Ik heb geen pijn in mijn borst meer en ik ben niet
zo 'slap' de hele tijd. Het begint weer aardig te lijken op mijn 'oude zelf'.
Dat zou ik kunnen denken, maar het is niet zo, helaas. De interne spanning
neemt niet meer af, ik heb permanent hoofdpijn en veel zorgen.
Vandaag krijg ik 'uitwendige therapie'. Dat wil
zeggen dat ik ingewreven wordt met olie en dan gebakerd. Dan mag ik 20 minuten
zo ingepakt liggen op een zolderkamer bij de huisarts en dan krijg ik thee. Ik
ben wel bekend met deze therapie, heb ik eerder gehad. In ieder geval is het
fijn om zo 'behandeld' te worden, dus ben ik vorige week ingestemd met het
aanbod van deze therapie. De dokter heeft 'rozenolie' besloten, om de spanning
wat weg te nemen. De verpleegkundige die me insmeert, is zelf ook wat gespannen
meen ik te voelen.
Door de 'behandeling', liggend op mijn rug en
aangeraakt worden, moet ik denken aan de bestralingen. 20 dagen geleden was de
laatste keer, voor mijn gevoel is het eerder 20 maanden geleden. Na afloop hiervan is
direct het volgende 'avontuur' van start gegaan. Geen tijd om terug te kijken.
Nog net voor 12.00 uur kan ik bellen met de gemeente, dit is
dag drie dat ik een poging doe om een afspraak te maken met de sociale dienst
om te kijken of ik in aanmerking kom voor een aanvulling uit BBZ (Besluit
bijstandsverlening zelfstandigen). Eerst is de lijn 'bezet' en moet ik volgens
de stem op het bandje later maar eens terugbellen. Ik bel direct nog een keer,
ik heb nog maar 10 minuten, want na twee eerdere telefoon-plegingen, wachtrijen
en gesprekken ben ik er achter dat ik tussen 11 en 12 moet bellen. Dit keer
biedt een mevrouw zowaar aan dat ik teruggebeld kan worden, daar 'droom' ik nu
al drie dagen van, een beetje servicegericht werk van de ambtenaren van de
gemeente, tenslotte zijn zij in 'dienst' van de burgerij!
Net aan thuis wordt ik teruggebeld door een
vriendelijke ambtenaar, die eerst zijn steun betuigt inzake mijn vervelende
situatie. Dan hebben we het over de BBZ. Ik kan geen afspraak maken, dit
varkentje wordt even telefonisch gewassen. De boekhoudkundige cijfers van 2010
t/m 2012 dien ik telefonisch door te geven. Ik heb alleen de cijfers van 2010
paraat, maar het maakt niet uit. 'Niet levensvatbaar' is de conclusie van de
ambtenaar over mijn onderneming. Derhalve kom ik niet in aanmerking voor een
aanvulling op mijn inkomen via de BBZ. Hij adviseert een bijstandsuitkering,
maar hiertoe dien ik wel mijn -niet levensvatbare- onderneming op te doeken. De
ambtenaar is echt heel vriendelijk, kan er ook allemaal niks aan doen en geeft
nog een paar adviezen. Ik wil zo snel mogelijk ophangen, ik moet huilen.
Ik heb mijn onderneming nooit gezien als 'niet
levensvatbaar'. Mijn onderneming bestaat al 10 jaar en ik heb het er behoorlijk
druk mee, lever goed werk af en kan mezelf af en toe betalen uit deze
onderneming. Het is een geldkwestie. Ik snap het heus wel.
Alle energie is weg, ik voel me niet slap of zo,
maar wel doodmoe. Ik wil dit allemaal heus niet zo. Ik voel me incompetent, ik
ben ziek en krijg een kunstkop van alle regelkwesties en het geleur met mezelf
bij diverse 'loketten'. De rest van de dag ben ik verlamd, ik kan nog wel
mutsen haken, maar al het werk dat ik me voorgenomen had vandaag, gebeurt niet
meer. 'Niet levensvatbaar'.
