Thuis gekomen, trek ik
mijn kleren uit en ga in mijn ondergoed de rest van de idioot warme avond
doorbrengen. Ik dacht dat ik naar bed zou gaan, dat gebeurt niet. Nog eens en
voor de zoveelste keer, nemen Strato en ik de details van de dag door, zo doen wij dat.
We komen eindelijk, voor het eerst vandaag tot enkele conclusies en ik bedenk
dat een dag later, ik er waarschijnlijk echt wel helemaal uit ben en er
redelijk helder verslag over kan doen. U leest nu mee met dat resultaat. Ik
besef nu dat bevindingen ieder moment bijgesteld kunnen worden, ik zal mezelf
wel eens tegen gaan spreken gedurende dit proces.
Ik bel Gabrielle, want dat
was onderdeel van het oorspronkelijke plan, de familie inlichten als ik vandaag
meer inzicht zou hebben. Ook al heb ik ander inzicht opgedaan dan 'gepland',
het wordt wel tijd, bovendien gaat mijn moeder een dagje fietsen met familie en
dan kan ze toch moeilijk niets zeggen. Gabrielle is mijn kindertijd
vriendinnetje, mijn leeftijdgenoot, mijn nichtje en, (tromgeroffel) doktersassistente.
De ideale, aangewezen persoon om in vertrouwen te nemen en om me te helpen om
e.e.a. aan mensen te vertellen en toe te lichten, zonder dat het een 'bloedbad'
wordt. Ik bel Gabrielle ongelegen, ze loopt net met haar jonge kinderen van het
strand naar huis. We spreken af om later op de avond te bellen en ik zeg vast
dat ik van plan ben haar te betrekken bij de tamtam.
Het duurt een paar uur,
dan belt Gabrielle. Ze zit niet thuis op de bank, maar in de auto en ze is al
behoorlijk dicht bij mijn locatie. Ik vind het bijzonder, ze heeft een oppas
gebeld en ze komt naar me toe, mijn vriendinnetje, mijn nicht.
'Mijn' doktersassistente, ze komt naar me toe! Kijk zulke verrassingen, daar
houd ik (soms) van. Een grappig voorval is, dat ze me telefonisch vroeg wat de 'bi
rads' uitkomst was. Ik verstond 'dierenarts', haha, wat heeft die er mee van
doen? Nog nooit gehoord van 'bi rads'. Na de verwarring vertelde ik dat ik
alleen weet 'graad 2' en ik denk dat dit hetzelfde is als 'stadium ll', volgens Gabrielle is dit 'bi rads 4'. Ik geloof
het direct en voel me weer bevestigd in hoe lastig het dus is om tot heldere
communicatie te komen.
Gabrielle geeft me een
dikke knuffel en laat een onzichtbaar traantje en geeft me nog een dikke knuffel. We
installeren ons op de bank en ik begin bij het begin van het verhaal. De
balkondeur staat open en ik hoor mijn moeder 'Joehoe' roepen. Ik hoop al mijn
hele leven eens toegezongen te worden met een goede serenade onder mijn balkon,
dit komt in de buurt. Mijn moeder komt ook binnen met Kobus, ofwel Sharky met de
dubbele rij voortanden.
Dat komt mooi uit, dan
kunnen de bel-taken verdeeld worden tussen moes en Gabby, ik doe alsof ik me
daar niet mee bemoei, maar ondertussen controleer ik wel of het naar mijn zin
gaat gebeuren. Dat wordt nog wat! Ik wil eigenlijk ZELF iedereen spreken en
geruststellen en besef tegelijkertijd dat dit gekkenwerk is. Ik ben me pijnlijk
bewust van de miscommunicatie enige tijd vóór het overlijden van mijn vader,
tijdens zijn laatste ziekenhuisopname. Ik wil iedere mogelijke betrokkene dit
'gedoe' besparen, mijn moeder, mezelf en de hele familie. Ik ga niet dood, daar
gaat het niet om, maar alweer staat 'heldere communicatie' en 'ruimte' voor
ieders behoefte deze dag centraal wat mij betreft. Ik praat er graag over,
besef hoe naar het is voor vrienden en familie. Ik voel me niet schuldig omdat
ik ze 'meesleep' in mijn toestand, maar ik zou graag iedereen persoonlijk
geruststellen, mijn roeping in dit leven.
Van Gabrielle leer ik nog
een hoop vandaag, de doktersassistente schetst me wat te verwachten valt van
narcose en dat ik moet aangeven dat ik mogelijk allergisch ben voor pleisters.
Ik heb namelijk een foto van mijn borst laten zien waarop een groot, rood
vierkant zichtbaar is van waar de 'grote' pleister heeft gezeten, met in het
midden een rood rondje, geel ingekleurd door een bloeduitstorting, van een
kleine pleister, zo had ik zelf nog niet naar de foto gekeken. Goeie! Ook
vraagt ze van 'waar tot waar' ik een MRI scan heb, dat weet ik niet en vroeg ik
me ook echt af maar ben het vergeten te vragen in alle consternatie vandaag.
