Hey, my life is okay!
Na enkele dagen in mijn eigen sop gaarkoken en sippen, ben ik weer helemaal 'aan' vandaag. Vandaag zie ik kans om mijn 'true colors' te verbergen. Ik zie er goed uit, de bestralings-strepen zijn uit het zicht en toch ben ik zomers gekleed. Het wordt vandaag 30 graden. Als ik naar Ploeger fiets, rem ik even bij de Sligro en koop 30 raketjes, een kleinere doos hadden ze niet. Ik deel de ijsjes vrolijk uit op mijn werk.
Als mijn collega Annelies van de toonzaal even komt buurten, start zij met mijn mannelijke collega's een discussie over 'mannen en vrouwen'. De mannen komen tot de conclusie dat vrouwen niet zonder mannen kunnen. Volgens Annelies kan dat wel. Volgens de mannen overleeft het ras dan niet. Annelies zegt dat om dezelfde reden mannen niet zonder vrouwen kunnen. Jos zegt met enig vuur tegen Storm: 'Dat hadden wij dan allang anders opgelost, hè Storm?' Op dat moment vind ik het ineens heel grappig die eeuwenoude, clichématige discussie. Ik vraag aan Jos hoe hij dat precies op gaat lossen met Storm. Hij weet het niet, hij lacht.
Als ik thuis ben, slinger ik Boefje in mijn fietsmand en ga naar het park. In de schaduw onder een boom op een handdoek liggen met een boek. Van lezen komt niet veel. Gideon komt ook met maaltijdsalades en chips. De chips laat ik voor nu dicht. Ik ben maar weer eens begonnen met mijn afvalprogramma. Niks rigoureus, een kilo per maand is de bedoeling. Minder snoepen vooral. Ik beloof nog niks, want ik heb een wankel bestand met mijn kanker. De gedachte aan het gegeven dat ik van de hormoontherapie wat overgang veroorzaakt mogelijk ook aankom, zint me totaal niet. Ik heb er altijd jong uitgezien voor mijn leeftijd en dat wil ik graag zo houden!
Ik had echt niet gedacht dat ik me zo gekwetst zou voelen door mijn ondergekliederde lijf. Ik vind het meer confronterend dan de littekens op mijn borst! Het zet me aan het denken. Volgende week hoor ik of de chemo doorgaat of niet. Tot nu toe heb ik me geen moment zorgen gemaakt over haarverlies, ook daarvan dacht ik, dat ik dat niet echt erg zou vinden. Nu weet ik dat even niet meer. Om mijn lange haar af te laten knippen voor een kort koppie, vind ik wel een leuk avontuurtje. Maar ik besef nu dat ik niet verder heb gedacht dan dat. Een kort koppie is nog wel wat anders dan haar wat met bosjes uitvalt en een kaal hoofd!
Toch blijf ik hopen dat de chemo doorgang vindt. Volgens mij betekent dit namelijk dat mijn vorm van kanker gevoelig is voor chemo. Dat is nu fijn als preventiemiddel en in de toekomst mogelijk fijn, mocht de kanker nog eens opduiken. Als chemo geen optie is, zijn mijn overlevingskansen dan ook niet kleiner? Dealen met kanker is risicoberekening en aan welke kant van de 'harde' statistische cijfers je uitvalt, dat weet je toch niet totdat je een natuurlijke of andere 'kankervrije' dood bent gestorven, of totdat de kanker is teruggekeerd.
Ik pulkte steeds aan een uiteindje van een hechting onder mijn borst, dit uiteindje breekt af vandaag. Ik mis mijn 'wiebeldingetje', maar het is een goed teken, de hechtingen beginnen zich op te lossen.
Muziek: 'The Bananaqueen' van Zita Swoon
