Fred heeft me wel eens
Pocahontas genoemd toen ik langsliep met mijn lange haar in een vlecht. Vandaag word ik Pocahontas in oorlogstooi.
4 stippen, 10 strepen en
een streepjescode heb ik gekregen vandaag. Het begon allemaal met de
streepjescode, een sticker op mijn ponskaart zodat ik mezelf kan 'inchecken'
voor de bestralingen. Ik grap tegen Strato dat het wel fijn is dat ik de
streepjescode niet op mijn pols getatoeëerd krijg, de baliejuffrouw kan er niet
om lachen. 'Of nog handiger, brandmerken met een heet ijzer'. De baliejuf lacht
nog steeds niet, wij wel. De flauwe grappen maken we in afwachting van de
permanente tattoo-puntjes later vandaag.
Pien stelt zich voor, ze
neemt ons mee naar een kantoor aan de raamzijde van het gebouw. Een mooi, ruim
kantoor annex kleine vergaderruimte. Ze neemt de procedure van de voorbereiding
van vandaag en de daaropvolgende bestralingen met ons door. Pien is erg lief en
geruststellend van aard. Ze vraagt of ik de DVD heb gekregen voor het oefenen
van adem inhouden en of ik dit ook geoefend heb. Ik heb dat geoefend, behalve
zaterdag en niet meerdere keren per dag, daarvoor heb ik zondag nog op mijn kop
gekregen van Strato. Zondagavond heb ik wel geoefend en het lukte twee keer
achter elkaar zonder problemen.
We krijgen een PowerPoint
presentatie te zien met nog een aantal foto's die we niet op de DVD gezien
hebben, het zijn wel dezelfde figuranten als op de DVD. Een dame van zekere
leeftijd met lichtblauwe oogmake-up en dikke zwarte eyeliner, zoals ze dat
deden in de jaren 70. De dame heeft fantastische 'frisse' borsten, waardoor ik
me afvraag of ik me vergis in haar leeftijd. Heeft ze een oud hoofd of jonge borsten?
Ik dwaal nu af, net als
tijdens de PowerPoint presentatie, het gaat er dus om dat ik mijn adem 40
seconden diep in kan houden, zodat mijn borstkas opzet en mijn hart dieper
ligt. Dan wordt mijn hart gespaard voor de bestraling. Ik snap het. Verder vertelt
Pien dat de bestraling, behalve een rode huid en irritatie alsof je door de zon
verbrand bent, geen fysieke gevolgen heeft. Veel mensen klagen over
vermoeidheid, dit valt te wijten aan de mogelijk emotionele reactie op het
intensieve programma van de dagelijkse bestralingen.
Ze zegt dat tijdens de
bestralingsperiode het goed is om afleiding te vinden, fijne dingen te doen.
Wandelen of een hobby beoefenen. Ik vraag of ik mag of zelfs moet werken in de
weken van de bestraling, zijn daar richtlijnen voor? De enige richtlijn die
daarvoor is vastgesteld is dat je je eigen gevoel moet volgen. Doen wat je
-emotioneel- aankan. Pien geeft ook nog opheldering over de momenten van
ernstige slapte die ik ervaar, dit is vast en zeker een gevolg van de narcose
en dat kan nog wel een poosje duren.
Vandaag heb ik daar in
ieder geval geen last van. Ik voel me 'prima' op de spanning en een beurze
borst na. Ik gebruik geen paracetamol meer en ik heb geen bewegingspijn meer.
Ik ga lekker zo. Nu maar hopen dat mijn langdurige en spontane 'appelflauwtes' ook gauw
ergens anders gaan spelen. En dan nog die obstipatie..... Ik krijg van Pien een
telefoonnummer van DBO dan kan ik hulp vragen bij de diëtiste. Misschien ook
een goed idee om dat te doen in verband met mijn afhankelijkheid van chips en
chocola sinds ik het weet dat ik borstkanker heb.
In het AVL hebben ze 10
bestralingsmachines. Wat een 'Power house!' Ik word toegewezen aan één van de
tien apparaten gedurende mijn hele behandelingstraject, inclusief het
bijbehorende personeel. Grappig, dat je toegewezen wordt aan een apparaat en
niet aan het team dat het apparaat bedient!
