Dokter Noordeinde en de
bijbehorende verpleegkundige zijn ook al zo ontzettend aardig. Werken er alleen
maar aardige mensen in het AVL? Binnen in de onderzoeksruimte moet ik half op
mijn rechterzij liggen, hiertoe krijg ik een wigvormig kussentje onder mijn rug
geschoven. Mijn linkerarm boven mijn hoofd, deze wordt wat overstrekt, geeft
niks, als ze maar goed kan echoën. Dokter Noordeinde legt uit dat er op de
mammografische foto’s niets te zien was, dat is gek, ik voel toch wat! Mijn
weefsel, zoals gewoon is bij jonge vrouwen is dicht van structuur, vandaar dat
er niks te zien was en we nu een echo gaan doen.
Kan die echo dan niet
meteen, is dat duurder? Is het mammografisch apparaat nog niet afbetaald op de
balans? Zo leuk vond ik dat niet die tietenpletterij. Nou ja, boeien.
Daar gaan we, hè, dat is
gek, dat apparaat met die kledder gel is niet koud maar warm! Oei, ze duwt best
een beetje hard met dat ding, maar het werkt. Ze heeft mijn gezwel in beeld. Ze
zegt dat het haar zorgen baart (eerste
aanwijzing) en dat ze meteen even wat cellen wil afnemen en een biopsie
doen. Ze trekt blauwe handschoenen aan en instrueert de verpleegkundige in
geheimtaal over wat voor naalden er klaar gelegd moeten worden. Jezus, wat gaat
er gebeuren?!
Ik kijk niet, maar zie toch
een flinke naald (is deze nou gekromd?) langs schuiven met een nog flinkere
container met verdovingsmiddel eraan. Die gaat diep in mijn borst, de prik is
een stuk minder pijnlijk dan de verdoving bij de tandarts, maar zoals altijd,
van het idee word ik al niet goed.
De naald gaat heen en weer
in mijn borst en daar voel ik weinig van, het wordt een beetje warm. Direct
daarna komt er een naald langs met een slangetje eraan, deze wordt gebruikt om
wat cellen af te nemen. Ik krijg het heet en koud tegelijk, begin te zweten en
word misselijk. Tijd om te zeggen dat ik mogelijk flauw ga vallen. Ik hoor een
zuigend geluidje, de cellen zijn gevangen. Dokter Noordeinde, doet tijdens de hele
procedure uitgebreid verslag van wat ze precies doet, ik merk dat dit het flauwvallen
bevordert.
Ik krijg een natte, koude
handdoek voor op mijn voorhoofd en Strato wordt erbij geroepen. Als hij tegen
prikken kan, mag hij mijn hand vast komen houden aan het hoofdeinde, de hand
die boven mijn hoofd ligt. Ik zie Strato niet. Ik voel ook de zachte handen van
de verpleegster, wisselend op mijn heup en binnenzijde van mijn onderarm, ook
haar zie ik niet. Eerst wordt mijn oksel geëchood, daar is niks opmerkelijks te
zien, Top! Het gaat weer een beetje, de verdoving doet het nu wel waarschijnlijk,
tijd voor de biopsie…. 3 biopsies. Ik kijk niet meer, heb mijn ogen dicht.
Strato kijkt mee op het
scherm en wijst iets aan, vraagt of dat de naald is. Een dikke naald wordt
blijkbaar ingebracht en ik schijn ook 'ingesneden' te zijn, maar weet dit allemaal
niet. Ik voel er niks van. Ik wordt gewaarschuwd dat ik zo een flinke tik hoor
en daar ook iets van zou kunnen voelen. Daar komt ‘ie’….. POK. Ik voel helemaal
niks. Dit ritueel volgt nog twee keer. Gaas en een plastic pleister gaan over
de behandelde plek.
Dokter Noordeinde zegt dat ze
even een gesprekje regelt bij een collega, dit betreft de eigenlijke intake die
we tot nu toe overgeslagen hadden. Katherine Viller schijnt enorm aardig te
zijn.
We zitten weer op de gang. Hidde vertelt dat Dokter Noordeinde een andere collega heeft gevraagd dan dat hij al
geregeld had, maar dat het allemaal niks uitmaakt. Het zijn allemaal toppers
begrijp ik. We moeten weer even wachten en dan komt de mooie Katherine Viller op zwarte
sleehakken ons halen.
