Pimpelpaars met een goud randje

Wat zal ik zeggen over de afgelopen week? Het was van 'weinig aan de hand' tot 'ik zie het niet meer zitten' en alles ertussenin. De eerste twee nachten na de operatie heb ik op de bank geslapen. Half zittend, zodat ik niet in mijn slaap op mijn zij of buik kan draaien. Strato heeft het raam van de balkondeur geblindeerd met een zwarte lap tegen de oranje lichtbal van de lantaarnpaal die op mijn hoofd schijnt als ik op de bank slaap. Van schrik is de ruit gesprongen toen de volgende ochtend de zon daarop scheen. Vanaf nacht 3 heb ik gewoon in bed geslapen. Dat ging twee nachten goed, ik kon zelfs op beide zijden slapen. De daaropvolgende nachten ging dat ineens niet meer, had ik teveel pijn onder mijn linkerarm en bij mijn schouderblad. Mijn huid voelt dood, als ik eraan voel is het net of ik iemand anders aanraak en diep daaronder voelt het beurs.

Dag 3 na de operatie was ik misselijk en wilde Esther mosselen voor me maken, uiteindelijk is dat een salade geworden, dat vond ik een betere maaltijd gezien mijn constitutie. De huisarts belde omdat ik ingesproken had voor 'telefonisch spreekuur'. In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ik aan de dokter meer diclofenac en maagbeschermers kon vragen, ze hadden in het ziekenhuis geen recept, dus konden ze me niet 'genoeg' pijnstilling meegeven. De huisarts is van mening dat maagbeschermers alleen voor mensen van boven de 60 jaar zijn en dat ik mogelijk misselijk ben van de diclofenac, voor het verhelpen van de obstipatie moet ik rondlopen en voor paracetamol schrijft ze geen recept (dat weet ik ook wel). Ze vraagt ook nog wat nou mijn specifieke vraag is, waarvoor ik gebeld heb...... 'Nou, uh, ja, ik weet het niet maar ik heb kanker!!' Mijn huisarts was op vakantie, dus die heb ik nog niet gesproken sinds ik dit inzicht heb opgedaan. Ze zegt wel dat ze volgende week nog een keer belt, want zo doen ze dat in dit soort gevallen. Ik vind het best.

Na het eten met Esther een duffe film gekeken, met een zelfmedicatieve zetpil in mijn achterste omdat ik al 4 dagen niet naar de toilet kan voor 'nummer 2'. Van een lieve nicht heb ik een mailtje waarin staat dat ze voor me zal bidden. Dat is altijd goed en heel erg lief bovendien! Verder schrijft ze dat het leven kort is, maar dat er iets veel mooiers op ons wacht. Hmmm, niet echt mijn idee over leven en dood, maar goed. Als laatste hoopt ze dat ik me gedragen voel door Here Jezus, want die weet precies wat ik doormaak. Waarop Esther heel verbaasd uitroept: 'Ik wist niet dat Jezus ook borstkanker had!'.

Op dag 4 kan ik zelf douchen en afdrogen. Ik ben zelfs naar buiten geweest en heb een bezoek gebracht aan Hugo. Het bezoek verloopt niet van harte, Hugo zit niet lekker in zijn vel en ik bemoei me op dat moment teveel met zijn situatie. Op dag 5 had ik pijn en was ik weer misselijk. Midden in de nacht zit ik snikkend en kokhalzend naast de toiletpot. Ik zeg tegen Strato dat ik 'er al niet per se wilde zijn' en dat 'dit' het niet beter maakt. Ik besef hoeveel moeite, tijd, wetenschap en geld mijn ziekte kost. Ik word gedragen, niet door Here Jezus, maar door intelligente en lieve mensen die moeite hebben genomen om te studeren, onderzoek te doen, technieken en machines te ontwikkelen en door de overheid die heeft geregeld dat we de kosten voor ziek zijn met elkaar opbrengen, zodat ik met alle mogelijke middelen geholpen wordt, ondanks dat ik dit zelf niet zou kunnen betalen. Ik kan nooit meer met goed fatsoen denken aan suïcide, er is teveel in mij geïnvesteerd om 'zomaar weg te doen'.

Strato luistert naar: 'Arme Lieve Depressieve Vrouw' van Herman Finkers
http://vimeo.com/32086509