Het Circus is in de stad

Iemand zegt: Je komt er wel doorheen.

Vandaag voel ik me alsof ik de 'posters met de aankondiging al opgehangen heb in de stad' en nu besef dat ik helemaal nog niet zeker ben van de 'op te voeren acts' in het 'circus'. Ik bedoel dat ik een vertel-tournee heb gehouden en daarna tot de conclusie kom dat ik meer niet dan wel weet over het te verwachten behandeltraject.

Ik maak de slaapkamer schoon, mijn nicht van 0 komt logeren. Naast de spiegel ligt een sjaal, deze heb ik voor mijn verjaardag gekregen, vintage, wit met paarse zwaluwen. Voordat ik het zelf goed door heb, heb ik de sjaal om mijn hoofd geknoopt, houd ik mijn haar uit het zicht en kijk in de spiegel. Ik lijk meer op een piraat dan een kankerpatiënt.

Mijn linkerborst doet zeer, het gezwel voelt groter. Het zullen wel kneuzingen zijn. Angst overheerst vandaag. Het gaat niet meer over mijn aanstaande verminking, het is sociale angst. Bang voor de stilte na de klap, ofwel dat men er niet meer met me over wil praten na een poosje, als het 'nieuwe eraf is' en ik juist wellicht nog steeds over niks anders wil praten.

Tegen Strato zeg ik dat ik er niet meer over wilde beginnen vandaag, maar er zit niks anders op. Ik MOET er over praten. Ik hoop maar dat Strato er niet nu al helemaal zat van raakt.

Bang voor niet empathische types op mijn pad, zoals 'management-horken' bij de firma, daar heeft ieder groot bedrijf er een paar van, dat is algemeen bekend. En dan mogelijk ook nog die 'enge' Arboarts.

Bang dat mijn andere, chronische aandoening wereldkundig gemaakt wordt in deze mallemolen. Deze houd ik voor mezelf, alleen mensen die dit beroepshalve moeten weten, of mensen heel dicht bij mij zijn precies op de hoogte.

Ik werk parttime in loondienst, deels omdat ik niet meer kan 'geven' door die 'andere aandoening'. De rest van de tijd vul ik in 'vrijheid' in als ZZP-er. Ik ben bang dat de Arboarts beslist dat ik best mijn volledige parttime uren kan werken en dat ik dan misschien met 'de billen bloot moet' als ik zelf constateer dat het nog niet gaat, vanwege mijn 'andere aandoening'. Strato merkt terecht op dat ik mijn werk als ZZP-er aan dien te halen bij de Arboarts, dit doet er ook toe in het herstel- en hervattingsproces.

Verder bedenk ik zelf dat ik ook aan kan voeren dat ik als vrouw met een vrouwenziekte in een 'mannenwereld' werk, dat valt heus niet mee. Ik weet dat er mensen bij de firma werken die liever geen vrouwen aannemen, eigenlijk omdat die zwanger zouden kunnen worden en dan zwangerschapsverlof moeten krijgen en dat soort 'vrouwen' gedoe, mijn borstkanker ligt op diezelfde vrouwonvriendelijke vuilnishoop wat mij betreft.

Ik ben verdrietig door de aangeboden financiële hulp van mijn moeder en broer. Het is eindeloos lief en zorgzaam bedoeld, maar ik voel me hierdoor incompetent. Alsof ik niet voldoende in staat ben voor mezelf te zorgen. Daarnaast weet ik dat ik geen 'volwaardig werkend lid' ben in de samenleving, ik was al patiënt, maar word hier liever niet op gewezen.

Ik zeg tegen Strato dat we gewoon meedoen dit najaar met een kunstevenement, we houden ons aan ons plan om verkoopbaar werk aan te bieden en daarmee hopelijk wat te verdienen. Verder maak ik twee kleine opdrachten af voordat ik geopereerd word. Er valt wellicht zelfs wat te verdienen aan prijzengeld bij een expositie in Azië waar mijn werk naartoe is en een museum koopt mogelijk nog een werk van mij aan. 'Ik houd het liefst mijn eigen broek op' om een beetje het gevoel te hebben dat mijn lever ertoe doet in het grotere geheel.

Als mijn nicht dan komt logeren begint ze met een driftbui van een uur en daarna blijkt ze de komende anderhalve dag, tot papa en mama haar komen halen weer een zonnetje. Ik verbaas me over de inventiviteit van een baby. Ze heeft nog niet echt 'weet' van haar eigen benen, maar kan zich omdraaien en probeert met haar armen en 'hoofd' te kruipen. Ze oefent haar stembanden, kwijlt (je voelt de tandjes al door haar tandvlees heen) en ze lacht als geen ander! 

Ik heb te doen met haar frustratie en onmacht, ze wil meer dan ze kan, ze volhardt in haar pogingen, wat een held! Ze moest nodig eens poepen had ik al begrepen, dus als ik haar moeder vertel dat ze in één keer haar luier volscheet, dusdanig dat het haar luier uitspuit en het tussen haar schouderbladen terecht komt, is moeder helemaal in de gloria. 'Wat goed!' en 'Het zat haar al zo dwars!' Het leven is bijzonder, een jaar verder en 'we' vinden het niet meer acceptabel als de poep tussen haar schouderbladen zit, nu is het 'geweldig'.

Muziek: 'Born this way' van Lady GaGa