Ik vlieg uit de
figuurlijke bocht.
De afspraak van Fred loopt uit, ik krijg een sms dat ik ander vervoer moet regelen om in het AVL te
komen vandaag. Geen punt. Ik ga met de trein. Dan ga ik niet eerst naar
Ploeger, want dat red ik niet, zowel emotioneel als fysiek. De uitvaart en het
huwelijk hebben er flink ingehakt. Deze overvolle week speelt me parten. Niet
in de laatste plaats door mijn eigen gepieker, ik zie door de bomen het bos
niet meer. Ben ik nu klaar met al die clichématige oneliners?
Ik draai me nog
eens om in bed en nog eens en nog eens en ga daarna douchen. Tenminste, bijna. De
huisarts belt voor de wekelijkse update. Ik doe het verhaal van mijn
vertwijfeling, mijn zoektocht naar motivatie en het ongenoegen omtrent de
overlevering aan kansberekening. Mijn arts snapt het allemaal en vraagt of ik
de internist wil vragen hem een rapport te sturen over de werkelijk,
inhoudelijke uitslag van de mammaprint. Ook al zijn de enige twee mogelijke
uitkomsten 'hoog risico' of 'laag risico'. We nemen aan dat hierachter toch een
rapport van bevindingen schuilgaat. De dokter vraagt zich af of het om risico
op terugkeer of op overlijden gaat. Ik ben er zeker van dat het om risico van
terugkeer gaat.
Dan ga ik dus
douchen. En als ik eenmaal douche, dan kan dat nooit kort. Ik zit altijd
uitgebreid onder de waterstraal en neem de tijd alvorens mezelf in te zepen. Ik
denk en droom onder het warme water. Als ik dan onder de douche vandaan kom,
loop ik hopeloos achter op schema. Ik dacht alle tijd te hebben, maar nu sta ik
hier in mijn blote niksje en moet ik over een kwartier op het station zijn.
Ik schiet in mijn
kleren, kam mijn pluk haar achterover en ga naar het station. Strato wacht op me
met koffie. Ik ben nog niet gewend aan mijn nieuwe kapsel en het bijbehorende
werk. Ik zit in de trein, mijn haar is opgedroogd en het is net of ik een overreden kip op mijn hoofd heb! Strato probeert me gerust te stellen, maar hij
liegt niet. Ik zie er dus niet uit zo! Op het uitstap-station, snelwandel ik naar de
Etos. Strato denkt dat ik de verkeerde kant op loop, dat klopt ook als je denkt
dat we naar de metro gaan. Ik moet dus eerst naar de Etos voor een paar
haarproducten en een spiegel, anders kan ik niet verder met mijn leven.
Op het perron van
de metro vouw ik mijn haar in een model wat me bevalt. Ik ben opgelucht. Heb
wel ontzettende kleefhanden van de 'out of bed look' gel. Strato geeft me een
brillendoekje, dit helpt niks. Troep die gel! We stappen in de metro, we gaan
het allemaal halen. We zijn op tijd in het AVL. Ik kan met een gerust hart
gezapt worden, 'als je haar maar goed zit'.
Het is echt een
slechte dag. Ik heb mijn hond niet uitgelaten. Ik ben een slechte hondenmoeder
vandaag. De controle over mezelf, mijn hond en mijn haar kwijt.
Serie: 'House of
cards' met Kevin Spacey op Netflix.
