclus en bedenk dat
ik deze eerder dan gedacht niet meer nodig zal hebben.
