Is dit de
spannendste dag van mijn leven tot nu toe?
Ik heb de gedachten over mijn voortgang
zoveel mogelijk van me afgehouden, zoals gezegd heeft speculeren geen zin. Om 9.15
zitten we bij Katherine Viller. Mijn schoonvader heeft ons gebracht en hij
wacht in de koffiewinkel. Ze steekt meteen van wal. Het goede nieuws is dat
mijn klieren, alle vijf maar liefst, schoon zijn, vrij van kankercellen. Dat is
dus echt goed nieuws en ik had dat niet verwacht! Ik had niet bedacht hoe erg
het zou zijn, maar ik hield er voor mezelf rekening mee dat mijn overige
klieren mee bestraald zouden gaan worden. Mijn tumor heeft met 'levenslust'
lymfebanen ontwikkeld naar meerdere poortwachters, dus dat zag er wat mij
betreft verdacht uit!
De tumor was 1,6
cm groot, dit was ook gezien op de MRI. De operatie is goed gelukt. De tumor is
in het geheel verwijderd, de snijranden zijn schoon, ook dit is heel goed
nieuws! Ik weet niet door wie ik geopereerd ben, dit vraag ik aan Katherine.
Mijn lieve chirurg heet Helma Oudekerk en mijn lieve anesthesioloog heet
Paul Schalle. Deze supersterren hebben het dus hartstikke goed gedaan! Ik wil
ze knuffelen, maar zou ze niet eens herkennen als ik ze op straat tegenkom! Katherine plant voor mij een afspraak over een jaar met Helma Oudekerk, dan
kan zij zelf ook zien wat het resultaat is van de operatie, dat vindt ze fijn
volgens Katherine, dat vind ik fijn.
De tumor is wel
hormoongevoelig voor progesteron en oestrogeen, hormoontherapie hoort dus bij
de behandeling. Dit betekent 5 jaar lang pillen slikken en gedwongen, vervroegd
in de overgang raken, en daar hoor je dingen over als opvliegers en vaginale
droogte. Daar zal ik nog wel eens een boekje over gaan lezen dan. Jammer, heus
niet grappig als je 'pas 40' bent. Echter wel nieuws waar ik al op rekende, dus
ik ben niet uit het veld geslagen.
Of ik
chemotherapie krijg, moet nog blijken. Ik zeg tegen Katherine dat ik hier zelf
toch sterk rekening mee houd. Ze bevestigd dat dit verstandig is, de chirurg
gaat hier ook nog steeds van uit. Een 'mammaprint' van de tumor moet
uitsluitsel geven of chemotherapie nodig is en of dit zin heeft. Mijn tumor
valt in classificatie 2. Waarbij classificatie 1 een niet-agressieve tumor is
en classificatie 3 een erg agressieve tumor. Mijn ex-tumor is dus
medium-agressief. Ik zou de tumor en klieren wel willen zien. Ik durf het niet
te vragen en de patholoog heeft ze vast niet in een jampot op de kast staan
voor me.
Na de afspraak met Kathy hebben we nog een afspraak met de radiotherapeut, want dat ik bestraald wordt, stond al vast. Ik merk tegen het
einde van ons gesprek met Kathy dat ik 'weg raak', ik val flauw zonder echt
flauw te vallen, zo zou ik het willen omschrijven. Na bovenstaande berichten,
kan ik er niks meer bij hebben. Is het ontlading van de opgebouwde spanning, is
het een nawerking van narcose en/of oxazepam? Ik weet het niet. Gelukkig is Strato bij me en maakt hij aantekeningen. Tot 4 keer toe moet ik aan Strato vragen
welke afspraken we nog allemaal moeten gaan maken en bij welke balies. Ik ben
de weg kwijt! In totaal worden deze dag nog 5 afspraken ingepland, dus helemaal
niet gek dat ik het niet precies meer volg wellicht.
Ik ben 'blij' met mijn gekneusde borst, deze is verschoond van de tumor.
Ik ga niet binnen twee jaar dood, in ieder geval niet aan kanker!
