Groepstherapie

Vandaag heb ik mijn eerste bestraling. Ik ben goed voorbereid en niet nerveus. Ik doe mijn werk bij Ploeger. Omdat het vandaag de eerste keer is, vraag ik of Fred me wil brengen. Ik heb afgesproken dat Gideon me dan weer komt halen in het AVL. Goed geregeld, gaat allemaal lukken zo. Bij binnenkomt scan ik mijn barcode en in het beeldscherm verschijnt het bericht dat ik naar toestel A5 mag gaan. Ik vraag aan de balie waar dit precies is.

Aan het einde van een lange gang is rechts de ruimte met 'toestel A5' en links een nis met 9 stoelen. Ik neem plaats op stoel 7, de rest is reeds bezet. Drukke boel hier. Een mevrouw zegt tegen me dat het apparaat in storing is en dat het nog wel even kan gaan duren. Stoel 8 en 9 zijn ook binnen enkele minuten bezet en er komen nog mensen bij. Dat bestralen duurt voor iedereen kort, de afspraken zijn achter elkaar door gepland. Er ontstaat een file voor het apparaat.

Een man uit de buurt van Amersfoort praat voortdurend. Hij is 'juist dikker geworden tijdens de chemokuur'. Andere mensen praten mee, luisteren of lezen een boek. Het noodlot heeft ons samengebracht, het voelt alsof we bijeen zitten voor groepstherapie. Hierbij heb je altijd voortrekkers, groepsduwers en teruggetrokkenen. Ik stel me geïnteresseerd op, maar zeg zelf niks. Ik moet wel vaak lachen om de grapjes die er gemaakt worden.

'Ze kunnen de resetknop niet vinden'. 'Ze hebben geen paperclip om in dat mini-resetknopje te duwen'. Een radiodame komt vertellen dat ze met 7 mensen om het apparaat staan. 'Ze moeten ook niet gewoon daar staan met 7 man, dat helpt niet'. 'Wij kunnen er wel bij gaan staan, staan we met 17 man om het apparaat'. 'Bent u handig?' vragen patiënten elkaar. Mensen in witte jassen lopen af en aan. De radiodames steken iedere keer hun armen in de lucht en knikken nee als langslopen. Wel beginnen deze hoogopgeleide dames voor ons met extra stoelen te slepen en koffie en thee te halen uit de personeelskantine.

Gideon is aangeschoven en heeft hiertoe een stoel gekregen van een lieve radiodame. Hij vertelt dat hij één keer mee is geweest toen zijn moeder bestraald werd en dat het apparaat toen ook storing had. Zijn moeder is overleden aan de gevolgen van huidkanker.

'Meneer Verdage, houdt u het nog uit' vraagt een radiodame. 20 ogen kijken naar meneer Verdage. Ja, het gaat nog. Meneer Verdage heeft een volle blaas, dat is nodig voor de bestraling. 'Mevrouw Heus, het is vandaag uw eerste keer, wilt u liever niet morgen beginnen dan hoeft u niet meer te wachten?'. 20 ogen kijken naar mij. Ik zeg tegen de radiodame dat als het haar niet uitmaakt, ik liever blijf zitten, ik ben er nu toch. Inmiddels ook best zenuwachtig. Ik heb dit liever achter de rug. De meneer uit de buurt van Amersfoort vraagt wanneer 'het buffet' open gaat. Het blijkt niet nodig, het apparaat doet het weer, met een vertraging van ongeveer een uur. Opgeluchte witte jassen gaan weer ieder hun weegs.

Nu het apparaat het weer doet, gaat het als de gesmeerde bliksem. Meneer Verdage mag eerst. Supersnel valt de therapiegroep uiteen. Als ik aan de beurt ben en eerst binnen geleid in een kleedcel, krijg ik nog even een snelcursus bestraling. Ik luister niet zo goed, zit al weer helemaal vol van de gebeurtenissen van zojuist. Als ik de kleedcel uitkom, is het net of ik een soort 'spa' betreedt. Voor mij is een meneer 'van onderen' bestraald en hij komt op blote voeten en met een handdoek omgeslagen op me aflopen, naar zijn kleedcel. Nu weet ik zeker dat ik in een soort sauna ben beland.

Ik krijg een snelle rondleiding langs de 'cockpit' vanuit hier krijg ik instructies, en kunnen ze mij op camera precies volgen en drukken ze op alle bestralingsknoppen en in geval van nood op de stopknop. Ik vind het top. Ik mag naar het 'toestel'. De tafel is afgenomen, mijn body board wordt geïnstalleerd. Ik word recht gelegd en mag niet 'meewerken', dat blijkt lastig. Dit vindt iedereen lastig. Twee radiodames vertellen me precies wat ze allemaal doen. Het licht wordt gedimd. Ik zie in de weerschijn boven mijn hoofd dat er een soort meetlat op mijn buik geschenen wordt alsook de oude bekende, groene laserlijnen.

Als ik recht lig, verlaten de radiodames de ruimte. Via de intercom vertellen ze me wanneer ik mijn adem diep in moet houden. Ik moet vijf keer mijn adem inhouden. Eerst voor een CT scan, ingebouwd in het apparaat en dan twee keer om van schuin onderaf bestraald te worden en twee keer om van schuin bovenaf bestraald te worden. Dan is het klaar. Gideon brengt me naar huis. Ik ben doodmoe van het avontuur. Ik voel me slap, ik heb honger en spanningshoofdpijn.

Esther bakt pannenkoeken, 'het meel was niet duur'. Ik eet er maar liefst vijf, dit bezuurt me de rest van de avond, want kakken ho maar! Roderick komt ook pannenkoeken eten. We doen nog maar eens een rondje speculeren over de mogelijke aanstaande chemo, waar ik sterk rekening mee houd. Ik wil dan mijn haar er niet alleen af, maar ook blond. Ik wil al mijn hele leven zien hoe ik eruit zie met blond haar, maar vind dat tot nu toe altijd zonde. Bleken is niet goed voor haar. Roderick vindt het een goed idee. 'Terugnemen van de regie' noemt hij dit. Hij werkt in de zorg, het is een vakterm. Hij heeft gelijk.