Vandaag laatste bestraling.
Met mijn schoonmoeder en Strato ga ik naar
het AVL. Zoals dat mijn nieuwe leven past, heb ik gespannen geslapen en is de
bestraling voor mijn doen vroeg. Ik ben nog niet helemaal wakker en niet
praterig. Als ik aan de beurt ben voor de bestraling vraag ik Strato mee naar
binnen, dan kan hij op de valreep nog eens zien wat er hier gebeurt, achter
deze 'gesloten' deur en wat ze met me doen en wat ik moet doen. Wat ik ga
missen, is de dagelijkse routine, de 'taak' die ik heb. Het moet toch niet
moeilijk zijn om een veel leukere en gezondere dagelijkse routine op te pakken.
Precies op tijd houden 'we' er mee op met
het bestralen. Mijn borst doet nu echt zeer, is nu flink verkleurd en krijgt
kleine wondjes. Het litteken van de operatie onder mijn borst is gezwollen.
Vandaag heb ik ook mijn laatste gesprek met de Radiotherapeut. Eigenlijk heeft
ze vorige week al afscheid genomen, maar deze week stond de afspraak weer op
mijn 'sticker', dus ontmoet ik haar nog een keer.
Ik vraag waar het aantal van 21
bestralingen op gebaseerd is. Mijn Radiotherapeut dokter Almhof legt uit dat
men weet wat er nodig is om de kankercellen voldoende aan te tasten zodat de
tumor niet meer terug kan groeien in combinatie met wat gezonde cellen kunnen
verdragen en herstellen. Ik snap het en sterker nog, ik voel het! Niet van die
aangetaste kankercellen, maar wel dat mijn gezonde weefsel niet veel meer kan
verdragen. Mijn tepel is een beetje stuk en behoorlijk pijnlijk.
De rest van de dag slaap ik.
