Vandaag een afspraak bij de Arboarts, het moest er
maar eens van komen, ik heb de afspraak al eens uitgesteld. Nog een dokter die
zich er mee bemoeit, precies wat ik niet nodig heb, maar vooruit. Goedgeluimd
op pad.
Van dat blije gemoed blijft helemaal niks over. Ik
heb er natuurlijk niet voor gestudeerd, maar ik vermoed dat dokter De Wit neigt
naar 'iets' uit het Autisme Spectrum. Als hij me roept in de wachtkamer, ga ik
staan en pak mijn jas en tas van mijn stoel. Als ik weer opkijk is dokter De
Wit verdwenen. Het duurt even voordat ik hem weer gevonden heb in het volkomen
onoverzichtelijke gebouw. In zijn kantoor ruikt het naar riool, terwijl er niet
eens een watervoorziening is.
Ik moet aan de beste man uitleggen vanaf het begin
wat er is gebeurd, waar het precies zit, hoe het ontdekt is en wat de
behandelingen tot nu toe zijn geweest. Ik raak wat geëmotioneerd als ik mezelf
hoor vertellen, het is niet niks wat er allemaal gebeurd is met me. Driftig
typt dokter De Wit mee met mijn verhaal. Efficiënt hoor deze dokter, hij typt
gewoon mee, zonder de patiënt aan te kijken, hup klaar verslag! Dan hoeft hij
dat niet straks te doen, als ik binnen een half uur weer buiten sta.
Vervolgens stelt hij mij de vraag: 'Wat verwacht je
van mij?'. 'Nou, helemaal niks!' wil ik gillen. Ik zit hier namelijk omdat mijn
werkgever een contract heeft met de Arbodienst, verder niks. Bovendien heb ik
die vraag al iets te vaak gehoord, dat is het nieuwste op het gebied van
'hulpverlening' en 'genezing'. De zin dient in de meeste gevallen als
betutteling. Het lijkt te duiden op 'betrokkenheid' van de arts en
'zelfbeschikking' van de patiënt. Dat werkt alleen maar als de vraag oprecht
gesteld en zinvol is.
Het is al met al een dubieus gesprek met de
Arboarts. Echt geen onaardige man, maar wel vreemd. Daarom is hij natuurlijk
ook Arboarts, dat is het enige wat je nog kunt worden als je sociaal,
pedagogische vaardigheden niet in orde zijn en je wel voor 'dokter' gestudeerd
hebt. Enfin. Ik krijg nog een hoop ongevraagd psychosociaal advies en krijg
nauwelijks de kans om zelf iets in te brengen. Als ik rechtsaf sla in het
gesprek, slaat de dokter linksaf, het is vermoeiend. Hij merkt op dat mijn
tranen hoog zitten en dat ik ruimte moet nemen om me te uiten. Klopt, maar dat
ga ik hier dus niet doen en de opmerking is misplaatst. Deze man 'kent' mij 20
minuten en weet al hoe ik in elkaar zit en dat ik het 'verkeerd' doe.
Totaal gefrustreerd en ontmoedigd ga ik weer mijn
weegs. Ik ga koffie drinken met Stephanie en wol kopen voor nog meer mutsen.
