Kwaadgeboren

Een volslagen onbekende man vraagt: 'Neem je wel iedere dag je pillen in?'

Bij Ploeger is het gezellig druk. Buitendienstmedewerkers zitten binnen en doen niets anders dan de hele dag bellen net zoals mijn collega's van de binnendienst. Op een 'White board' wordt met rode stift bijgehouden door Fred hoeveel items er telefonisch verkocht zijn voor de actieprijs. We zijn veranderd in een telemarketing bureau! Als er zo'n 40 items op het bord zijn gemarkeerd, bestelt Fred kroketten. Vandaag is Martinus jarig, we bellen hem, zetten de telefoon op de speaker en iedereen zingt uit volle borst voor Marinus, behalve Edgar. Daarna zegt Marinus dat de cake al op is, we hebben voor niks gezongen.

Ik loop even naar onze showroom om mijn nieuwe hoofd aan Annelies te laten zien. Nu werken er alleen nog maar blonde vrouwen op deze vestiging. Een mevrouw en meneer staan bij Annelies aan de balie en de vrouw doet net haar mond open om een vraag te stellen als Annelies me ziet. Ze schrikt zich helemaal het rambam, loopt rood aan. De mevrouw vraagt zich af wat deze consternatie te betekenen heeft. Ik leg uit dat ik even mijn nieuwe coupe kom laten zien. Annelies geeft me een knuffel. Ik vertel erbij dat ik mijn lange haar, mijn vlecht doneer aan stichting Haarwensen, zij verzorgen gratis pruiken voor kinderen die dit nodig hebben. De mevrouw vindt het fantastisch. De meneer kijkt afkeurend naar mijn haar en vraagt nors of ik mijn dagelijkse pillen wel inneem. Totaal impertinente vraag, ik lach en antwoord braaf 'Ja meneer'. Ik zat dringend verlegen om een 'goeie' voor mijn blog, dus ben zeer content met de idiote opmerking.

Ik kaap het bureau van Fred en doe wat lokale personeelszaken. Ik voer een gesprek met Fred over hoe ik ertegenaan kijk dat ik chemo- en immunotherapie ga krijgen. Hij begrijpt mijn standpunt en vertelt dat ik over een week of twee wel een uitnodiging van de Arboarts kan verwachten. Later vandaag, als ik thuis ben, blijkt de eerste brief van de Arbodienst reeds in de bus te zitten. Dit circus gaat dus ook los. Ik heb nog niet genoeg doctoren aan mijn 'bed'.

Fred leest mijn blog en zegt dat hij de bui al ziet hangen en dat ik niet volgend jaar weer 30 uur kan komen werken in plaat van vijftien. Ik snap eerst niet waar hij het over heeft, ik was het niet van plan om dat te gaan vragen. Voorlopig heb ik kanker. In een recent bericht op mijn blog uit ik mijn zorgen over mijn financiële situatie, vandaar dat Fred hierover begint. Als het niet meer gaat, moet ik dat wel met hem delen is het verzoek. Dat zien we wel, ik ben nog steeds voornemens om mijn eigen 'broek op te houden' en dit dus zelf op te lossen.

Diana stuurt mij het stukje voor de Telegraaf om te controleren op feitelijke juistheden. Het is een lief artikel en ik haal een paar 'feitelijke onjuistheden' weg en vind het verder helemaal prima zo. Nu maar hopen dat ik ook leuk op de foto sta met mijn 'nieuwe hoofd'. Iedereen vindt het tot noch toe leuk, behalve die ene meneer dan. Hugo vond het 'lesbisch'. Hij vindt het wel opwindend als twee vrouwen het met elkaar doen gok ik, dus dan was het een compliment.

