AVL 5.1 Sentinel Node

Daar ga ik, voor dag en dauw en met mijn ziel onder mijn ene arm en mijn kanker onder mijn andere arm. Esther brengt ons naar het AVL, het wordt een leuke rit, we blijven van de snelweg af en zien buurten van Amsterdam waar we anders nooit komen. Voordat we goed en wel binnen zijn in het ziekenhuis, heb ik al twee bekenden gezien. Een zwangere collega, die gelukkig niet binnengaat in het AVL maar naar het aanpalende Slotervaart Ziekenhuis wandelt en Cristien, die net als Hidde in het AVL werkt, ik krijg een knuffel.

Gisteren al mijn tasje ingepakt, alle documenten van het AVL bij elkaar gezocht en toch sta ik daar zonder ponskaart. Gelukkig maken ze zonder moeite een nieuwe, ik zou bijna willen zeggen 'met liefde'. Moet je eens op Schiphol doen, aankomen zonder je stapel zelf-geprinte A4-tjes met onbegrijpelijke info over je chartervlucht, krijg je meteen een bekeuring! Strato en ik installeren ons in de 'buik van het beest', een wachtruimte waar een bordje hangt met daarop 'Bucky / Doorlicht / Nucleaire onderzoeken'. Ik weet nog steeds niet wat 'Bucky' is en bij 'Doorlicht' kan ik me wel iets voorstellen. In een glazen kantoortje zijn een meneer en mevrouw heel druk en heen en weer lopend bezig met meerdere computers om zich heen. Controlecentrum? Een jongeman roept 'Mevrouw Allison', dus spring ik op. Dat was niet nodig, er zijn namelijk problemen met de apparatuur. het gaat nog zeker een dik half uur duren voordat ik 'ingespoten' wordt met radioactieve vloeistof.

Er loopt een dokter langs, ik zou zweren dat het Marc Sloan is, de plastisch chirurg uit 'Grey's Anatomy'. Voor de zekerheid heb ik het even opgezocht, hij was het niet. Ik zeg lekker niet hoe die dokter in het echt heet, want anders gaat hij nog naast zijn Birkenstock klompen lopen door de vergelijking met 'hottie' Marc Sloan.

Er hangt kunst aan de muur en een bordje met uitleg. Volgens de uitleg van de kunstenaar op dat bordje gaat het bij deze locatie in het AVL om 'goed en slecht weefsel' en 'goede en slechte cellen' en dat sluit nou toevalligerwijs heel mooi aan bij het werk van de kunstenaar. Jammer dat kunst altijd uitgelegd dient te worden heden ten dage. Kunst zou moeten gaan over beeld, niet over woord. De kijker zou zelf moeten mogen beslissen over hetgeen hij of zij ervaart bij het beeld, ik kan nu met geen goed fatsoen zelf meer een oordeel vellen, want ik moet er cellen en weefsel in zien. Ik zie het niet, ik word er cynisch van.

Om 9.15 uur mag ik komen. Bovenkleding uit en op tafel. Een TL armatuur hangt recht boven mijn hoofd. Ik leg mijn hemd over mijn gezicht, hoef ik niet in het licht te kijken en de naald niet te zien. Dokter Dibbes zegt dat ik niet bang hoef te zijn, het is maar een dun naaldje. Ik heb hem alvast verteld dat ik flauw ga vallen, maar dat het even kan duren voor het zover is. Hij prikt in mijn borst, dat gaat nog. Die prik die duurt en die duurt maar, hoeveel 'liter' van die radioactieve vloeistof moet er in? Ik voel de vloeistof 'tegendraads' optrekken in mijn borst en oksel, ik word misselijk. Als de naald eindelijk uit mijn borst is getrokken, moet ik de vloeistof met mijn rechterhand inmasseren. Ik doe twee keer een poging om rechtop te gaan zitten, maar ga vervolgens maar weer liggen. De flauwvallerij is een hardnekkige toestand. Dibbes vraagt of ik wel gegeten heb. Ja, maar alweer uren geleden, ik wordt geopereerd vandaag, namelijk. Dibbes zegt dat het allemaal niet erg is, dat deze kamer toch niet direct weer nodig is, maar zijn drukke gedoe en gerommel vertelt me wat anders. Dibbes haalt Strato erbij, mijn man komt me redden.

Terug in de wachtkamer, breekt het zweet me nog steeds uit. Ik wapper mezelf met een 'Vrij Nederland' koele lucht toe. Strato vindt een '100 jaar AVL' magazine met een pauw erop. Dit is een veel steviger blad, dus dit wappert lekkerder. We nemen het magazine mee, voor het geval er vandaag nog meer gewapperd moet worden. Na een kwartier mag ik alweer komen, andere dokter. Ik vraag wat voor foto's we nu gaan maken, zo'n foto heet 'Scintigrafie'. Weer bovenkleding uit, hier doe ik minder dan 3 seconden over, de dokter heeft niet eens tijd om de deur van de kleedcel achter me dicht te doen. Ha! Ik ben 'gekke Gerda' niet, ik heb geen BH aan vandaag, wist dat het één grote uit- en aankleedpartij zou worden vandaag.

Ik kom in een kamer met een enorme Siemens 'donut'. Die Siemens toch, ik wist wel dat ze leuk zijn met keukenmachines, maar dit is nieuw voor mij. Ik hoef niet in de donut, aan de donut zitten twee grijze 'bakken'. Daar ga ik tussen en die maken van onder en van opzij een foto. Een foto nemen duurt 5 minuten per keer. Eerst moet ik op mijn rug liggen en met mijn linkerarm zo'n rijdende kapstok voor infuuszakken vasthouden, zodat mijn arm niet in de weg zit voor de foto, daar is over nagedacht. Daarna moet ik op mijn buik op een speciaal matras met een opening voor mijn borsten liggen. Van de klimpartij laat ik per ongeluk een windje. Gelukkig ben ik jong en kwiek en klim ik zo op allerhande grote machines. Dokter MacGyver gebruikt een aluminium kozijnprofiel als hengel voor een magneetbord met een touw eraan. Ik zie niet precies wat hij ermee doet omdat ik op mijn buik lig. Hij legt uit dat het 'tegen schaduwwerking' is. Dat liggen bevalt me prima, ik ben nog een beetje week van het vorige avontuur. Om 12 uur moeten we terugkomen, dan maken ze nog een keer dezelfde foto's.