Mijn moeder heeft een houten fiets gewonnen.
Ik droomde dat de ketting met hanger van
mijn oma was gebroken, de hanger bleek gelukkig niet kwijt. In mijn droom was
de hanger een Carneool in een Davidsster. Toen ik wakker werd, lag mijn ketting
met de hanger van oma los in mijn bed. De ketting en het slot zijn niet stuk,
ik snap niet hoe de ketting los is gegaan in mijn slaap.
De ochtend breng ik alleen door, dus ik
merk het nog niet aan mezelf. Pas later op de dag als ik 'geconfronteerd' wordt
met andere mensen, kom ik erachter dat ik daar dus vandaag geen behoefte aan
heb. Ik ben moe, ik ben brak, mijn 'trots' doet zeer en ik heb niks te bieden.
Mijn collega's vragen hoe het met me
gaat. Ik geef echt helemaal eerlijk antwoord en zeg dat ik erg gespannen ben
vanwege de aanstaande chemokuren, het onbekende. Het is echt waar, ik slaap er
's nachts ook raar door en mijn spieren lijken van gespannen elastiek als ik
probeer te ontspannen. Direct na mijn bekentenis, wordt ik overspoeld met 'ideeën'
over mijn toestand. Het zou allemaal hartstikke mee kunnen vallen. Tuurlijk,
kan het meevallen, maar dat weet ik dus niet, dus ben ik gespannen.
Wat ik wel weet is dat ik kaal wordt en
mijn smaakbeleving aangetast wordt. Mijn ene collega legt uit dat die
'smaakbelevingsverandering' ook wel in gradaties zal bestaan, dus dat ik niet
weet hoe erg dat is. De internist oncoloog was er vrij stellig in dat iedereen
die ze spreekt, dezelfde klachten omschrijven rond de smaakbeleving, dus dat
geloof ik dan ook. Iets waar ik niet gespannen voor hoef te zijn, het betreft
hier algemeen aan te nemen kennis.
Diezelfde collega zegt dat hij weer gaat, hij werkt op een andere vestiging,
ik zeg dat hij nog een keer goed naar mijn nieuwe kapsel moet kijken, dat had
hij nog niet gezien en volgende keer dat ik hem weer zie, ben ik waarschijnlijk
kaal. Mijn andere collega werpt direct tegen dat ik helemaal niet weet of ik
dan kaal ben. Weer zo'n ding wat ik WEL zeker weet; ik word kaal, dus ook niet
iets om gespannen over te zijn. Bovendien, waarom mag ik niet gewoon gespannen
zijn? Vind ik zelf niet zo gek onder de gegeven omstandigheden.
Zoals ik al zei, vandaag ben ik niet
geschikt voor omgang, niet met mens, niet met dier. Als ik weer thuis ben, wil Boefje allerhande aandacht van me. Op me zitten, op me liggen, speelgoed
aanbieden en nog meer van dat gedoe. Ze maakt er echt werk van en meerdere
keren duw ik haar hard van schoot omdat ze niet 'gezellig' bij me komt zitten
of liggen, maar mijn lijf gebruikt om mijn onverdeelde aandacht te vragen. Daar
heb ik geen ruimte voor nu.
De radiodames vinden me geloof ik
stilletjes vandaag, dat kan wel eens kloppen. Omdat morgen mijn laatste
bestraling is, vragen ze hoe ik het ervaren heb. Eigenlijk zoals wat je er zo
over hoort. Het is wel zwaar, maar dat komt omdat het iedere dag moet en het
leven met alle verrassingen ondertussen ook doorgaat. De pijn aan mijn borst
vind ik goed te verdragen, het is lokaal en meer 'buiten' dan 'in' mijn lijf.
Ze zijn bezorgd omdat ik zeg dat ik het privé een beetje zwaar heb, bieden
direct weer de hulp van de psychologen van het AVL aan. Erg lief, maar ik wil
gewoon zo snel mogelijk weer weg, geen mensen meer vandaag!
Voor een verkleedfeestje heb ik ooit een
zwarte Cleopatra pruik gekocht bij de feestwinkel. Deze zoek ik op en zet deze
op mijn hoofd en bestudeer mezelf in de spiegel. Als ik er ook nog een baretje
bij opzet, lijkt het redelijk echt. Edoch lijk ik het meest op een orthodoxe
Jodin. Na het huwelijk scheren deze dames zich kaal en zetten vervolgens een
pruik en een muts op. Die gedachtegang heb ik nooit kunnen volgen. Eerst doe je
wat een overjarig geschrift je opdraagt en dan gooi je er een hedendaagse,
halfbakken oplossing tegenaan. Het zal wel.
Serie: 'Here comes Honey Boo Boo' van TLC over een compleet disfunctioneel
gezin, die erg van elkaar houden.