Ik ga naar het AVL om even te 'stralen'. Dit verloopt soepel, behalve dan dat ik een kwartier te laat ben omdat ik in de file heb gestaan voor de parkeerplaats van het AVL. Mensen die in de rij staan om het ziekenhuis in te mogen. Na het bestralen heb ik een gesprek met dokter Almhof. Ze laat mij de CT scan zien van mijn eigen lijf. Eerst kijk ik naar de bovenkant van mijn hoofd en doorsnede van mijn armen. Die lijken net op de koteletten uit  'Tom en Jerry' cartoons. Ze kan met de muis van haar computer mijn hele lijf in dwarsdoorsneden doorlopen. Ze laat het verschil zien tussen 'gewoon' en 'ingehouden adem'. Totaal fascinerend mezelf zo te zien. Ze wijst ook het verschil aan tussen mijn borsten, na de operatie. Kleine witte dingetjes lichten op in de CT scan in mijn aangedane borst. Het zijn operatieclips. Wat zegt u? Nooit van gehoord! Tijdens de operatie zijn er clips geplaatst in mijn borst, zodat bij de vervolgbehandeling, deze dus, te zien is wat het geopereerde gebied is en waar het meest bestraald moet worden. Die dingetjes zitten dus echt in mijn borst, soort titanium legt dokter Almhof uit. Die kunnen honderd jaar blijven zitten. Dat is mooi, ik weet zeker dat ik ze niet zolang nodig heb.

Daarna laat dokter Almhof mij het bestralingsplan zien. Dit is speciaal voor mij gemaakt, als een couture jurk. Ik zie mijn borst van alle kanten. Ik wist niet eens dat mijn borst zoveel kanten had. Vrolijke gekleurde lijntjes sieren ieder plaatje. De kleur geeft de intensiteit van de bestraling op die plek aan. Ik vind het prachtig, maar durf niet te vragen om een afdrukje voor het familiealbum. Nu wordt ik nog iedere dag eerst gescand alvorens de bestraling, om uit te vogelen wat mijn 'afwijking' is. Tijdens het bestralen, verschuift iedereen blijkbaar en onwillekeurig een minuscuul beetje. Die afwijking wordt ook in kaart gebracht en dan 'verhuist' het complete, persoonlijke bestralingsplan mee met deze verschuiving. Na een dag of vijf kennen ze mij goed genoeg om dan te bestralen zonder eerst de scan te maken. Wat een vernuft allemaal.

Het fijnste is dat dokter Almhof uitlegt dat het helemaal niet raar is dat ik zelf ben gaan bedenken wat er uit het onderzoek van de mammaprint zou komen. Eigenlijk doet iedereen dat volgens haar. Je ziet verschillende specialisten, ze vertellen je van alles, er zit tijd tussen de afspraken en je gaat er je eigen verhaal van maken. Logisch. Ik vertel enthousiast dat ik 'totaal geen last' heb van de bestralingen, er niet moe van wordt en zo. Ze fluit me een stukje terug. Ik ben pas net begonnen, de 'ellende' moet nog komen. Goed dat ze dit zegt, anders zou ik weer eens enorm teleurgesteld zijn als ik me 'ineens' niet meer zo lekker voel. Ik zie haar volgende week weer en als ik tussendoor vragen heb, mag ik altijd even bij de assistenten vragen of ze tijd heeft. Lief!

Terug bij Ploeger aarzel ik om op mijn fiets te stappen. Het komt met bakken uit de lucht. Storm heeft zijn regenpak al aan, ik opper om nog 20 minuten te blijven. Volgens de buien-app is het dan droog. Storm is een bikkel en gaat op de scooter dit weer trotseren. Zijn schoenen zijn morgen niet droog! Jos biedt aan om me thuis te brengen, dat laat ik me geen twee keer zeggen en hard hollend gaan we naar zijn auto. Ik wijs de weg en doe dat niet helemaal goed. We moeten eigenlijk linksaf bij het stoplicht. Jos probeert nog in te voegen, heeft ook eigenlijk nog best ruimte, gebruikt netjes zijn richtingaanwijzer, maar een meneer achter ons weet van geen wijken. Hij laat ons er per se niet tussen. Als we vervolgens naast deze meneer staan en Jos vragend zijn handen opsteekt, kijkt die meneer ons heel dreigend aan. Weer zo'n norse man van rond de zestig net als die 'pillenman' van vanmiddag. Ik zie het al het is 'Meneer Kwaadgeboren'. We tergen hem enorm en dit is het einde van zijn wereld.