Sharky Schizo

(dag 2)

Iemand vraagt: 'En, kun je alles nu relativeren?'

Dezelfde persoon zegt: 'Men zegt dat je er sterker uitkomt.'

Om half tien zitten we in de wachtkamer bij ‘huisartsenpraktijk Bussum’ in Haarlem (vreemd, zou Bussum een 'huisartsenpraktijk Haarlem' hebben?). Dokter Tielen is een vriendelijke jonge dokter met leuke krullen en kleine borsten. Ze hoort mijn verhaal aan en schrijft direct de nodige verwijzing, ik vraag haar de verwijzing te ‘antidateren’ maar dat kan niet en ze gaat er van uit dat het geen problemen op zal leveren met de verzekering, maar ze weet het niet helemaal zeker. Mocht dit wel het geval zijn, dan mag ik haar weer bellen. Ook mag ik bellen voor aanvullende informatie en een slaapmiddel mocht dat nodig zijn. Ik vraag haar de pleister van mijn borst te halen en te verversen. Eerst durf ik niet te kijken, maar zie dan dat het reuze meevalt, 1 klein sneetje. Dit bloedt nog wel een beetje, want het is een diep wondje. Nieuw gaas en een papieren kleefverband gaan er weer overheen, dus minder supersonisch dan het plastic kleefverband  'Second Skin' wat er in het AVL opgeplakt is, wat heel makkelijk en zonder pijn te verwijderen is.

Thuis probeer ik nog een paar uur te slapen, maar dat werkt niet echt, er is veel herrie op het Hof en op de Vest en ik blijf maar van alles bedenken. Bovendien, als ik slaap, dan vecht ik met een boze stiefvader uit een ver verleden, hij wil maar niet dood en dat terwijl hij in werkelijkheid al een paar jaar dood is. Er is ook een familiereünie, een vakantiehuisje en een 'buitenaardse baby', die geen baby blijkt te zijn, doodeng, vaalgroen wezen, maar ik ben niet bang.

‘s Middags met Gideon naar Ploeger voor koffie met collega’s. Ik spreek  Sjors, Edgar, Storm, Nico en Erwin. Ik vraag om het niet te vertellen aan de 'vakantiegangers' waaronder Fred, mijn manager. Fred is net weg en dat komt me eigenlijk goed uit, dan kan ik eerst 3 weken zelf aan het idee wennen voordat Fred wil 'helpen'. Hij kan me helpen hoor, maar pakt dat soort klussen vaak wat 'intens' aan. 'Wacht ook maar even met het benaderen van PZ, want anders verspreidt het nieuws zich wellicht sneller dan ik aankan'. Storm gaat wel iemand bellen van PZ, dat lijkt hem het beste. Prima dan, dat is dan allemaal goed zo en nu kan ik morgen naar mijn werk met een gerust gevoel.

Daarna met Gideon en Boefje naar het park, ik stuur mijn moeder een bericht en zij komt ook naar het park met Kobus, haar nieuwe, getraumatiseerde Chi Tzu hondje. Ik noem hem Sharky Schizo, vanwege zijn dubbele rij tanden en zijn gedrag. Buitenspelen is hij nog niet gewend en als hij even van de lijn is, peert hij ‘m. Hij kruipt onder het hek door en neemt een sprintje naar de grote weg. Mijn moeder erachteraan op haar blote voeten. Ik ren er ook achteraan en houd mijn beurze linkerborst vast tegen het hobbelen. Dan neemt Gideon ook een sprint, dus geef ik het op. Gideon rent voorbij Kobus, zodat hij hem weer terug kan ‘jagen’ naar mijn moeder, want van andere mensen ‘neemt Sharky nog niks aan’. Dat loopt goed af. Ik ben doodmoe. Mama zegt dat ik misschien wel de verzekeraar moet bellen of ik zondermeer behandeld mag worden in het AVL, of ze daar wel een contract mee hebben.

