Iemand zegt: 'Er is iemand van een gebouw gesprongen in
een menigte, dat vind ik erger'.
Het wordt een patroon. Zo
lang mogelijk in bed liggen voordat ik de dag aanvat, ook al slaap ik niet. Ik heb last van de warmte, het
licht en het geluid van verkeer en wordt niet goed van de bassen van de
hoempapa muziek van de benedenbuurman. Ik wil de ventilator aan hebben, maar
nadat ik de stekker van de ventilator met mijn hak en volle gewicht in de
stekkerdoos heb getrapt, ben ik alweer helemaal opgenaaid. Ik sta maar eens op
om kwart over twee.
Al 'swaffelend' kom je zo
door de spellingcontrole. Maar een ouderwets woord als 'hoempapa' wordt niet
goedgekeurd. Veel woorden die van doen hebben met mijn aandoeningen ook niet.
Oh, ik ben zóóóóóó chagrijnig!
Minder dan een jaar
geleden prijkte mijn trots, mijn mooiste borst, mijn linkerborst op een poster.
Die poster hing overal in de stad en werd door mensen bewonderd en door andere
mensen in de ban gedaan. Als ik Boefje 's avonds uitliet kwam ik zeker drie
keer 'mijn eigen borst tegen'. Waarbij op één van die drie posters mijn borst
weggewerkt was met zilverkleurige sprayverf en heel lelijk gedaan bovendien,
had me maar een zilveren 'bikinitop' gegeven dan, dat had ik wel leuk gevonden,
maar de zilveren druipers hingen erbij aan die poster. Wat bezielde die man? Ik
weet ook nog wie dat heeft gedaan, een 'vakbroeder'. Nou, hij krijgt zijn zin: 'Weg met die borst!'
Ik weet nog dat ik mijn borsten kreeg. Mijn moeder en ik stonden naast een touringcar bij de
kerk. Tijd om in te stappen, ik ging een week op kamp. Ik zei tegen mijn
moeder: 'Het doet hier zo zeer' en met een groot gebaar wreef ik over mijn
complete borstkas. 'Oh!' riep mijn moeder, 'Je krijgt borsten!' Belachelijk
vond ik dat, echt stom, natuurlijk kreeg ik geen borsten, maar mijn moeder had
gelijk.
In minder tijd dan een jaar, ging ik door het leven met de bijnaam Vanessa, gekregen van de meiden notabene. Ik was de eerste in de
klas met twee halve tennisballen in mijn shirt. De meeste van mijn plagers zijn
me letterlijk dik voorbij gegroeid, haha dat zal ze leren!
Mijn moeder nam me mee
voor mijn eerste BH naar een professionele ondergoedzaak. Die ouwe, zure kenau
aldaar heeft me in een veel te strak huidkleurig kreng gehesen. Ik had
natuurlijk gewoon eerst een 'trainingshemdje' of een 'Boobs 'n Bloomers' BH-tje
gemoeten met een leuk kleurtje of een leuk kantje. Mijn moeder handelde naar eer en geweten, in de winkel werkte een
stom wijf. Die BH zat zo strak, ik heb een eeuwige moet onder mijn borsten, rood-paars en zomers een bruine streep,
ingesneden. Ik weet nog dat ik die middag ging schaatsen. Ik
voelde me ongelofelijk zelfbewust met mijn strakke harnas onder mijn
winterkleding.
Nog weer later, het zal
rond
één van mijn eerste menstruaties geweest zijn, lag ik in bed en voelde aan mijn borsten. Ik
had nog steeds geen vrede gesloten met 'die idiote, pijnlijke bulten', had ze liever niet. Ik kende ze ook nog niet zo goed en voelde ineens een harde
'schijf' aan de kant van mijn oksel, en na nog meer 'duwen en wiebelen' nog een
heleboel harde schijven. Het zweet brak me uit, ik dacht toen al meteen 'borstkanker'. Waar ik die 'wijsheid' vandaan
had op mijn zeer jeugdige leeftijd, geen idee. Ik sliep nog met een grote, roze
aap naast me 'Prins Charles' genaamd. Natuurlijk was het geen borstkanker, maar
'gewoon' klieren die opspelen als je moet menstrueren. Borsten zijn rare
'dingen'. Ik heb gehuild en gebeden, ik zou nooit meer 'wensen' dat ik geen
borsten had. Ik ben erin gegroeid, mijn borsten zijn mijn 'Trots' en 'Vreugde'
geworden.