Indien het carcinoom hormoongevoelig is, is het ook fijn als er naar mijn
eierstokken en baarmoeder gekeken is namelijk. Ik vertel dat ik PAP 2 heb, dus
'onrust' in de cellen bij mijn baarmoederhals volgens het bevolkingsonderzoek
in de vorm van een uitstrijkje en dat me verteld is dat dit niet relevant is. Gabrielle legt uit dat baarmoederhals en baarmoeder + eierstokken een 'ander
verhaal' is. Ik snap het, weer wat geleerd! Tsjee!
Ze vertelt dat de mammacare verpleegkundige mijn steun en toeverlaat zou moeten zijn, dat ik haar
waarschijnlijk mag bellen, mailen, faxen, what's-appen en twitteren met al mijn
vragen. Ik zeg dat ik me enorm zorgen maak om Hoofd PZ van mijn werk en de
Arboarts. Ze stelt me weer gerust, niet in de zin dat het een voorstelling van
'koek en ei' is, maar wat ik kan en mag verwachten. Gabrielle, mijn engel, is ook Arboarts
assistente geweest, Halleluja.
Gabrielle voelt aan mijn
'carcinoom, graad 2 zonder voorstadium'. Mijn moeder bekijkt het met enig
afgrijzen. Ik snap dat wel. Het 'carcinoom' zit los, het voelt niet als een
'vaste schijf' zoals een klier, dat is dus een teken. Gabrielle heeft ook een
mammografie gehad, mijn moeder ook onlangs weer, dus we lachen hartelijk om de
'idiote' ervaring van dit onderzoek. Gabby heeft ook net een endoscopie achter
de rug en ook nog vrienden die er vele malen erger aan toe zijn dan ik, ik vind
het echt allemaal zó vervelend voor haar!
Gabrielle zegt 'het is geen
snottebel' en 'je gaat een zware tijd tegemoet', sta open voor hulp en vraag
hulp is de boodschap. Verder geeft ze inzicht in narcose en dat je daar lang
last van kan hebben. Ik ben blij met alle professionele uitleg. Ik weet van
mezelf dat ik een 'slechte patiënt' ben, ik verdraag mijn eigen ziektes niet.
Ik verzet me, word kwaad, gefrustreerd, raak in de war en breek als laatste in grote tranen
uit. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, hoe meer ik weet, hoe groter de kans
is dat ik 'mezelf enigszins ontzie'.
Strato krijgt ook nog een
lesje, hij is namelijk half in paniek geraakt doordat hij op internet heeft
gelezen dat de 'poortwachter' ook onder mijn borstbeen kan zitten en dat je dan
verder van huis bent. Ik heb daar niet zo op gelet 'het gedoe van Strato', voel me al ver van huis
namelijk. Gabrielle vraagt waar hij dit gelezen heeft. Strato antwoord dat hij
Wikipedia heeft geraadpleegd hierover. Gabrielle zegt streng dat Strato NIET meer
mag lezen op Wikipedia en hij probeert hier tegenin te brengen dat Wikipedia
een heel betrouwbare informatiebron is. Volgens Gabrielle is het een prima
informatiebron als je wilt gaan varen op de Loosdrechtste Plassen, maar niet
voor serieuze, medische aandoeningen. De inzichten op medisch gebied veranderen
vaak en iedere 'gek' mag een artikel plaatsen op Wikipedia. Ik ben het met haar
eens, Strato in tweede instantie ook.
Ik vertel over mijn
'verminkingsangst', enerzijds wuift Gabrielle het weg, 'gezondheid',
'overleven', 'plastische chirurgie', maar ze snapt het heus wel, het is erg
ingrijpend. Ik heb al zo'n 5 pilsjes op en een halve fles wijn en doe een
onhandige poging mijn aangedane borst uit mijn BH en shirtje te vissen en te
tonen. (ik heb toch maar even iets aangetrokken toen ik wist dat Gabby zou
komen), kansloos, ik wilde illustreren hoe mooi mijn borst is, waar 'we' nu
afscheid van moeten nemen. Nu ben ik licht exhibitionistisch, maar ijdel
bovendien, dus zo'n onhandige vertoning zou ik normaal 'nooit' geven, maar ja,
ik ben in de war, ook maar een mens (en enigszins beneveld, door drank en
ellende).
Verder leg ik uit dat ik geen
'invasie' ervaar in mijn lijf, dat het 'mijn kanker' is. Dat raakt mijn moeder
pijnlijk. Dat vind ik rot voor haar, maar licht het nog een keer toe, 'zo is
het voor mij'.
Mijn moeder neemt afscheid
en prikt onhandig in mijn borst, wel raak. Het verbaast me omdat ze eerder niet
leek te willen zien, voelen en weten waar mijn tumor zit. Ze probeert zo goed
en zo kwaad als mogelijk mee te gaan in het 'verhaal', dat is prijzenswaardig.
Iemand vroeg haar in welke borst de tumor zit, dat wist ze eigenlijk niet. Dat
lijkt me ook onbelangrijk, behalve dan voor mij en mijn behandelaars.
Aantekening: Controleren op welke borst ze een kruis
zetten alvorens ik onder narcose gebracht wordt.
