Vandaag komt mijn nicht uit
Oost-Groningen op bezoek. Mariska heeft om half zeven zo'n beetje de
trein naar de randstad genomen en met haar moeder komt ze bij mij op visite.
Dezelfde avond reist ze terug, ze komt écht voor mij en voor haar moeder
natuurlijk. Ik ben vereerd!
Het lijkt wel of ik jarig ben als
Mariska haar tas op wielen uit begint te pakken. Eerst krijg ik een
lijst met voedingsadvies en supplementen-advies op het gebied van weerstand en obstipatie. Het is een
flinke lijst en evengoed blijk ik een hoop van de goederen in huis te hebben en
al te gebruiken. Ik krijg 6 verschillende pakken thee. Een zak cashewnoten, een
zak gemengde noten met cranberries, pruimen, stroopwafels en het meest
bijzondere van alles 'Kefir'. Nu heb ik wel eens van 'Kefir Lime'
gehoord, dit is gedroogd limoenblad en dit gebruik ik wel eens als ik Thais
kook. Echter hier gaat het om 'yoghurtplantjes'.
In een weckfles zitten de yoghurtplantjes
en een scheut melk. Na een dag is dit een alcoholische melkdrank. Met de plastic
zeef en trechter die ik erbij krijg, kan ik dan de gefermenteerde melk afgieten
en opdrinken. De yoghurtplantjes doe ik dan weer terug in de schoongemaakte weckfles,
met weer melk erbij voor de volgende dag. Heel bijzonder, nooit gezien of van
gehoord. Je mag de yoghurtplantjes niet 'verstoren' met metaal, dus alleen
roeren en afgieten met kunststof gereedschap. Gaan 'we' doen!
Uit de tas van Mariska komen nog meer spullen,
die zijn voor haar moeder, mijn tante Anna. Van mijn tante krijg ik een bosje
paarse gipskruid. Dit zet ik in een bordeauxrode vaas die van oma 'van de andere kant' is geweest.
Erg mooi. Ik ben weer eens erg verwend!
We kletsen wat af, ik hoor leuke
anekdotes over mijn familie. Tante Anna is zoals altijd goedlachs en toch valt
het me nu voor het eerst echt op hoe vaak en hartelijk ze lacht. Mijn tante
schrijft ook verhalen, over de snackbar die ze vroeger had en wat ze daar
allemaal meegemaakt heeft. Over de eerste wasmachine en eerste afwasmachine,
over het schrappen van kilo's aardappelen en meer. Ik vind dat fantastische
verhalen.
Twee jaar geleden heeft mijn tante ook
borstkanker gehad, toen is gekozen voor een borstamputatie. Nu we toch bij
elkaar zitten, vullen we een formulier in voor de polikliniek 'familiaire
tumoren' van het AVL. Mijn tante verleent toestemming om medische gegevens te
mogen opvragen inzake een onderzoek naar erfelijkheid in onze familie. Mijn
andere tante die het formulier nog moet invullen, ligt in het ziekenhuis en
moet gedotterd worden. Ook al ligt ze in het ziekenhuis, we zijn allemaal
opgelucht dat het probleem bij tante Louise, na het bezoeken van 3 specialisten
gevonden is en dat het dit keer geen kanker is!
De derde tante die het formulier moet
invullen, kan dit niet meer. Ze is dood. Ik stuur het formulier met een
begeleidende kaart naar haar dochter en biedt hierin mijn excuses aan voor deze
confrontatie. Ik geloof wel dat het belangrijk is om dit onderzoek te laten
doen. Een gewaarschuwde vrouw heeft meer overlegingsKANS, bij klachten kan er
gerichter gezocht worden.
Morgen is het familiedag 'van de andere kant' en ik heb nog
zo'n 100 cup cakes te decoreren. Mijn nicht en tante helpen me. Het is een
berenklus en we slaan ons er dapper doorheen. Mijn tante wordt er oprecht moe
van, geheel terecht en ik sluit met bij haar aan. Na alle hulp en alle cadeaus
nemen we afscheid. Ik loop met ze mee naar buiten, ik moet nog gauw even naar
de winkel voor eetbare goudverf.
Ik heb mijn tantes verteld over mijn
bijzondere buren, ik pas zelf prima in dit rijtje thuis, maak me geen enkele
illusies. Prompt krijgen we een demonstratie. We staan op de galerij en horen
een kabaal alsof er een complete porseleinkast in één keer omvalt. We kijken
verschrikt over het balkon en links en rechts op de galerij of we iemand moeten
helpen. We zien niks, totdat de vriendin van mijn buurman naar buiten komt en
als een bang hert met grote passen weg loopt. Ik vraag haar of het bij 'hem'
was. Ze beaamt dit en zegt dat hij over haar grenzen gaat en dat ze daarom
weggaat. Ze vertelt er wel bij dat ze ook gezegd heeft dat ze hem nog wel belt,
anders raakt hij nog meer 'van zijn pad'. Verschrikt vraag ik of hij niet
gewond is, of we iets moeten doen. Dat hoeft volgens haar niet.
Ik zwaai mijn nicht en tante uit en als
ik mijn fiets uit de schuur wil halen, zie ik de vriendin van de buurman weer.
Ze staat naast haar auto met een tas vol gebroken spullen, er ligt al veel
glaswerk op de grond. Ik pak stoffer en blik en ruim het op. Ondertussen
vertelt de vriendin dat de agressie zich nooit tegen haar richt. Mijn buurman
heeft Borderline syndroom en een hersenbloeding achter de rug, hij kan zich
niet goed uiten en heeft sinds enige tijd Tourette en aanvallen van agressie.
Wat een narigheid voor hem en zijn vriendin, die niet echt zijn vriendin is,
want ze kan op deze manier geen verkering met hem hebben. Ze zou wel graag
verkering willen, maar het valt allemaal niet mee, ze is ook Borderliner.
Ik red het nog om op tijd in de winkel te
zijn en als ik thuis kom bak ik 16 lactosevrije cup cakes voor mijn achternicht
en nog eens 50 cup cakes die ik zal versieren als prijzen voor de speurtocht
van morgen. Strato maakt spaghetti met grote, zelfgedraaide gehaktballen.
