Vandaag komt Jeanette koffie drinken en daarna gaat ze met me mee naar de bestraling. Ik
vertel haar over mijn gesprek, gisteren met de internist en dat ik het erg
ingewikkeld vind allemaal. Gisteren stemde ik volmondig in met alle
voorgestelde therapieën. Gisteravond besloot ik dat ik er nog eens goed over na
moet denken. Praten met ervaringsdeskundigen, praten met mijn SPV. Jeanette is
lief, luistert naar al mijn 'gedoe' en gaat met me mee naar het AVL vandaag.
Dit gaat om een
keuze op basis van statistieken; de gemiddelde resultaten bij een grote groep
mensen. Het verminderen van een percentueel risico. Kansberekening! Zo leef ik
niet. Ik ben nog nooit bezig geweest met percentages in overlevingskansen.
Misschien krijg ik een ongeluk, verdrink ik, hartstilstand, stort neer, geëlektrocuteerd,
door de bliksem getroffen of een probleem met spontane ontbranding -er is een
theorie over die mogelijkheid-. Er valt helemaal niets te zeggen over hoe ik
werkelijk dood ga, hierover speculeren heeft geen enkele zin.
Ik heb eens de
'Tao van Poeh' gelezen. Knorretje zegt tegen Poeh 'stel je eens voor dat er een
boom omvalt, boven op ons'. Poeh denkt even na en zegt 'stel je eens voor
dat het juist niet gebeurt'. Die Poeh is een goeie beer die bevalt me. Ik leef in het hier en nu. Ik word
echter gedwongen een standpunt in te nemen over een risicoanalyse ten aanzien van mijn toekomst. Kansberekening.
De grote gemene deler die op mijn individuele leven wordt toegepast. 'Kansloos'
omdat niemand de uitkomst weet.
Ga ik anderhalf jaar
'kuren' voor een toekomst die net als bij iedereen onzeker is? De mensen die ik
sinds gisteren heb gesproken gaan er direct vanuit dat ik ook echt ga 'kuren'. Fred zei daarbij 'het glas is halfvol'. Ik dacht meteen 'Precies, en dan
hoef ik het dus niet te doen!' In het hier en nu leven en dan moeten beslissen
om dit leven in zekere zin op te schorten. Daar ben ik niet van. Ik ga niet uit
van leven na de dood, ik houd niet van kansspelen en ik houd niet van
verrassingen zonder ballonnen en cadeaus. Dit is te vaag!
Strato doet een
poging om nog eens uit te leggen hoe 'kansberekening' werkt. Het is hogere
wiskunde, het duizelt me. Hij doet nog een andere poging, aan de hand van een
autogordel. Hij legt het nut hiervan uit, dat irriteert me, wie kent het nut niet. Je gaat er
niet van uit dat je deze nodig hebt, maar je doet de gordel toch gewoon om, dat
verhoogt statistisch gezien je overlevingskansen. Me dunkt! Een autogordel doet
geen pijn, omdoen is een kleine moeite. Wel even wat anders dan een half jaar
of langer naar de gallemiezen door chemo! Strato beaamt dat het een niet geheel
vergelijkbaar voorbeeld betreft.
Vandaag komen Esther en tante Louise op visite. Ze zijn er al als ik terugkom uit van de bestraling in AVL. Tante
Louise raakt geëmotioneerd als ze me ziet. Ze zegt dat ze niet weet wat ze moet
zeggen. Er valt niks te zeggen, het is wat het is, een knuffel dan maar. Ik
vraag Esther of ze met me mee gaat naar de kapper en naar welke kapper ik dan
het beste kan gaan. Ze plant direct een afspraak voor morgen. Als ze nog maar
net weg zijn, komen mijn broer en Nathalie op visite met 'onze' baby. We vermaken
ons met kijken naar haar kunstjes en haar grote glimlach. Het is een
kwestie van dagen voordat ze gaat kruipen. Ze doet al verwoede pogingen.
Instinctief. Prachtig om te zien!
Als alle visite
weg is, en ik zit op de wc moet ik vreselijk huilen. Het is echt allemaal
moeilijk genoeg en nu kan ik ook nog steeds niet kakken!
