Na thee van de koffiekar
met een ongelofelijk vriendelijke koffie mevrouw erbij, word ik geroepen. Een
vlotte, blije, blonde vrouw gaat een mammogram maken. Ze heeft een button: ‘Ik
ben voor ongelijke behandeling’. Ik wijs aan waar ik de bult heb gevoeld. Met
balpen zet ze een kruis op de plek en met papier-tape plakt ze een minuscuul
loodje op de plek. Dan moet ik recht voor ‘het apparaat’ gaan staan, we
beginnen links met de ‘verdachte’ borst.
Mijn tiet moet op de plaat, deze plaat
is wat aan de hoge kant en heeft een harde rand. De lieve vrouw ‘helpt’ door
mijn borst erop te tillen (er komt ook wat trekken aan te pas). Het doet nog
geen pijn. Dan moet ik mijn voeten een stukje naar achter zetten zodat ik tegen
het apparaat leun en mijn schouders naar voren duwen. Mijn gezicht zit onhandig
tegen de bovenzijde van het apparaat geperst.
De bovenplaat wordt
computergestuurd naar beneden gebracht. De vrouw duwt mijn borst alvast een
beetje plat totdat deze klem tussen de plaat zit. Met de hand zet ze de pers
nog een paar slagen strakker. Ik voel de huid vanaf mijn sleutelbeen en nek
strak trekken en mijn hoofd wordt nog meer tegen het apparaat geplet. Ik kan
bijna geen adem halen. ‘Even adem inhouden nu’, alsof ik wat anders kan, ik sta
klem, heb het benauwd. Pijn doet het niet echt, maar dit is wel hevig
onaangenaam.
Klaar en ik mag weer los,
pfoei…. Oh, andere kant ook? Vooruit dan maar. En dan nu nog twee keer, maar
dan met het apparaat gekanteld. Nou ja zeg!
Met allemaal grappige,
rechte en symmetrische rode strepen op mijn decolleté stap ik weer naar buiten,
ik mag weer plaats nemen, een ervaring rijker.
Ik doe met verve verslag
van mijn ervaring aan Strato als Hidde weer verschijnt. ‘We’ doen ook even een
echo bij dokter Noordeinde, een zeer bekwame collega van Hidde. Ik moet even wachten
want de echo staat gepland voor kwart over 11. Uitstekend. Strato en ik vermaken
ons prima met alle nieuwigheden van het bezoek aan het AVL.
