Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben
depressief.
Vandaag is Colette bij me. Een lotgenoot. Mijn haar moet nog verdwijnen, haar haar is al lang en
dik weer terug. Ik krijg van haar twee grote, roze hortensia bollen. 'Twee
tieten!' roepen Colette en ik in koor. Ze is vrolijk en druk, dat is ze altijd.
Ze is kunstenaar en ik ben fan van haar werk. Colette vertelt hoe zij de
behandelingen ervaren heeft, hoe ze 'behandeld' is door een aantal dokters en
dat de tuchtcommissie haar in het gelijk heeft gesteld. Ze vertelt dat ze
totaal geen last had van de bestralingen en dat ze tussen de chemo's door, als
ze zich maar even goed voelde ging verven en behangen. Colette was kwaad op haar
lijf en heeft 'gevochten'. De chemo's hebben er voor gezorgd dat ze zich 'schoongebrand'
voelt.
Ik ervaar het
geloof ik allemaal helemaal anders. Ik ben niet kwaad op mijn lijf, heb geen
vechtlust (nooit gehad) en geloof niet in het 'schoonbranden' door chemo. Ik
zoek naar motivatie om de chemokuren aan te kunnen gaan en te doorstaan. Tot
noch toe heb ik als enige argument dat de oncoloog het een 'goed idee' vindt.
Die heeft er voor gestudeerd, dus ze zal zeker een punt hebben hier. Het is echter niet genoeg, deze aanname, het brengt geen gevoel teweeg. Het zorgt er wel voor
dat ik het sowieso ga 'proberen' die chemo, maar ik twijfel of het voldoende is
om het ook vol te houden als blijkt dat het eigenlijk geen harden is.
Met Strato bespreek
ik mijn motivatie probleem. Ik voel 'de kanker' niet. Wellicht heb ik al geen
kanker meer, mijn tumor is er uit. Aan valt te nemen dat de kanker er toch nog
is, anders zouden er niet zulke heftige maatregelen voorgesteld worden door de
specialisten. Ik hecht niet aan kwantiteit van leven maar aan kwaliteit van
leven. Dit was al een heikel punt en de huidige gebeurtenissen 'rammelen' aan
mijn normen en waarden, er wordt gemorreld aan mijn conventies. Geen pijn, daar
zou ik voor tekenen. Ik heb teveel mensen met teveel pijn en in doodsnood zien
vergaan. Helemaal geen sereen afscheid of 'kracht en waardigheid in het laatste
moment'. Mensen die creperen! dat heb ik met eigen ogen gezien, vaker dan
mensen die rustig wegglijden. Dat eerste wil ik dus niet.
Pijn dient zich
aan, is al hier, de dood nog niet hoor, dat besef ik ook wel. Is dit het me wel
waard om die pijn in de vorm van 'kuren' toe te laten terwijl de uitkomst
onbekend blijft? Ik hoef er geen '40 jaar proberen bij te 'kopen', of liever
gezegd 'gokken'. Dat zegt me niks, zo leef ik niet. Het kan prima zijn dat ik
tijdens het 'kuren' nog hard genoeg kan lachen en nog blijmoedig genoeg in mijn
leven kan staan, dan lukt het allemaal wel. Voor het geval dit me te zwaar
valt, heb ik toch meer motivatie nodig dan 'goed idee' van de oncoloog.
Waar vind ik die
motivatie? Ik heb geen kinderen, die hebben me niet nodig. Ik ben voor niemand
verantwoordelijk. Op het moment 'druk' ik zelfs op het 'algemene goed', daar
heeft ook niemand wat aan. Ik ben afhankelijk, ik doe niet aan pensioenopbouw
en ben bang voor bejaardentehuizen, wat weer nergens op slaat, want die bestaan
toch niet meer als ik daar al ooit aan toe zal komen. Wie gaat er voor mij
mantelzorgen? Wie neemt mij in huis? Ik heb geen duidelijke ambities, geen
toekomstplannen, leef nergens naartoe, eerder van dag tot dag. Ik vraag Strato om
hulp bij het vinden van motivatie.
Strato weet het ook
niet precies, hij begrijpt me wel uitstekend. Zegt dat hij niet weet wat hij er
tegenin kan brengen. Ik zeg dat het komt omdat ik gelijk heb. Hij vind ook dat
ik gelijk heb, maar het is wel depressief. Dat klopt ook. Ik lok Strato een
beetje uit door te vragen of hij vindt dat ik het kuren moet doen. Of hij denkt
dat het zinnig is. Of hij een gevoel wenst te verwerven van 'de mogelijkheid' dat ik nog
'lang' leef. Strato zegt dat hij zich van de week heeft afgevraagd wat hij zou doen
als ik er niet meer zou zijn. Hij zegt dat hij denkt dat hij er dan ook niet
lang meer zou zijn. Strato wil niet leven zonder mij. Kijk dat is motivatie!
'Hang die maar in je motivatie-boom' zegt Strato.
Ik moet hartelijk
lachen. Een 'motivatie-boom'! Ja, die wil ik, in plaats van een Kerstboom. Een
boom met foto's en berichten er in van mijn 'incrowd'. Niet met
beterschapsberichten en 'kop op' en 'je kan het' en 'het komt goed', maar met
een toelichting over 'wat zij van mij nodig hebben' en waarom ik dus moet
zorgen dat ik er alles aan doe om zo lang mogelijk te leven, al is dat slechts
gebaseerd op een kansberekening.
