Zo'n 10 dagen voorafgaand aan de bestraling krijg ik een CT-scan van mijn bast, waarbij ze precies gaan bepalen wat het bestralingsgebied wordt waarbij mijn longen zo goed mogelijk, en mijn hart in potentie helemaal ontzien worden. Op de plek waar de tumor zat krijg ik een extra 'boost' bestraling. Het bestralingsgebied wordt 'afgezet' met rozerode grenslijnen die op mijn zij en borst getekend worden. Bovendien krijg ik puntjes op mijn bast getatoeëerd. Ik zeg dat ik ervan uitga dat het hier tijdelijke tatoeages betreft.... Dat is niet zo! Strato en ik vragen in koor of deze dan in ieder geval bruin zijn, zodat het een moedervlek lijkt. Ook dat is niet zo, het worden zwartblauw, permanente puntjes!
Voor mensen die dat echt niet willen, is het mogelijk om de bestraling alleen af te stemmen op de getekende rozerode lijnen, maar dit is minder nauwkeurig. Dat hoeft voor mij dus niet, mijn hart gaat mij meer aan het hart dan een paar zwartblauwe puntjes op mijn huid. Ze onderzoeken nog of het in de toekomst met 'permanente make-up' gedaan kan worden, dus wel bruine puntjes, of tijdelijke puntjes, maar hier zijn ze bij het AVL nog niet uit. Ik vind het best, ik vind het wel een goede grap, die tatoeages. Ik heb al flinke japen van littekens waardoor ik me net een stoere struikrover voel, tatoeages passen ook wel leuk in dit plaatje. Misschien laat ik later van die puntjes later wel een scheepsanker maken of 'hoop, geloof en liefde' of iets dergelijks. Dick Turpin!
We moeten rode Edding markeerstiften kopen, want die rode strepen moeten minstens 5 weken op mijn bast blijven staan en dus regelmatig bijgetekend worden, dit mag Strato doen volgens de PA, heeft hij dan ook een taak. Die arme man heeft gisteren mijn oksels geschoren en mijn lange hoofdhaar gewassen, gedroogd en gekamd, hij zit al onder de taken. Dat is trouwens gek joh, mijn vel is onder mijn oksel gevoelloos. Als ik deodorant op wil doen, moet ik in de spiegel kijken of ik 'goed zit' en door te duwen met de deostick, voel ik aan de deostick dat ik 'ergens tegenaan' rol, anders zou ik niet weten dat ik deodorant opgesmeerd heb. Heel idiote sensatie, of liever gezegd geen sensatie. Over een half jaar ongeveer blijkt hoeveel van het gevoel onder mijn oksel, en zelfs tot op mijn rug bij mijn schouderblad, weer terugkomt. Zenuwbanen zijn geraak en doorgesneden. Katherine heeft uitgelegd dat aan de buitenkant de incisies prachtig helen, maar dat ik aan de binnenkant wel serieuze verwondingen heb opgelopen door de ingreep. Diezelfde avond ontdek ik dat mijn tepel 'het nog doet'! Dat is toch letterlijk en figuurlijk top!
21 keer gaan 'ze' me bestralen, dit duurt iets langer dan 4 weken en begint ca. twee weken na de CT-scan. En ondertussen houden we die gezellige snelle racestrepen intact op mijn lijf. De zomer is bijna voorbij, dat scheelt, ik hoef geen bijpassende bikini uit te zoeken. Strato wil eigenlijk liever een fuchsia-roze Edding markeerstift. In het ziekenhuis schilderen ze de strepen er voor het eerst op met fuchsia-roze, hij zou liever doorgaan met deze kleur in plaats van over te stappen naar 'gewoon rood'. Het blijft een kunstenaar.
Als we weggaan uit het AVL heb ik een 'Adem in en niet meer uit' DVD, een bestralings-folder, een familiaire-tumor-folder, een afspraak met de chirurg over een jaar, een afspraak voor een mammografie over een jaar minus 1 week, een afspraak voor een CT scan over 2 weken, een voorbereidingsgesprek voor bestraling over 2 weken en een afspraak met de oncoloog internist voor hormoontherapie en mogelijk chemotherapie over 3 weken. Kanker hebben is een voltijd betrekking.
Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en voel me zwak. Op de terugweg in de auto zit ik me helemaal gek te gapen. Strato roept: 'Tompoezen'! Hij heeft gelijk, maar uiteindelijk halen we geen tompoezen. We gaan rechtdoor naar huis en ik kruip meteen in bed, ik moet hier even ongelofelijk van bijkomen. Dit was het 'leven of dood' moment in dit proces, de uitslag duidt zeer sterk op 'leven'. Pfoei!
Ik lig nog maar net op mijn zij met mijn ogen dicht of Esther komt binnen met twee pilsjes en, naar eigen zeggen, een 'kankerzak', een grote IKEA tas met hierin een magazine, divers fruit en divers snoep. Esther is mijn schatje. Ze kruipt bij mij op bed en we nemen mijn dag nog eens door en kletsen over andere ons bekende zaken. Esther drinkt de pilsjes, ik houd het nog steeds bij bruiswater en anti-oxidantensap. Ik kan nog steeds 'niet af' zogezegd en daardoor voel ik me ook niet helemaal goed, naast het feit dat mijn borst voelt alsof ik onwetend achter een flink paard ben gaan staan en deze met twee benen uitgehaald heeft.
Als Strato en ik later in bed 'The Newsroom' liggen te kijken, een nieuwe HBO-serie waar we gek op zijn, wordt hij gebeld. Wie kan dat nou zijn om kwart voor 12. Waar is de brand? Het is zijn vader. Computerproblemen, hij is naar eigen zeggen op een 'linke' site geweest, geen hartaanval gelukkig.
