Een man zegt: 'Als er wat is, kun je daar met mij over
praten. Ik weet alles van borsten.'
Het gesprek van de avond
tevoren heeft zijn weerslag. Ik heb dikke wallen onder mijn ogen en ben
depressief bovendien. Alle enthousiasme om iets te schrijven, om grappen te
maken is weg. We drinken koffie met mijn schoonmoeder en verder breng ik zoveel
mogelijk tijd door in bed en dommel. Ik zou het liefst echt willen slapen, maar
er is maar zoveel tijd op een dag dat je lichaam daar ook echt behoefte aan
heeft.
Pas tegen de avond krabbel
ik weer op. Strato heeft voor me gekookt en zijn aanwezigheid moedigt mij aan om
ook een beetje 'gewoon' te doen en ik ruim de vaatwasser uit en weer in. Het is
de heetste dag van het jaar tot nu toe, ik heb er niks leuks mee gedaan.
We kijken 'True Blood' en gaan
een ijsje eten bij Mc. D.
Bungeejumpen, je weet al
dat je het gaat doen, maar als je daar dan aan het elastiek staat dan wil je
niet meer. Je wil het niet en je doet het toch! Ik wil het dus niet, ik wil het
niet. Ik wil het niet. IK wil het niet. Ik WIL het NIET. Ik weet nu al dat ik
het toch laat gebeuren die operatie.
Strato, die slimmerd zegt
dat mijn aanstaande operatie niet lijkt op bungeejumpen, dat laatste doe je vrijwillig, daar betaal je zelfs
voor, ik heb helemaal nergens om gevraagd.
Daarom heb ik Strato:
Hij legt uit dat 'straf
van de natuur' ook onzin is. (weet ik ook wel, maar wou het eerder toch even zo
benaderen). De natuur raakt soms in de war, ons lichaam is zo ingenieus, maar
tegelijkertijd bepaald niet perfect vormgegeven. Als een bouwkundig ingenieur
een technische tekening aangeboden zou krijgen van onze ruggengraat, zou hij
deze constructief afkeuren. Het ontwikkelen van kanker doet de natuur niet met
kwade opzet om straf uit te delen, maar omdat de natuur ook niet perfect is en regelmatig in de war.
Mensen maken hardop een
inschatting van mijn situatie en dat zou ik ook precies zo doen, het is nodig
voor het eigen gemoed. Het is geen briljant inzicht die inschatting, want ik
heb het ze zelf allemaal verteld: Het
komt goed. 'Het komt goed', maar ik kan dat even niet meer horen, ik vind
het totaal oninteressant. Dat weet ik nu wel, ik heb zelfs nooit gevoeld dat
het mogelijk niet goed zou kunnen komen. Is dat naïef, of gewoon mijn aardse,
calvinistische slag: 'het is wat het is'?
Ik ben dus niet bezig met
'het komt goed', ik ben er mee bezig dat ik volgende week 'vrijwillig' het
ziekenhuis inloop, 'gezond' van lijf en leden, zo lijkt het althans. Ik kleed
me uit en stap vrijwillig in een vreemd bed en laat me bewust, buiten bewustzijn brengen. Dan sta ik toe dat 'ze' een mes
in mijn borst steken en als ik aan de andere kant weer wakker word, ben ik
gewond en verminkt. En bedankt! Ik doe het wel hoor, ik ben een brave borst.
Niet sporten en veel alcohol drinken, zo doe ik dat nu omdat het niet te harden is.
Muziek: 'The Sun' van The Naked And Famous
