Ik droom dat ik een conflict heb met Fred.
Een functioneringsgesprek dat bij aanvang geen functioneringsgesprek blijkt te
zijn, maar een verhoor door een rechercheur. Fred had nog zo beloofd dat dit niet
zou gebeuren met me. Ik moet huilen en voer aan dat dit allemaal helemaal niet
kan zo, omdat ik kanker heb.
Vandaag rijdt Ilse met me naar AVL voor
mijn op drie na laatste bestraling. Het schiet alweer op. De bestraling is mijn
nieuwe 'structuur'. mijn dagelijkse houvast, mijn missie. Ik zal het in zekere
zin gaan missen. Het bestralen zelf niet, maar de 'houvast'. Hierna wordt het
alweer allemaal anders. Dat past niet bij mijn autistische inslag (zelfdiagnostiek).
Als we het AVL verlaten zegt Ilse tegen
me: 'Je bent heus niet de enige met kanker. Jij hebt heus niet altijd alle
leuke dingen'. Het is een grap, Ilse mag dat zeggen. Ze heeft zelf een
voorstadium van maagkanker en moet jaarlijks voor zo'n naar maagonderzoek, met
een slang via je keel naar je maag, naar het AVL. Ik merk wel dat zij er 1 keer
per jaar komt en ik dagelijks. Ik weet veel beter de weg.
Ilse zegt vaak de meest 'brute' dingen,
ook tegen wildvreemde mensen. Ze komt er altijd mee weg. Ik vind het briljant.
Soms sta ik met haar in de kroeg en dan hoor ik haar weer iets vreselijks
uitkramen tegen zomaar iemand. Die persoon zie ik dan meestal eerst bedenkelijk
kijken. Ik raak wat onzeker, ik verwacht zelfs dat het mot wordt. 'Oh, nu is ze
te ver gegaan' denk ik dan. En na enige aarzeling klaart die andere persoon dan
helemaal op, begrijpt dat het een grap is. Pfoei!
Een keer werd ik op straat
nietsvermoedend teruggeroepen door een paar aangeschoten mannen. Mijn hond had
haar poot opgetild en tegen de jas van één van die mannen geplast. In
vertwijfeling begin ik hakkelend mijn excuses aan te bieden, stomerijkosten op
me te nemen en ik vraag me hardop af waarom mijn hond dat nou toch zou doen. De
jas hing over een stoel op het terras. De stoel staat tegen de lantaarnpaal
aan. Daarom kwam het plasje van mijn hond op de jas van de man terecht. Ilse zegt tegen de 'dreigende' man: 'Daar vraag je dan dus wel een beetje om'. Ik
schrik me weer eens gek van dit brute commentaar van Ilse en binnen enkele
momenten buigt de confrontatie om van 'dreigend' naar 'gezellig'. Dat is knap als je dat kan! Dat is mijn Ilse!
Ilse neemt me mee voor lunch in een
leuke tent in Amsterdam, een voormalig bedrijfspand. Ik eet garnalen kroketjes
op brood met gefrituurde peterselie, dat hoort er bij. Eindelijk hebben we het
over van alles. We zien elkaar maar weinig de laatste tijd. Druk en ziek, ziek
en druk. We gaan ook nog koffie drinken bij een ander tentje. We vermaken ons
uitstekend.
Op de terugweg naar onze eigen stad,
stoppen we bij Ikea om snoep te scheppen. Ik neem veel chocola en veel
cranberries. Als ik voor de deur wordt afgezet door haar, zegt ze: 'niet teveel
snoepen, dan wordt je misselijk'. Ik zeg dat dit precies is wat ik wel ga doen,
om vast te oefenen voor als ik misselijk wordt van de chemotherapie.
Ik informeer even bij mijn schoonzuster hoe het gaat met mijn
nicht van nul, ze had gisteren koorts en je zag echt aan haar dat ze appelig
was, terwijl ze helemaal niet mopperde. Vandaag wil de dokter haar urine even
testen, kijken of ze blaasontsteking heeft. Hiertoe krijgt ze een plastic zakje
aan haar fluitje getaped. Nou ja zeg! Een baby met een zak aan haar tietuu
geplakt! Kan dat niet met een uitwringluier of zo? Later blijkt het in ieder
geval geen blaasontsteking te zijn en is mijn nicht wel weer aardig aan het
opknappen.
Ik lig mijn blog te typen en in mijn
ooghoek zie ik een donkere schim. Ik ben niet van de geesten, het blijkt dan
ook gewoon en inderdaad een muis als ik mijn blik volg. Een muis in de
slaapkamer, welja, van de week had ik ook al naaktslakken op de overloop.
Gezellige beestenboel hier.
