Foto

Niemand doet stom over de accessoires op mijn fiets.

Ik loop dagen achter met mijn schrijverij. Ik moest blijkbaar nogal bekomen van de 'emotionele aanslag' van afgelopen donderdag. Het gesprek met de internist oncoloog dokter In der Sas. Gelukkig kan ik niet invoelen of echt overzien wat me nog staat te gebeuren, ik denk niet dat ik het me anders 'aan zou laten leunen'. Als alles goed gaat, ben ik klaar met de meest intensieve behandelingen medio april 2015 en dan kan niemand mij vertellen of ik werkelijk geen kanker meer heb, of terug zal krijgen. De andersoortige doodsoorzaak of de terugkeer van kanker zullen het uitwijzen.

Eerst vandaag eens even naar de 'Bride Side'. Mijn aanstaande schoonzuster heeft een doorpas van haar trouwjapon. Ik heb met mijn schoonmoeder bedacht dat we een meidencadeautje geven. 'Something old. Something new. Something borrowed. Something blue.' Amber is niet van hier, dus wij zijn de aangewezen familie om haar bruiloft zo feestelijk mogelijk te maken. Mijn schoonmoeder leent haar antieke parelsnoer (old and borrowed) aan Amber uit en ik geef een nieuwe kousenband met een blauw roosje erop (new and blue). Slimme Hollanders, dat zijn we, 'four flies in two klaps!'

Ik stap weer op mijn fiets en hoef maar twee keer te trappen. Dan sta ik alweer bij Ploeger voor de deur. Er zijn hier serieus mensen die me niet herkennen met mijn nieuwe kop. Jos ziet me staan glimlachen en denkt dat ik iemand ben die voor Storm komt. Dat zou ik ook denken als ik zo'n 'gevaarlijke coupe' zag. Ik krijg de nodige complimenten. Fred vindt het superstoer en een supergoed idee, het staat me ook nog. Echter ben ik volgens hem niet mezelf met dit haar, maar dat komt wel weer (na de kanker). Ik waarschuw Fred dat hij een kant van mij leert kennen die hij niet voor mogelijk hield en dat ik hem misschien een kopstoot moet geven nu. Ik leen de auto van Fred, ga naar mijn vrienden in het AVL.

Als ik mijn ponskaart onder de scanner houdt, staat er op het scherm dat ik me moet melden bij de balie. Het is een drukte van belang bij de balie en de rij wordt steeds langer. Iedereen die zijn ponskaart scant moet zich melden bij de balie Radiotherapie. Omdat het druk is, krijgt de baliedame hulp van een radiomeisje, dit is duidelijk niet waar ze verstand van heeft. Ze komt alleen even helpen. De baliedame ziet haar kans schoon, trekt haar jas aan en vertrekt. Daar zit het radiomeisje dan, met een rij van hier tot aan A1 naar eigen zeggen. Ze heeft een collega aan de telefoon en vraagt wat ze nu moet doen. De scanner is in storing, iedereen moet handmatig aangemeld worden. De persoon die er verstand van heeft is zonder blikken of blozen weggelopen.

D'r op en d'r af, adem inhouden en uitblazen, hatsieklatsie, klaar met bestralen. Vandaag geen 'oude bekenden' voor of na mij onder het apparaat. Ook hier enige consternatie over mijn haar, ze hebben een foto van mij, daar lijk ik niet meer op. De radiodame vraagt wat mijn gedachtegang was. Ik leg uit dat ik mijn haar liever doneer dan in lange, onbruikbare, trieste slierten in mijn bed vind. Ze vindt het prachtig.

Terug naar Ploeger met de auto, weer naar huis op de fiets. Ik bestel 50 ansichtkaarten voor het feest van Esther en dan wordt er aangebeld. Diana voor een artikel op de 'Vrouw' pagina van Telegraaf. Ze komt voor een interview, omdat ik nu 10 jaar met mezelf getrouwd ben en een Belgische dame ook voornemens is met zichzelf te trouwen. Een portret van mij, na 10 jaar huwelijk en met borstkanker. Het wordt een leuk gesprek. Vooraf had ik aangegeven niet gefotografeerd te willen worden, ik voelde me niet fotogeniek. Het eerste wat Diana tegen me zegt, is dat ik er fantastisch uitzie. Dat kon ik van tevoren niet weten, maar ik voel me inderdaad prima vandaag. De fotograaf wordt alsnog opgetrommeld. Diana kan zich wel vinden in mijn verhaal, zoals de meeste vrouwen die ik hierover spreek. Ze complimenteert me met mijn blog. Ze vindt dat ik goed schrijf. Ze wilde even wat over me lezen en ze kon bijna niet stoppen met lezen. Wellicht is het uitgeverswaardig oppert Diana. Dat zou ik leuk vinden. Een fijn compliment van een journalist!

Gideon is terug uit Berlijn, we gaan samen een Turkse Pizza eten en kijken een flauwe film. Ik heb Gideon nog niet gezien sinds het kankernieuws van afgelopen donderdag. Mijn kanker is nu wel echt 'aan'. Ik word er meer door bepaald, dan ik zou willen. Ook al heb ik een behoorlijk goede dag vandaag, alles is anders, niks is gewoon. Dit is mijn nieuwe leven. Zoals gezegd, liep ik hopeloos achter met mijn schrijverij, ik begin aan vele pagina's 'blog-werk'.

Serie: 'Arrested Development' te bekijken op Netflix