Nog 11 dagen intact!
Ik denk niet meer als
mezelf, ik denk als de schrijver over mijzelf. Ontkoppeling? Een psychose in de
maak? Of gewoon een onschuldige wijze van zelfbehoud? Zeg het maar, ik weet het
niet. Mijn hoofd voelt als een -inmiddels heel ouderwetse- elektrische
schrijfmachine. Het ratelt maar door en de 'prachtigste' volzinnen zijn in de
maak. Ik sleutel en schaaf wat af in mijn hoofd aan de gewenste tekst en als ik
denk dat ik 'iets' in handen heb en ik zit niet achter de laptop, dan maak ik
notities in mijn Iphone. Ik ben verslaafd aan, geobsedeerd door het bloggen.
Vanochtend van huis met
een 'fatsoenlijke BH' voor het eerst sinds de biopsie. Een push-up model met
beugels. Hele vrouwenstammen keuren dit af, beugels in de BH zou heel ongezond
zijn en kanker kunnen veroorzaken bovendien. Ik ben meer van de bevinding dat
beugels uit BH's in de wasmachine zorgen voor gaten in je kleding. Hoe dan ook, kanker
van beugels, daar hoef ik me dan nu al niet meer druk om te maken. Veel deodoranten
zijn ook funest, krijg je ook kanker van. Ik hield me er al niet mee bezig en
dat doe ik nog steeds niet. Over 20 jaar vallen we waarschijnlijk allemaal dood
neer van een hersentumor veroorzaakt door mobiel bellen, (En de wereld is
inmiddels ook al drie keer vergaan). In ieder geval ben ik t.z.t. okselfris.
Vanmiddag heb ik zelf maar
eens met de opname poli gebeld van het AVL, ik ben er aan toe, ik MOET het
weten. Ik stel me daarbij voor dat als ik het weet, dan is het net als de
planning voordat je op vakantie gaat. Je zorgt dat je huis schoon is, de was
gedaan. Je verschoont je bed op de laatste avond. Pakt je koffertje, regelt nog
wat correspondentie en zorgt dat je werk af is. Als ik te horen krijg dat ik 12
augustus ingepland ben, maar even onder voorbehoud, de schildwachtklier
procedure is nog niet bevestigd, begin ik meteen te rekenen. Nog 11 dagen als
vanouds, nog 11 dagen intact, nog 11 dagen om mijn werk af te maken, dat moet
lukken.
Het is direct niet meer
als 'plannen voor een vakantie'. Over 11 dagen is het Nieuwjaar. Op 11 augustus
is het Oudjaar, dan wil ik vuurwerk zien en oliebollen eten. De scheiding
tussen het 'oude jaar' en het 'nieuwe jaar' is nog nooit zo scherp afgetekend
geweest. Zoiets als dit voelde ik echt niet in de aanloop naar 31 december van
het jaar 1999. Ik verwachtte er niks van en er gebeurde ook niks, het werd
zonder horten of stoten het jaar 2000. Nu verwacht ik er van alles van dat
'nieuwe jaar', weet alleen niet wat, maar dat het 'allemaal anders' word, dat
weet ik zeker. Zoals het geweest is, dat komt nooit meer terug.
Mijn lieve ome Pietje
belt, vroeger was ik bang voor hem. Wist ik veel, ik kende geen fysiek contact
met een 'vaderfiguur'. Stoeien met een volwassen kerel, doodeng en dat duurde
flink door tot einde puberteit, geen handleiding 'hoe om te gaan met mannen' gekregen. En een bijzonderheid is dat
Ome Pietje stoeien heeft verheven tot een 'gevaarlijke' sport. Je houd je hart
vast (of je linkerborst als je een vrouw bent) als je de stoeipartijen van Ome
Pietje met de 'kleintjes' ziet, ervaring leert dat het ALTIJD goed afloopt, hij
weet precies wat hij doet. Hij is een prof-stoeier. Ik ben allang niet meer
bang, Pietje is niet alleen mijn oom, hij is mijn vriend. Ik zeg tegen hem,
zoals ik dat vaker doe: 'Wij zijn er nog'.
En zo denk ik er nog steeds over. Een andere oom zegt wel eens tegen me dat hij
binnenkort gaat 'hemelen', dat hij er klaar mee is. Wat moet ik ermee, ik
antwoord hem met 'doe de groeten aan mijn vader'. Hij belooft dat te doen, maar leeft nog steeds. Misschien heb ik het van die kant van de familie, die latente wens om 'er niet te zijn', alleen druk ik me niet zo
uit. 'Takes one to know one' zeg
maar, want hij zegt dit soort dingen alleen tegen mij volgens mijn broer.
Ik houd van Ellen Degeneres.
Ik houd van harde grappen en ik maak harde grappen. Ellen maakt zachte grappen
en ik word er heel blij van, kan vaak enorm hard lachen om de onschuldige
eenvoud en de vindingrijkheid. Ik kan hier nog wat van leren en een puntje aan
zuigen. Wellicht wil Ellen dat wel.... zie je daar ga ik weer, dat is toch geen
onschuldige grap?
Ik ben uit mijn creatieve
winterslaap! ik maak eindelijk weer eens wat, zonder gesleur en gesleep, maar
met passie! Over mijn eigen rug, dat dan wel.
