Om 15.14 uur bel
ik aan bij de tandarts. Ik heb om 15.15 uur een afspraak. De deur wordt niet
opengedaan en ik bel nog eens. Na nog een poosje wachten, nog steeds niks. Ik
sta buiten en ben voor de tweede keer vandaag volledig doorweekt door hevige regenval, ondanks een
regencape van de HEMA. Ik rammel nijdig aan de deur. Mijn chagrijn ligt vlak
onder het oppervlak, dus kijk maar uit! Vandaag nog! roep ik er achteraan. Het
'helpt'. De deur gaat open.
Als ik mijn natte
cape en mijn natte jas aan de kapstok hang om uit te druipen, moet ik mezelf
inhouden om ook niet meteen mijn bovenkleding er naast te hangen. Niet omdat
dat ook zeiknat is, maar omdat ik dat zo gewend ben geraakt laatste maanden.
Als ik ergens voor 'behandeling' ben, hang ik mijn bovenkleding naast mijn jas! Ik loop laatstelijk verdacht vaak rond als een
kerel; broek en gympen, blote bast. Zonder die rode strepen, zou ik me daar ook
nauwelijks voor schamen.
5 minuten later
schaam ik me echter wel voor mijn eigen ongeduld aan de andere kant van de
voordeur. De tandarts heeft geen assistentie vanmiddag. Hij komt me zelf uit de
wachtkamer ophalen. Als ik in de luxe stoel zit, vraagt de tandarts natuurlijk
hoe het gaat. Daar zie ik al een week tegenop. De tandarts vraagt altijd hoe
het gaat, dat was nooit een probleem, meestal hadden we het dan even over
vakanties in Israël of Indonesië. Nu voel ik me genoodzaakt om ook deze
vriendelijke man met zijn lieve, zachte handen te vertellen wat ik verder nog
mankeer, behalve dan mijn gebroken vulling. Hij doet, als ik van wal steek met
mijn verhaal, de deur van de praktijkkamer dicht. Die staat anders altijd open.
In de wachtkamer kun je altijd goed horen wat je ongeveer te wachten staat.
Hier blijkt maar weer eens de ernst van 'mijn zaak' uit.
Dit is een
halfjaarlijkse controle, bij problemen maak je dan in de regel een nieuwe
afspraak. Nu niet. De tandarts helpt me meteen van mijn gebroken vulling af en
maakt een nieuwe voor me. Dan is dat in elk geval opgelost. We zouden niet
willen dat het ontsteekt, volgens de tandarts mag je geen ontstekingen aan je
gebit hebben als je chemo therapie krijgt. Wist ik niet. Verder geeft hij tips.
Als ik nou bloedend tandvlees heb, dan spoelen met zout water ter desinfectie
en genezing. Gewoon een schep zout in lauw water en hiermee mijn mond spoelen.
Is weer eens wat anders dan met zeep. Hij weet wel dat ik nu geen bloedend
tandvlees heb, maar wellicht krijg ik dat later door verminderde weerstand.
Zie je, daarom
vertel je aan je tandarts dat je kanker hebt. Als ik maar ergens aan twijfel of
ergens last van heb inzake mijn gebit, dan moet ik gewoon bellen en snel
langskomen. Alweer zo lief, lijkt het AVL wel hier! Hij zegt dat hij het ook
goed begrijpt, want hij is laatst twee en een halve maand uit de routine
geraakt door een doorgescheurde achillespees. Hij moest acuut geopereerd worden
en kon vervolgens heel lang niks meer en was daar erg van geschrokken.
Vroeger was ik
bang voor de tandarts, nadat ik mijn eerst gaatje zo'n beetje had op mijn 13e.
Ik vond dat een enorm drama en ontdekte dat het pijn doet bovendien.
Tegenwoordig ben ik niet bang, maar vind ik het, het als ieder weldenkend mens,
nogal onaangenaam. Vanaf vandaag is een bezoek aan de tandarts iets voor
'beginners'. Ik lig als een onaangedane bikkel in die stoel, ik heb namelijk
ergere dingen te verduren dan dit! Even steek ik mijn hand in de lucht, zo
hebben we dat afgesproken, omdat ik zenuwpijn ervaar, zelfs voor een bikkel
vervelend.
We maken een
afspraak voor over een half jaar, want we kunnen er in ieder geval vanuit gaan
dat ik dan nog leef. Ik vraag me af of ik dan misschien een geleend kapsel heb.