Met Gideon naar de visboer voor een portie kibbeling en een zure bom, eten moet ik toch en ondanks de vermoeidheid voel ik behoefte om het ‘alleen zijn’ nog even uit te stellen. Als ik dan uiteindelijk alleen thuis op de bank zit, kijk ik half TV, maar er is niks wat me interesseert of waar ik me op kan concentreren. Ik lees artikelen op de site van de borstkanker vereniging, meld me aan bij ‘B-force!’ en download app ‘Owise’ waarmee je het traject en de afspraken kunt volgen, vul in wat ik weet. Ineens dringt er iets door, had zelf maar bedacht dat ik in ieder geval geopereerd en bestraald moet worden en dat chemo dan afhangt van de bevindingen van de biopsie en MRI. Dit is dus niet zo volgens internet, vanwege mijn leeftijd horen chemo en hormoontherapie ‘standaard’ bij het ‘beste’ traject. Ik schrik me rot. Ik ga echt ziek worden, ik ga echt hulpbehoevend worden, ik ga er echt uitzien als een onvervalste kankerpatiënt.

Ik ben doodmoe, maar mijn gedachten gaan hard. Als ik in bed ga liggen moet ik heel hard huilen, en ik ben al zo moe. Van huilen word ik nog moeier, krijg een kop als een aardbei en bovendien hoofdpijn. Strato belt, hoort me aan en vraagt of hij me moet komen troosten, mijn antwoord is ‘ja’. Arme jongen, hij heeft net met zijn broer bij zijn vader gegeten, vanwege onze ‘vertel-tournee’ en is ook doodmoe. Esther belt vanaf het vliegveld, net terug uit Kos, ‘wat klink je vreemd, ben je net wakker?’. ‘Nee mijn neus zit verstopt’. Ze vraagt of ik genoten heb van het mooie weer de afgelopen dagen. ‘Jazeker’ zeg ik aarzelend. Ze staat nog na te gloeien van een lekker warme vakantie en heeft een kind bij zich. Ik informeer of ze morgen nog vrij is, ja, ze heeft zelfs nog twee weken vakantie en gaat morgen varen met Roderick en het kind logeert een nachtje bij haar moeder. 'Dat komt mooi uit' denk ik, morgen in de namiddag zal ik een sms sturen om te vragen hoe laat ze aan wal zijn en dat ik dan even langs wil komen.

Strato en ik kijken samen ‘De bende van Oss’ en meerdere keren moet de film op pauze, want dan wil ik praten over de situatie. Strato bevestigd mijn inzicht inzake de chemo- en hormoontherapie. Hij heeft dit namelijk wel gehoord tijdens ons gesprek met de oncoloog en de chirurg. Bovendien heeft hij dit protocol al twee keer meegemaakt met andere ‘jonge’ vriendinnen. Ik heb een jankhoofd niet mooi meer en mijn spanningshoofdpijn wordt ondraaglijk, de ibuprofen is bijna op.

Ik maak me ongelofelijk zorgen over het kosmetische aspect van een ‘borstsparende operatie’, MIJN borstsparende operatie. Heb al verschillende mensen dat ‘weg’ horen ‘wuiven’ door te zeggen, dat komt wel goed, het is niet belangrijk, het zal wel meevallen, ze kunnen zoveel tegenwoordig'…. Nou dat weet ik allemaal nog zo net niet, het zal wel, maar ik wil toch precies weten van de specialisten hoe ‘het’ eruit gaat zien en wat er aan te doen is.

Strato en ik laten Boefje uit het is nog steeds warm en als Strato naar huis fietst, zwerf ik nog even door met Boefje, de helft van de wandeling draag ik haar, ze is enorm mank, ouderdom en wilde speelpret in het park die middag. Ik drink thee bij Hugo en jank nog een beetje na. Thuis mail ik mijn lieve vrienden Kei en Oren,  kijk een grappige scene van Little Britain, gekregen van Oren neem een oxazepam en ga slapen.

Aantekeningen: 
-Schuur opruimen, logeerkamer opruimen en logeerbed regelen.

-Sportschool opzeggen?

-Chirurg vragen over kosmetisch herstel, ik heb gelezen dat tijdens operatie direct al een correctie  
 gedaan kan worden door klieren los te snijden om een ‘deuk’ te voorkomen.

Boek: 'Nooit ziek geweest' van Nico Dijkshoorn