Met peren

Dáág zomer van 2013. Dáág zomer van mijn eigen leven.

De aanstaande overgang houd me bezig.

Ik lig in bed, Strato is naar een feestje. We zouden samen naar het feestje. Ik had er zin in, ik heb een cadeau gehaakt en mijn nagels gelakt. Vanmiddag is oom Albert op visite geweest en Esther even langs gewipt met een nieuwe broek, voor het feestje. Verder niks gedaan vandaag want ik wilde energie overhouden voor dit feestje. Ik was er klaar voor, maar mijn lijf niet. Een paar uur voordat we zouden vertrekken, kreeg ik weer last van algehele slapte. Ik ben niet eens moe, maar oneindig slap. Is dit nawerking van de narcose? Het lijkt een beetje op wat je voelt in je lijf nadat je ontzettend geschrokken bent en de angst is weggeëbd, dat soort slapte. Strato verklaart dat ik me toch ook echt rot geschrokken ben. We moeten lachen. Mijn kanker is alweer 'oud nieuws', maar het is wel 'kanker met peren'!

Muziek en clip: 'Hurt' van Johnny Cash

Strato

Ik maak me vreselijk zorgen over mijn financiële situatie. Ik werk maar 15 uur in loondienst en wat ik hiermee ophaal is niet voldoende om de vaste lasten te betalen. Dat is nooit een probleem geweest, maar een motivatie om als ZZP-er te voorzien in de rest van het benodigde geld om leuk te leven. Nu ik uit het (werk)veld ben geslagen, mijn spaarrekening al bijna opgedroogd was door een verbouwing van keuken en toilet, gaat het de verkeerde kant op.

Begin dit jaar heb ik allemaal plannen gemaakt om omzet te genereren met mijn eigen vormgegeven producten, een deel van deze plannen zijn uitgevoerd, maar niet allemaal even succesvol. De crisis laat niemand onberoerd. Ik heb nog een paar lopende opdrachten, dat is fijn, maar de uitvoering en dus de beloning moet ik uitstellen. Hoe vertel je klanten, soms wildvreemde mensen, dat je even niet aan de opdracht werkt. Na geruime tijd van uitstel en met tranen in mijn ogen componeer ik een paar mailtjes waarin ik aan 'onbekende' mensen uitleg wat er met me aan de hand is. Kanker. Ze zullen het begrijpen, maar ik voel me verslagen.

's Middags ga ik met Strato naar ons atelier, proberen een paar uurtjes wat te doen. En mijn lieve, lieve Strato, mijn man, mijn held, hij gaat de bronzen plakken voor me schuren, want daar heb ik zelf de kracht niet voor! Ondertussen begin ik het keukentje op te ruimen, een actie die ik na een klein half uurtje moet staken want 'oma' moet zitten. Met knikkende knieën en trillende handen vind ik een klusje om zittend te doen, ik maak me nuttig.

Strato staat mijn werk te doen, ik wil van alles, ik kan bijna niks. Het is frustrerend en het is niet anders. Strato verkloot de eerste bronzen plak en wil niet aan de tweede beginnen, want hij denkt dat hij het niet kan omdat de eerste is mislukt. Ik moedig hem aan om het nog eens te proberen en leg uit hoe het goed zou moeten gaan. Ik neem hem niks kwalijk, hij doet dit soort werk nooit, niemand verwacht dan ook dat het in één keer goed gaat. Ik vind het oneindig lief wat hij voor me staat te doen.

Muziek: 'Sea of time' van Rainbirds

Silhouet

De spanning zit weer in mijn lijf, de hoofdpijn weet van geen wijken en dat terwijl ik een 'paracetamol spiegel' op pijl houd. Strato dacht gisteren dat ik kwaad op hem was, maar ik had gewoon een zeer hoofd en ben daardoor afwezig, vaag. Vandaag denkt Esther dat ik kwaad op haar ben. Ze wil graag voor me zorgen, maar ik 'wijs haar af.' Ik ben niet kwaad, ik houd van Esther! De afwijzing betreft geen echte afwijzing, maar was omdat ik maar heel beperkt energie heb en dat het meeste nu naar Ploeger gaat en dat wil ik zelf graag. Ken je de serie 'Greys Anatomy? Esther is my person'.

