Zo'n dag

'Gelukkig heb je het nu en niet 10 jaar geleden. Nu weten ze veel meer, zijn ze veel beter'. 

Dat is zo slimmerds, maar vanuit dat oogpunt heb ik het liever '10 jaar later', of nog liever dan nog eens 10 jaar later of zelfs 10 jaar daarna!

Groots en meeslepend! Dat is het. Ik laat me sinds altijd overweldigen door gebeurtenissen. Het is nu niet anders, dit keer is het kanker. Gelukkig heb ik veel ervaring opgedaan met de techniek 'contragedrag'. Ik wordt overspoeld door gevoelens en prikkels en om hier niet in te verdrinken, doe ik 'heel gewoon'. Naar buiten in plaats van onder de dekens. Om me heen kijken in plaats van in mezelf gekeerd. Om hoog kijken in plaat van naar mijn voeten. Het is natuurlijk wel de vraag wanneer ik wél onder de dekens mag kruipen, wanneer ik wel even een potje mag piekeren. Dat vind ik altijd lastig te bepalen. Als ik dus verzand in een rondje 'ellende' dan vergeef ik mezelf dat maar en ga daarna wel weer naar buiten.

Ik ben echt verschrikkelijk onder de indruk van mijn kanker, of eigenlijk de behandeling ervan. Toch voel ik me niet heel anders dan anders. Zoals gezegd, ik ben altijd verschrikkelijk onder de indruk van 'iets'. Nu is het dit, hiervoor was het wat anders. Ik vind het heel aardig om te merken dat ik niet gekker ben geworden of minder gek dan voor de diagnose borstkanker. Paradoxaal genoeg is mijn bipolariteit stabiel! Ik wil niet ineens keihard leven of keihard dood. Ik sta hier nog steeds ambivalent in, zoals altijd. Kijk mij nou eens 'stabiel' zijn!

Vandaag ben ik verstrooid en heb Kungfu neigingen. 'Blijf maar uit de buurt' is het motto van de dag. Eerst wordt ik kwaad op Strato, die heeft afgesproken dat hij morgen bij iemand gaat eten en vraagt daarna pas of ik soms liever heb dat hij bij mij is. Ik zeg nogal bits tegen hem dat ik wil dat hij bij mij is. Ik ben dan allang beledigd dat hij het in zijn hoofd gehaald heeft om op vrijdag een afspraak te maken om te eten bij een vriendin. 'Vrijdagavond is onze avond'. Pas veel later vandaag heb ik door dat het morgen donderdag is, geen vrijdag. Strato eet regelmatig op donderdagavond bij zijn vriendin, niks aan de hand dus eigenlijk. Ik bel hem om te zeggen dat hij de afgezegde afspraak weer 'aan kan zeggen', mijn fout.

Ik bel de Arbodienst, ik wijzig een afspraak in het AVL, heb een gemiste oproep van mijn psychiater. Hij zegt op mijn voicemail dat hij vergeten is me te bellen. 'Sorry, daarvoor'.

Als ik op het terrein kom van het AVL, draai ik soepel de parkeerplaats op, alleen wel in tegengestelde richting. Ik sta met de neus van de geleende auto voor de slagboom van de uitgang. Onhandig manoeuvreer ik achteruit en steek de auto in het juiste pad, de slagboom van de entree. Als ik op de knop voor een parkeerkaartje druk, staat er in beeld dat deze parkeerplaats alleen voor personeel is. Ik kijk nog eens goed om me heen. Ik sta heel op de verkeerde parkeerplaats! Weer onhandig achteruit en draaien. Zo'n dag dus!

Eenmaal half naakt op tafel bij de radiodames, is er een nieuwe leerling met de apparatuur in de weer. Ik ga omhoog, omlaag, naar links, naar rechts en zo nog een paar rondjes. Ze krijgen me niet recht gelegd. De leerling krijgt les in hoe je het beste aan iemands rechter arm kunt trekken. Na 5 keer trekken is het geloof ik wel aardig. Ook aan mijn middel wordt geduwd en gedraaid. Voor mijn gevoel zit de linker armsteun anders dan anders. Misschien is mijn 'body board' gewoon niet goed afgesteld en klopt het daarom allemaal niet. Ik weet niet waarom, ik heb niet de moed om me er mee te bemoeien. Ik laat het begaan. Ik word bestraald.

Ik neem de snelste weg naar huis en naar bed, ik kruip onder de dekens. Ik heb een blaar, door onbekende oorzaak op mijn linker wijs-teen.

Mijn linkerborst is warmer dan mijn rechter, de therapie 'doet het'.