Iemand roept
vrolijk: Pijn in 'the hooter'!
De harde lessen
zijn weer geleerd. De vraag blijft, hoe doe ik zo goed mogelijk aan
lijfsbehoud? Mijn behoefte gaat uit naar 'zo gewoon mogelijk' leven. Geen
avonturen, geen verzetjes, niks anders dan anders, alleen maar doen wat ik
altijd al deed. Het avontuur wordt gebracht door de behandelingen in het AVL en
dit kost alle energie die ik beschikbaar heb voor het buitenissige. Vanavond
zou ik naar een musical voorstelling, ik had er heel lang zin in en toch heb ik
nu afgezegd. Mijn eigen stad, de lokale bioscoop, koffie drinken op een terras,
verder hoef ik voorlopig niet. Overigens is het sinds vandaag echt herfst met
storm en regen dus koffie op een terras zou vandaag een heel avontuur geweest
zijn, niet doen dus.
Ik ga vandaag naar
mijn werk, dat is zoiets gewoons, dat bedoel ik nou. Morgen beginnen de
bestralingen. Ik vraag Fred of hij mij morgen wil brengen. Dat doet hij.
Overmorgen ga ik niet werken want dan heb ik bestraling en het spannende
gesprek met de internist over al dan niet chemotherapie. Tot vandaag heb ik
helemaal niets geregeld logistiek voor de 21 aanstaande bestraalsessies. Ik
begin nu zelf te begrijpen waarom. Ik heb geen ervaring met het aanstaande
intensieve bestralingsprogramma. Ik ben theoretisch goed voorbereid, ik heb
mijn ademhalingsoefeningen gedaan, maar wat er nu eigenlijk echt op me af
komt......
ik voel het niet in, kan er niet op anticiperen.
Dan maar 'zo
normaal mogelijk'. Dit betekent naar mijn werk op de fiets en met de auto van Fred naar het AVL en op de overige dagen met het openbaar vervoer. Mensen om me
heen vinden het gekkenwerk, zelfs 'bij de beesten af' om met openbaar vervoer te
gaan of zelf te rijden. Dit heeft me onzeker gemaakt en mede daarom heb ik tot
nu toe geen enkel besluit hierover genomen. Nu voel ik het helder aan. Het zit
namelijk zo. Als ik vanaf mijn werk reis met de auto en op de andere
dagen met het openbaar vervoer, dan lijkt dit het allermeest op mijn 'gewone'
leven. De enige impact die ik dan dagelijks krijg is de werkelijke tijd die ik
doorbreng in het AVL.
De impact begint
dan pas als ik naar binnen stap en eindigt direct weer als ik het ziekenhuis
weer uitstap. Stel dat ik me laat brengen en halen door alle lieve mensen om me
heen, dan wordt iedere dag een 'uitstapje' met de absurde werkelijkheid van de
bestraling als hotdog tussen dat gezellige 'broodje'. Nog afgezien van alle administratie
die het vergt om met verschillende mensen al deze afspraken te plannen. Het
andere scenario: Stel dat ik met de zorgtaxi ga, dan ben ik zorg behoeftig
vanaf het moment dat ik voor mijn eigen deur in de taxi stap, totdat ik weer
thuis voor de deur uitstap, deze onprettige ervaring wordt dan het ongezellige 'broodje' en
die duurt dan iedere dag een uur langer dan nodig.
Zoals gezegd, weet
ik niet hoe ik me ga voelen, wat er écht met me gaat gebeuren. Ook dit is maar
theorie. Wellicht bel ik jullie volgende week allemaal op om me te brengen en
halen!
