Vandaag rijd ik
voor het eerst weer eens auto en ik kan het nog! Ik breng een bezoek aan mijn
collega's een paar steden verderop, ik heb een kas-klusje. Vandaag heb ik ook
weer eens hakken aan en Ik ben van de paracetamol af, ik heb mijn
bewegingsvrijheid terug, het begint allemaal weer ergens op te lijken. Behalve
die vieze, bruine strepen op mijn lijf dan. Mijn witte onderlaken is roze
gekleurd door mijn strepen. Ik vraag me af wat voor verf het is.
Vandaag ligt ook
de uitnodiging voor de bestralingen in de bus. 11 September oftewel 9-11 ben ik
aan de beurt; 'BLAST AWAY'. Uit de brief blijkt dat het in mijn geval zinvol is
om te werken met de adem-inhoudingstechniek, dus of ik wil blijven oefenen
ondertussen. Tijdens de bestralingen moet ik 3 tot 4 keer achter elkaar mijn
adem 40 seconden diep in kunnen houden.
Ik heb een grote
familie, lieve vrienden, er wordt van mij gehouden. En toch voel ik me soms eenzaam.
Als je zwaar werk verricht en je bent het even zat, dan pauzeer je of je vraagt
iemand om het een poosje over te nemen. Kanker, of welke ziekte dan ook heb je puntje bij paaltje helemaal alleen, helemaal zelf, niemand die het een poosje voor je draagt als
het te zwaar wordt. Het is net als doodgaan, dat doe je uiteindelijk ook
alleen.