Ik ben zo'n 8 kilo zwaarder dan gewenst. Ik heb het er wel zelf aangevreten, maar mogelijk onder aanmoediging van mijn antidepressivum Venlafaxine. Ik heb nachtelijke vreetbuien, dit ken ik niet van mezelf van voor het gebruik van dit middel. Slapen is mijn lievelingsbezigheid. Ik ben nooit zo voedsel-gefixeerd geweest en al helemaal niet 's nachts, dat is van de laatste twee jaar zo'n beetje. Dan ben ik ook nog steeds geobstipeerd, dus als ik op de bank hang of in bed lig, voel ik me net een gestrande walvis.

Voordat de diagnose borstkanker werd gesteld, was ik 'goed bezig' met calorieën tellen en heel rustig aan, verantwoord afvallen. Toen ik zo'n 2 kilo kwijt was kwam de diagnose en ben ik gestopt met tellen. Sindsdien zijn chips en chocola mijn beste vrienden. Ik heb buien dat als ik niet direct chocola ga eten, dan ga ik gillen! Ik geef er maar aan toe en ga er vanuit dat er weer een moment komt waarop ik calorieën ga tellen en af ga vallen. Wie weet, val ik wel lekker af van chemotherapie. Helaas valt van hormoontherapie het tegenovergestelde te verwachten. Weg met mijn taille, die heb ik volgens de natuur niet meer nodig als ik niemand meer hoef te verleiden omdat ik dan toch onvruchtbaar ben.

Ik weet wel dat het niet het ergste is wat me nu overkomt, die vervroegde overgang, maar ik kijk er toch ook niet bepaald naar uit. Vaginale droogte, incontinentie, hartkloppingen, depressieve stemmingen, trage stofwisseling en baardgroei. Hé, die laatste vier klachten, die heb ik al, misschien ben ik al in de overgang!

Ineens valt de reclame voor Ymea me op tv, een middel wat je 'door de overgang helpt' en bovendien wonderen doet voor het vrouwelijk 'silhouet'. Mag ik dit samen met de hormoontherapie gebruiken?

Aarde

Ik loop niet meer, ik schuifel door mijn leven.

Ik heb weer eens een nachtmerrie gehad, Gideon had een toupet en verder weet ik het niet meer. Ik voel wel dat ik een nachtmerrie had, ik ben gespannen en heb hoofdpijn. Onafgebroken brak en toch blijmoedig ga ik voort. Op mijn teenslippers, in mijn Sport Light BH. Mijn zwabberbenen houd ik aan de grond en ik zorg dat ik niet veer als ik loop. Zo lukt het allemaal wel.

Een paar uurtjes naar Ploeger, waar het binnen 25 graden is 's middags. Ik vraag mijn collega's of ze geen behoefte hebben aan het opstarten van de airco. Dat hebben ze wel, maar speciaal voor mij laten ze deze uit, dat zou wel eens slecht kunnen zijn voor mijn weerstand en dat kan ik niet gebruiken nu. Wat een schatjes! Als de digitale thermometer 28 graden aangeeft, houdt Fred het niet meer en slingert de airco aan. Logisch natuurlijk!

Na 2,5 uur word ik licht in mijn hoofd en is het tijd om weer naar huis te peddelen en te gaan liggen of bankhangen. Ik ga maar liggen, want ik heb een wondje in de plooi onder mijn borst, wat niet dicht wil groeien. Daar hoef je niet teveel van te denken, van die plooi, want ik kom nog steeds met vlag en wimpel door de potloodtest! 'Drogen aan de lucht' is het devies, dus lig ik met mijn 'plooi' uit de vouw op mijn rug 'te drogen'.

's avonds gaan we naar de bios, mijn nieuwe, grootste hobby, naast badmatten haken. We konden nog kiezen uit 'Elysium' en 'Het meisje met de negen pruiken'. Daar ik binnenkort wellicht zelf het meisje met de negen pruiken ben, kies ik 'Elysium'. Doe mij maar weer even een portie actie, avontuur en fictie met veel bombarie!

'Elysium' is een ruimtestation waar de rijken der aarde zijn gaan wonen nadat de aarde overbevolkt en te vervuild is geraakt. De aarde is één grote getto en Elysium een luxe paradijs waar nooit meer iemand ziek wordt en nooit meer iemand dood gaat. Als we uit de bios komen, lijkt het Strato logisch dat wij 'Elysium' zijn, ik denk omdat we in het rijke westen wonen. Echter voel ik me meer verwant met de getto op aarde, ik vind Elysium helemaal niet aantrekkelijk! Daar gebeurt niks, wat een saaie, aangeharkte boel daar, gets! Ik ben liever in mijn huidige, onaangename situatie, met mijn voeten stevig geaard op onze planeet.

Louise Bourgeois: 'I have been to hell and back. And let me tell you, it was wonderful.'