Vandaag ben ik
beland in 'slapstick hell'.
Grote veranderingen en communicatie-missers, die dan eigenlijk wel weer grappig zijn
en waar we nog om gelachen hebben ook. Maar eigenlijk is het in en in triest,
weer iets om me zorgen om te maken. Vanaf vandaag is alles anders bij Ploeger. Een collega vraagt 'hoe ik me eronder
voel'. Ik voel eigenlijk niks anders dan grote verbazing, ik kan niet huilen,
ik kan niet lachen (behalve dan om die communicatie missers).
Gisteren heb ik
schoolfoto's uitgezocht, de lagere school heette dat toen nog, op zoek naar mijn vriendinnetje Miranda, toen ze er
nog was en we op dezelfde dag rondgingen met onze verjaardagstraktatie. Ik kom
tot de ontdekking dat ik van alle 'even' klassen een foto heb, dus klas 2, 4 en
6 en een foto van de kleuterschool. Mijn vriendin van vroeger staat alleen op
de klassenfoto van de 6e. Is ze later bij ons op school gekomen, of staat ze op
de foto's die ik niet heb van klas 1, 3 en 5? Ik mail Ries om te vragen of
hij wel foto's heeft van de oneven 'klassen'. Misschien was het een economisch
besluit van mijn moeder om alleen om het jaar de foto's te kopen. Verder viel
het me op dat op alle foto's die ik heb van school, dus niet alleen de
klassenfoto's, daar staat Ries op met een velours trui met dwarsstrepen. Wel
telkens in een andere kleurstelling. Ik vraag hem ook per mail of hij erg
smaakbewust was als kind, of dat zijn moeder van velours dwarsstrepen houdt.
Op mijn lijf
tekent zich een bestralingskader af. Rond mijn borst staat een vierhoek dat anders ingekleurd is dan de rest van mijn vel. Het is niet echt een zonnig
kleurtje bruin, het is een beetje een roodbruin vlak. 'Indianenbruin?' vraagt Jos. Inderdaad, zo kan je het noemen. Fascinerend wel om te zien. Mijn tepel
doet zeer en ik moet nog 7 keer. Dat rijmt. Annet vertelde dat
ze heel lang dat 'bestralingskader' op haar lijf heeft gehad en dat ze heel
lang niet in de zon kon met haar decolleté. Ik merk het wel, voorlopig is het
winter. Je voelt het echt al aan de najaarslucht.
Mijn grootste fan heeft me een mail
gestuurd. Ze bezweert hierin mijn kanker en vraagt het mijn lijf te verlaten.
Ik vind het een gekke en leuke manier van doen. Ik hoop alleen dat ze thuis geen geit heeft
geslacht op rituele wijze. Ik vind het prima hoor, 'everything goes' qua geloof. Kan me niet schelen waar je 'blij'
van wordt. Maar geen dieren en mensen doden of beschadigen in het proces graag.
Vandaag is mijn tante Louise jarig. We
gaan uit eten in een voormalige kerk en daarna naar de film. Een Chileense film
genaamd 'Gloria'. We hebben iets uitgezocht waarvan Esther en ik denken dat het
een geschikte film is en op een geschikte tijd voor een doordeweekse werkdag.
De leeftijdswaarschuwing is me zeker geheel ontgaan. Als we de filmzaal
instappen, dan zie ik een tribune vol grijze bollen, meest vrouwen. Esther en ik zijn niet tegengehouden door de zaalbediende, dus het zal wel goed zijn. We
kijken 'Gloria' van Sebastián Lelio.
De 'engste' film die Esther en ik in
tijden gezien hebben! Af en toe knijpt Esther in mijn arm of slaat haar handen
voor haar ogen. Ik begin door de vertoning te twijfelen over wat nu eigenlijk
echt erg is, 'kanker hebben' of 'oud worden'. Na afloop vraag ik tante Louise en Esther of zij een leeftijdslabel van 'Kijkwijzer' hebben gezien. Op deze film
had een 'plakker' moeten zitten met kijkadvies vanaf 55 jaar, of misschien wel
vanaf 60 jaar zelfs. Echt totaal niet geschikt voor jongere 'kinderen' zoals Esther en ik, deze
film!
Voor de zekerheid zoek ik het thuis nog
even op, deze film heeft als Kijkwijzer label '12'. Geschikt voor kinderen
vanaf 12 jaar. Ik dacht het niet!
