Quote Yair Lapid:
'Er is maar één ding waar je te jong voor
bent als je 40 bent en dat is doodgaan'.
Na twee kwaaie
dagen, vandaag een prima dagje. Nadat ik de eerste dagen goed ben doorgekomen
na de operatie, viel het me enorm tegen dat ik meer pijn kreeg en minder kon
doen. Het is vast allemaal normaal, maar wat weet ik daar nou van? Pijn,
misselijk, geobstipeerd, depressief, ik zakte er lekker in. Maandag ben ik de
hele dag niet uit bed gekomen, Strato heeft Allison, mijn PV, aan de lijn gehad en zij
adviseerde Strato om alleen 'gesloten vragen' aan me te stellen. Dat deed hij ook
braaf, hij kreeg alleen nergens antwoord op. Ik heb met een blinddoek tegen het
licht in bed gelegen, niet gegeten, niet gedronken totdat mijn moeder op het
randje van mijn bed kwam zitten. De realiteitszin trok een beetje terug in mijn
hoofd en toen ben ik er rond 20.00 uur maar eens uitgekomen om wat te drinken
en voor een gezellige zetpil. Strato heeft alle aardappel stukjes, tegen nog meer
potentiële verstopping, uit een sla niçoise gepulkt en zodoende heb ik zelfs
wat gegeten.
Het is te
spannend, die aanstaande uitslag van de onderzochte tumor en klieren. Ik kan er
niet over nadenken, ik mag er niet over nadenken van mezelf. Uitgaan van het
'goede' heeft geen zin, dat is hetzelfde als uitgaan van het 'slechte'. Ik wil
over geen van beiden fantaseren, want we weten het namelijk gewoon niet. 'De uitslag is de uitslag' en we moeten wachten tot donderdag.
Hypothese: Als ik uitga van het 'goede', dan houd ik vast aan wat er ontdekt en vervolgens gezegd is op de eerste dag van
de onderzoeken: Geen uitzaaiingen gevonden in mijn borsten en okselklieren volgens de echo en MRI,
tumor stadium 2. Dat is goed behandelbaar!
Hypothese: Als ik uitga van het 'slechte', dan houd ik vast aan wat er gezegd maar NIET gebeurd is: 'Het is
waarschijnlijk een cyste, je bent nog jong' en 'we halen de poortwachter weg, dit is één klier, soms twee, in negentig procent van de gevallen in je
oksel, in 10 procent van de gevallen bij je borstbeen'. Ik had geen cyste en ik
had maar liefst 5 poortwachters, zowel onder mijn oksel als bij mijn borstbeen.
Geheel anders dan de 'voorspellingen' en foute(re) boel dus!
Het blijven
allemaal 'voorspellingen' totdat de uitslag er is. Ik heb niks aan
'voorspellingen' ik heb niks aan 'het komt goed' of 'het komt niet goed'. Ik heb
iets aan kalm blijven en afleiding totdat de uitslag daar is.
Afleiding dus. Ik
ga met Gideon naar Kreeftdicht, daar kun je voor de deur parkeren en op het terras
zitten. Dat gaat prima, ik zit heerlijk in de zon met een aardbeientaartje. Ik
voel me nog steeds goed, dus we gaan ook maar een stuk wandelen in het bos
naast Kreeftdicht. Na een half uurtje moet ik wel een beetje steunen op Gideon,
beetje licht in mijn hoofd, maar ik wil niet weer naar huis en weer op de bank
of weer in mijn bed. Ik bedenk dat we wel naar IKEA kunnen gaan, daar hebben ze
vast rolstoelen!
IKEA heeft
rolstoelen voor 50 cent, en echte rolstoelen bovendien, ze zitten heerlijk, ze
rijden fantastisch! We gaan voor Gideon gordijnen uitzoeken en ik koop twee lampenkapjes
en twee fotolijstjes. Voorbij de kassa doen we nog snoep scheppen en kaas
kopen. Dan verzin ik dat ik eigenlijk een onderlaken nodig had. We besluiten om
nog een rondje IKEA te doen. Langs de kassa's weer naar binnen, door de
speciale rolstoelingang. Af en toe stap ik uit mijn rolstoel om wat uit te
zoeken en de lange stukken word ik geduwd door mijn beste maat Gideon! Dit gaat
hartstikke goed zo! Met nog meer spullen komen we weer uit het doolhof en dan
kunnen we natuurlijk niet naar huis zonder eerst een hotdog te eten (ik neem
vanavond wel weer een zetpil).
Als we thuis zijn,
ruimt Gideon de keuken op en ontdooien we de andijviestamppot die mijn moeder de
avond tevoren heeft gemaakt en waarvan ik niet weet waarom Strato deze in de
vriezer heeft gedaan. Mijn huisman stuurde ook nog een berichtje of Gideon de
planten wel water geeft vandaag, hij is vandaag een 'dagje vrij'. Ik wil ook
graag een 'dagje vrij'. Strato kondigde eergisteren aan: 'Dinsdag wil ik graag een dagje vrij'. Ik keek hem met grote ogen aan en kondigde op mijn beurt aan dat ik dan
woensdag graag een dagje vrij wil. Ik moedig Strato enorm aan om niet mee te verzanden in mijn
situatie en om dingen voor zichzelf te doen. Ik heb hem hard nodig, dus is het
in mijn belang dat Strato zich goed blijft voelen, maar een 'dagje vrij' klonk
ineens zo idioot, alsof je vrij kunt nemen van kanker.
Gideon vroeg me een
paar dagen geleden of ik kan voelen dat er 'iets' weggehaald is, of ik nu het
idee heb dat mijn kanker eruit is en of ik het gezien heb. Goeie vraag, ik had
er nog niet over nagedacht. Ik voel eerlijk gezegd niets. Mijn borst is zo
beurs dat ik niet kan checken of de zelf ontdekte tumor ook echt weg is. De
vraag wekt een leuk idee op: 'misschien ben ik wel kankervrij nu', maar dat is
natuurlijk niet zo, ik heb de sluipmoordenaar in mijn lijf! Ik moet niet voor niks bestraald worden, er zijn niet voor
niks poortwachters weggehaald en staan hormoontherapie en chemo waarschijnlijk voor de deur. En nee, ik heb de tumor niet gezien, ik was
onder narcose en ook niet later in een jampot. De tumor is naar de patholoog,
die snijdt er plakjes van en doet er dan 'zijn ding' mee.
Aan het einde van
de dag heb ik meer pijn dan gisteravond, maar ik heb wel een levenswaardig
dagje gehad!