En dan nu het echte werk,
de voorbereiding. Strato mag mee, voor het eerst sinds de echo, ziet hij ook eens
wat ik allemaal moet doorstaan en dan kan hij een paar foto's maken voor in het
familiealbum. Tussen het uitkleden en het voorbereiden door vraagt één van de
Radiodames of er al tegen me gezegd is dat ik ook in Hoofddorp bestraald kan
worden. Tot twee keer toe verstaan Strato en ik niet wat ze vraagt. We verstaan
iets in de trant van 'of mijn hoofd bestraald moet worden'.
In Hoofddorp staat een
ziekenhuis met een afdeling van het AVL. Daar zou ik dus ook bestraald kunnen
worden, maar dat moet ik dan nu zeggen, want dan moet ik ook in Hoofddorp
voorbereid worden. Deze vraag wordt dus ongeveer twee weken te laat gesteld,
want ik sta al ontbloot klaar om 'voorbereid' te worden. Het maakt niet uit, ik
wil niet naar Hoofddorp, ook al is dat logistiek wel iets dichterbij, ik ben het
hier nu gewend.
Bovendien zijn de meeste
mensen zo intens aardig hier dat het me vaak ontroert. Vandaag bijvoorbeeld zij
Pien nog tegen me dat als ik wat later kom op een bestraaldag omdat ik in de
file heb gestaan, dat ik me geen zorgen hoef te maken. Dan scan ik gewoon mijn
streepjescode en kom ik gewoon aan de beurt. Daar hoef je bij een sollicitatie
of een examen niet mee aan te komen dat je in de file stond. Als je kanker
hebt, mag je in de file staan en dan wordt je toch geholpen!
Ik ga weer eens met
ontbloot bovenlijf op tafel, armen boven mijn hoofd. Twee dames rommelen wat
aan de hoofd- en armsteunen. Er schijnt een kruis van groen laserlicht over
mijn lijf. 'Beam me up Scotty' denk ik. Een groen draadje met een loden kern
wordt om mijn linkerborst geplakt en een loodje op mijn tepel. Dan verlaat
iedereen de ruimte, behalve ik, dus nu wordt het gevaarlijk. Twee keer wordt ik
gescand, één keer snel en met 'gewoon ademen' en dan nog een keer
met ingehouden adem. Instructies krijg ik via een intercom, de speaker is
ingebouwd in de donut van de CT scanner.
Sneller dan het licht
staan de radiodames weer naast me en beginnen meteen te verven en tatoeëren.
Een rood kruis op mijn bast en een aan weerszijden van mijn lijf een rood
kruis. Het midden van de kruizen is uitgespaard, hier komen de tattoo-puntjes.
Gewoon hatsieklatsie met een stevige naald met inkt eraan. Lekker prikken in je
zij. Ik dacht dat het geen zeer ging doen vandaag! De verf wordt aangebracht
met een satéprikker. De lijnen worden minstens een halve centimeter dik en
lopen nog door aan de achterkant van mijn bovenarmen en dwars over mijn
borsten, over mijn tepels.
Binnen enkele minuten
verander ik in een wandelend, abstract schilderij en mag ik weg. Hoe stom kon
ik wezen, ik heb een wit shirt aan vandaag. Volgens de radiodames geven de
lijnen af. Zonder Sport Light BH en zonder shirt doe ik alleen mijn rooie
vestje aan en ga zo gekleed nog naar vier winkels als we in onze eigen stad zijn. Zoals
gezegd, mijn 'trots' is toch al kapot en na het klysma incident ben ik mijn schaamte voorbij.
Ik kan er wel bijlopen als een halve gare.
Ik heb nu al zin om tegen
iemand die van onder tot boven getatoeëerd is te zeggen dat ik ook een tattoo
heb, en dan mijn decolleté pixel aan te wijzen!
De tattoo-puntjes lijken
op mee-eters, daar had Lize me al voor gewaarschuwd. Als ik thuis ben betrap
ik mezelf er al twee keer op dat ik probeer het 'puistje' op mijn borstbeen, in
mijn decolleté uit te knijpen! Als ik nog eens een avondje uit ben en iemand
staart de hele tijd tussen mijn borsten, dan weet ik wat hij/zij denkt. Getver.
Als ik mijn ketting met hanger van oma weer om mag na de procedure, dan lijkt
het net of er een straal bloed uit de Carneool loopt, hoe toepasselijk*. Stigmata! Ook dat nog,
kanker en een échte heilige. Ik lig in bed en ik zie er niet uit!
Volgens de weerman wordt
het morgen 23 graden, maar ik moet met een hoog gesloten trui met lange mouwen
naar mijn werk!
