Iemand zegt: 'Anderhalve liter ananassap drinken
voorafgaand aan de operatie'.
Ik begin pas om 12 uur met
werken en blijf tot 17 uur, zodat Edgar bijtijds naar huis kan, en nog zie ik
kans om te laat te komen, het is die fles wijn van gister. Het is
bouwvakvakantie dus er is bijzonder weinig te doen. We halen om beurten koud
water met een thermoskan, ik heb nadorst en het is nog steeds erg warm binnen,
ondanks dat het buiten redelijk afgekoeld is.
Ik bel Marinus, mijn
collega van het eerste uur. Dat was ik al een paar dagen van plan, maar het was
er nog niet van gekomen. Het gesprek ontroert me. Marinus leeft erg met me mee
en is blij te horen dat ik zo nuchter ben, ik hoor aan zijn manier van praten
dat hij aangedaan is. Hij zal zijn vrouw vertellen dat hij me gesproken heeft
en haar de groeten doen.
Het is zo rustig, ik neem
op mijn gemak alle folders, brochures, documentatie en formulieren nog eens
door van het AVL, het is allemaal duidelijk en het is een behoorlijk luxe ziekenhuis.
Ik lees dat iedere verpleegafdeling een eigen restaurant heeft omdat niet
iedere patiënt gewend is aan hetzelfde dieet en dezelfde eettijden.
Ongelofelijk vind ik dat. De kamers zijn voor 1 of 2 personen, dat komt me ook
luxe voor. Ik bedenk dat het hier niet alleen een ziekenhuis betreft, maar dat
het voor een deel van de patiënten wellicht ook een sterfhuis is, dan is geen enkele luxe
overbodig.
Als Edgar weg is, bedenk ik
dat het wellicht zo uit kan pakken dat ik voorlopig niet meer kom werken, als
de operatie echt al volgende week gaat gebeuren. Ik begin snel al mijn taakjes
via mail en post-its te verdelen onder mijn collega's, ik leg protocollen uit,
mail formulieren en pas mijn afwezigheidsbericht in mijn mailbox aan. Voor
hetzelfde geld ben ik er de komende twee weken gewoon, ik weet het ook allemaal
even niet. Het lijkt een beetje op 'op vakantie' gaan, dan ben ik ook altijd zo
druk doende om alles netjes achter te laten op mijn werk.
Thuis eet ik een kant en
klare salade met te droge kip en nep-pasta er in, het is te doen. Om 18 uur
arriveren mijn nichten Mandy en Myrna met hun moeder, mijn tante Sil. Ik krijg
een dikke knuffel en Mandy zegt: Want daar kwam ik voor, dus zeg ik: Dat is
dan gelukt en dan kun je nu wel weer gaan. We lachen. Ik krijg van mijn tante bloemen, ik
krijg van Myrna bloemen en ik krijg van Mandy een ingepakt cadeau. Ik zeg dat
ik me jarig voel. Het cadeau van Mandy is een heel mooi en bijzonder dagboek.
Wat ongelofelijk lief allemaal!
We gaan aan tafel, ik
beantwoord de vragen en vertel wat ik weet. Ik zie dat mijn tante het er
moeilijk mee heeft. Mijn tante vraagt hoe het met mijn broer gaat en zegt dat
'wij' wel veel pech hebben, daarmee bedoelt ze ons gezin. Ik wil er liever niet
zo naar kijken, behalve als ik eens even een lekker potje wil janken en me
zielig voelen, maar mijn indruk is dat we allemaal het nodige te verduren hebben in het
leven.
We praten over angsten
rondom kanker. Ik blijf de aanstaande verminking het moeilijkst vinden, terwijl Mandy het meest bang zou zijn voor haarverlies. Het is allebei te begrijpen en
mensen kennen allerhande verschillende angsten. Ik ben niet bang voor
haarverlies. Ik zie het wel zitten om enkele weken voor de eerste kuur een
lekker kort koppie te laten knippen en dit te laten blonderen. Ik heb mezelf
altijd al eens blond willen zien, maar vind dit zonde van mijn haar. Mijn
dikke, lange haar doneer ik dan wel aan iemand die ook een pruikje nodig heeft
en mijn haar komt wel weer terug, wie weet met meer krullen. Ik heb veel en dik
haar, dus niet alleen op mijn hoofd. Ook wel eens wat om van onder tot boven
kaal te zijn. Maar zover is het allemaal nog niet, als het er al van komt.
Tijdens het gesprek word ik gebeld, tante Lena om me sterkte te wensen. Zij heeft ook borstkanker
gehad, maar weet niet precies meer hoe dat allemaal ging. Ze vraagt of ze mag
bellen, dat vind ik prima, ik beloof alleen niet dat ik opneem. Als het niet
gaat, dan gaat het niet. Ze is blij verrast om te horen dat mijn tante Sil
tegenover me aan tafel zit. 'Wat schattig' roept tante Lena en dat is het ook.
Mijn nichten en tante Sil komen van ver!
We praten over familie,
kijken foto's en onbedoeld laat ik mijn tante een foto van mijn borst zien,
deze staat op de 'filmrol' van mijn Iphone. Ze zegt er niks over, ik hoop maar
dat ze dat niet heel erg vind, of geschrokken is. Om half 9 gaan ze weer weg,
ik geef ze een paar dikke knuffels en wrijf als ze aan de beurt is, met mijn
borsten langs te borsten van mijn tante en zeg erbij dat dit nu tenslotte nog
kan. Mijn tante moet hartelijk lachen en zegt: Wat ben je toch gek!
Als ik weer alleen ben,
kijk ik met een half oog een film, ik zet mijn eerste bericht op het blog en
stuur de link naar een aantal mensen. Strato komt niet slapen, hij heeft het erg
druk en is erg moe van 'mijn gedoe' en van het dinertje van gisteren. Ik druk
hem op het hart dat hij ook goed moet opletten wanneer het allemaal een beetje
teveel wordt. In zekere zin heeft hij 'het' ook, zijn leven is op het moment
bijna net zo vreemd als dat van mij.
Ik vraag Strato om op tijd
te gaan slapen, we moeten heel vroeg in het AVL zijn. Verder zeg ik dat we
morgen allebei moeten proberen om ons hoofd koel te houden, we hebben ons
behoorlijk laten stangen door de consternatie afgelopen maandag en hier zelf
ook een aardig aandeel in genomen! Zo doen we dat niet meer, daar heeft niemand
wat aan.
Vraag: Als al je haar uitvalt door de chemokuur,
vallen dan ingegroeide haartjes inwendig uit?
