Vol goede moed en van plan
om naar mijn werk te gaan, toch weer gewoon thuis. Ik ben enorm duizelig. Veel
te gespannen geslapen. Eigenwijs, geen oxazepam genomen. Niet weten wanneer ik
geopereerd ga worden is heftig. Oncoloog dokter Almhof belde vanochtend om
te zeggen dat er 'volstrekt' niets is gebleken uit de buik echo. Ze heeft ook
op het operatieschema gekeken, hier sta ik nog niet op.
Ik wil nog even slapen,
maar het lukt niet. Ik mail mijn 'vakzusters' van het collectief, het wordt
tijd dat zij ook weet hebben van mijn toestand. Ik vraag of ze me niet willen
bellen, maar mailen. Dat valt me zwaar, maar ik heb behoefte aan rust, ben op
het moment graag alleen.
Gisteren besprak ik met Strato dat ik me voor kan stellen dat als ik iedere dag naar het ziekenhuis moet
voor bestraling, dat ik dit wellicht gewoon alleen wil doen en met openbaar
vervoer. Het alternatief dat er iedere dag iemand met me mee gaat en dan ook
nog iedere dag iemand anders, dat idee kan ik op dit moment niet aan. Sociaal
gezien ben ik een 'gever' dus dat kost me teveel als ik naast het bestralen ook
nog aan het 'uitdelen' blijf. Ik weet wel dat niemand dat van mij verlangt,
maar 'zo ben ik' (die uitspraak heb ik van mijn moeder).
Oprah zegt, terwijl ik aan
het zappen ben, dat als je boven de 30 bent, dat je niet meer zonder BH mag
rondlopen. Pfff, zij heeft natuurlijk met name haar eigen 'titulatuur' als
referentiekader, maar ik wil het even gezegd hebben: Mijn pronte meiden staan
als gouden koepels op paleizen!
Ik sta in de winkel aan de
toonbank om iets af te rekenen, doet er verder niet toe. De verkoopster is een goede
vriendin van Strato. Ze vraagt hoe het met me gaat. Ik lieg dat ik barst en trek
er nog gekke bekken bij bovendien. Maar ja, wat ik echt wil zeggen, gooi je
toch ook niet zomaar even over de toonbank. Als ze het later verneemt, begrijpt
ze dat vanzelfsprekend.
's Middags hebben we een
afspraak met Sam en Aaf. Die hebben we lang niet gezien en de bijzondere
omstandigheid wil dat Samuel ook kanker heeft. Verder zijn onze zieke situaties
totaal onvergelijkbaar. Ik haal nu graag even het nieuwe motto van het AVL aan:
'Ik ben voor ongelijke behandeling'
met als onderschrift: 'Ieder mens is
uniek. Elke tumor ook'. Toch voelen Sam en ik ons verwant, maar zo voelde
ik me al, dus dat heeft dan ook al weer niet per se met onze kankers te maken. Sam heeft een Franse Oncoloog, meneer 'Tumeur' noemt hij hem, haha. Dat vind
ik nou grappen! Ik mag Sam altijd bellen, hij mij ook, we zijn 'buddy's'. Ik
gooi er voor de lol nog wat oneliners in: 'T is wat het is', 'we doen het er maar
mee' en 'we maken er wat van'.
Mijn 'toestand' drukt
zwaar op Strato. Hij heeft het misschien wel moeilijker dan ik uiteindelijk. Ik
heb een 'vrijbrief' om te kwijnen en dreinen. Strato 'moet sterk' zijn. Enerzijds
vind ik dat onzin, anderzijds heb ik al aan mezelf gemerkt dat ik inderdaad van Strato verlang dat hij 'sterk' is. Ik maakte er een grap van gisteren. Strato ging
naar huis en zei tegen me 'bellen hè, als het niet gaat'. Waarop ik tegen hem zeg: 'Ja, en jij ook iemand bellen hè, als het niet gaat'.
Wat ik opmerkelijk vind,
is dat ik de eerste dagen na het grote nieuws, uitgebreid naar mijn borsten
gekeken heb in de spiegel, ik heb mijn aangedane borst zelfs dagelijks
gefotografeerd. Nu doe ik het tegenovergestelde. Mijn borsten houd ik goed
verstopt in mijn HEMA 'Sport Light' BH die heb ik al 4 dagen aan, letterlijk. Net
of ik er niks mee te maken wil hebben, met mijn eigen borsten. Ik kijk niet in
de spiegel, ik fotografeer niks. Ik heb wel deze week een keer de hand van Strato gepakt, tijdens het tv kijken, en deze op mijn 'slechte' borst gelegd. Ik heb
voorgesteld om de avond voor de operatie een afscheidsfeestje voor mijn
linkerborst te houden. Klein feestje hoor, alleen Strato en ik (en mijn borsten).
Boek: 'PAAZ' van Myrthe
v/d Meer
