Zaterdag was het
feest van Sven, Nathalie en mijn neef van 6. Met het voornemen om een uurtje te gaan,
zijn we zo'n 6 uur gebleven. Ik voelde me goed, kon zitten, lopen, staan, ik
heb zelfs in de keuken een beetje geholpen met bevroren hamburgers uitpakken. Mijn neef en zijn vriendje dachten dat het koeken waren. Ik heb ze laten
voelen en ruiken aan de bevroren hamburgers, maar ze konden het echt niet
raden, dus heb ik maar verklapt dat het hier om echte Mora hamburgers ging. Fysiek
ging het feest me goed af, ik voelde me alleszins normaal.
Van mijn moeder en Michael krijg ik een kaart met daarin een belofte voor twee overnachtingen op
Texel. Sven en Nathalie gaan parachutespringen. Strato en ik gaan mee om even op mijn neef en nicht te passen en voor een gezellig weekend 'uitwaaien'. Ik moet
meteen weer janken. Het is ongelofelijk lief van mijn moeder en Michael en
tegelijkertijd klote dat ik zelf geen geld voor zulke dingen heb. Lize mailde
of ik al onnodige, dure aankopen voor mezelf heb gedaan als troost. Ik vind het een grappig idee, en moet erom glimlachen, maar heb absoluut geen geld voor
onnodige, dure aankopen.
Boefje had het
minder naar haar zin, teveel kinderen voor mijn oude hond en geen gelegenheid
om de hardnodige hondentukjes te doen. Op een moment werd het haar teveel en
heeft ze het vriendje van mijn neef een kopstoot gegeven. Het jochie heeft een blauw oog en ik schaam
me voor het feit dat ik het in mijn hoofd haal dat ik Boefje mee kan nemen naar
zo'n feest en zelfs denk dat ze dat leuk vindt. Volgende keer laat ik haar
thuis, het wordt al een oude dame! De volgende dag stuur ik het vriendje een kaart
namens mij en Boefje met onze excuses.
Dit is de eerste
keer dat ik veel vrienden en familie bij elkaar zie, die ik nog niet gezien en
gesproken heb sinds ik kankerpatiënt ben. Dat is vreemd hoor. Ik krijg veel
lieve belangstelling en raak samen met ooms en tantes bij herhaling geëmotioneerd.
Mijn oom knuffelt me en zegt dat hij er niet tegen kan en dat ik een sterke
vrouw ben, zijn vrouw is zorgzaam en wil dat ik niks tekort kom op het feest.
De hanger van mijn oma die ik voorlopig niet meer afdoe, was ook aanleiding
voor enkele tranen. Gisteren ontdekte ik dat de hanger zelfs nog naar mijn
oma 'ruikt', dus regelmatig snuffel ik even aan de hanger. Ik mis mijn oma zó
enorm, daar komen de tranen weer. Deze zitten hoog in mijn traanbuizen.
Ome Pietje wil
echt dat ik hem bel als het nodig is. Als ik dat beloof, gelooft hij me vervolgens niet.
Ik leg uit dat ik zelf nog geen echt zicht heb op hoe het verder gaat. Ik ben
bekend met de theorie, maar ik voel er nog niks bij, daarom doe ik een beetje
schuchter of glazig of zo. Ome Pietje legt nog een keer uit dat ik hem écht
moet bellen, hij is altijd in de buurt. Daarna zegt hij tegen mijn tante dat
hij in mij gelooft en dat hij weet dat ik zal bellen als het nodig is.
De vrouw van mijn neef (uit een groot gezelschap neven) is mijn grootste blog-fan. Haar zonen, een tweeling van 3 jaar, zijn enorm
welbespraakt voor hun leeftijd, ik vind het dolkomisch, echt leuke mannetjes. Roza,
zo heet ze, wijst me erop dat ik er heel anders dan anders uitzie. Ze heeft
gelijk. Ik ga nooit naar een feest zonder hakken, een jurk en een push-up BH. Ik heb m'n 'Sport
Light' BH van de Hema aan, een wijd shirt en flipflops. Eerst had ik ook nog een
joggingsbroek aan, maar dat vond ik echt niet kunnen, dus heb ik een 'gewone'
broek aan en toch niet zomaar flipflops maar wel echte Havaianas. Roza is het me eens, een joggingsbroek
had ik echt niet kunnen maken. 'Zo kennen ze me niet!'
Het is bijzonder
zo'n feestje, alles 'van 0 tot 80' is vertegenwoordigd. Mensen hebben allemaal
wat meegemaakt, ze zijn ziek, ze waren ziek, een naaste is ziek, ze hebben
iemand verloren. We hebben collectief mensen verloren. Het schept een band,
soms tegen wil en dank. De baby's en de kinderen op het feest verzorgen de
vreugde en de hoop. Als de tweeling weggaat, wordt er heel uitgebreid afscheid
genomen van iedere achteroom en -tante, achternicht en -neef met veel kusjes en veel
grappen. Ome Pietje gooit er natuurlijk nog een grappige voorstelling tegenaan
en als we echt denken dat het gezin weg is, zien we de twee koppies nog een
keer boven de muur van de tuin uitsteken en naar ons lachen.
Als ik thuis kom,
heb ik in mijn mail foto's waar mijn vader opstaat. Opgestuurd door mijn oom.
Mijn vader is overleden toen hij slechts 30 jaar oud was. Het zijn 'vintage'
foto's van een race op het circuit in een Datsun en van het verlovingsfeest van
mijn oom en tante. Mijn broer die als peuter aan mijn oma wordt aangereikt. Te
leuk allemaal, ik ben erg blij met de foto's! Op het feest leer ik nog iets
nieuws. Mijn vader heeft een blauwe maandag klarinet gespeeld! 'Shut the front door!' Meen je dat nou?!
Ik heb ook
klarinet 'gespeeld', d.w.z. ik heb zo'n 6 jaar klarinetles gehad en bakte er
niks van. Ik ben gestopt met klarinetles toen mijn lerares overleed aan de gevolgen van hevige
diabetes. Of liever gezegd, ik heb het lesseizoen afgemaakt bij een andere
leraar wat ik als traumatisch heb ervaren na het grote verlies van mijn
geliefde lerares. Ik kwam daar niet voor de klarinet, maar het was een soort
therapie. Haar leskamer in het muziekcentrum was van onder tot boven gevuld met
haar spullen, leuke spullen, spullen waar je vragen over kon stellen en dan
kreeg je een goed verhaal te horen. Deze spullen lagen allemaal open en bloot
op straat voor grofvuil toen ik terug moest voor klarinetles, bij een leraar
waar ik geen band mee had en die het niet normaal vond dat ik na 6 jaar les zo
slecht klarinet speelde.
Mijn klarinet heb
ik nog, mocht iemand het ook willen proberen....
