Vandaag ben ik niet goed aanspreekbaar.
Spanning. Vandaag vangt de derde fase van mijn behandelingen aan. Ook al krijg
ik vandaag nog geen chemokuur, het voelt toch als een nieuw, onbekend hoofdstuk
in mijn 'leven met kanker'. Ik heb een afspraak met de internist. Lida in der Sas pikt me zo uit de hoeveelheid mensen in de wachtkamer. Ze heeft mijn
nieuwe dossierfoto gezien of ze herkent Strato. Toch knap, ze heeft ons één keer
eerder gezien en dat is alweer een maand geleden.
Geinig vindt ze mijn haar. Het wordt een
makkelijker gesprek dan vorige keer, toen kreeg ik allerhande ellendig nieuws
te horen. Nu is dat alweer een beetje verwerkt en gaan we over naar de praktische
fase. We stellen vragen over de werking van chemotherapie, over voeding en over
bijwerkingen. We spreken de start af voor de eerste kuur. Lida wil graag over
twee weken beginnen, ik wil graag over drie weken beginnen.
Ik heb niet alleen even behoefte aan een
'kankerpauze', ik heb nog werk wat ik af wil maken en Strato en ik hebben nog een
weekend 'open atelier' en dan houden we uitverkoop van ons werk. Het geld
hebben we hard nodig. Lida stelt vast dat ik de kuur niet voor me uitschuif om
oneigenlijke redenen, dus ze stemt in. Het is nog net binnen de '3 maanden
marge' dus het kan ook wel. Dat wil zeggen dat chemo-kuren bij voorkeur gebeurt
binnen 1 tot 3 maanden na een operatie.
Als we klaar zijn bij dokter In der Sas, moet ik me nog even laten 'meten' en bloed af laten nemen. 'Meten' is het
opnemen van lengte, gewicht en bloeddruk. Een vrolijke, pittige zuster schrijft
de bevindingen van mijn metingen op en voert ondertussen een discussie over
gewicht met Strato. Ongevraagd is hij ook even op de weegschaal gaan staan, 'te
zwaar' is de conclusie, maar waar de zuster en Strato het niet over eens worden,
is het passende gewicht voor Strato.
De bloedafnamepoli is gewoon een
wachtruimte met een nummertjesapparaat. Eerst met m'n nummertje naar de balie
om mijn ponskaart te laten zien en dan met mijn nummertje naar een halfhoog
hokje voor de bloedafname. Lief meisje, ze prikt echter venijnig. Later die
avond ben ik behoorlijk paars en blauw aan de binnenkant van mijn ellenboog. Ik
heb nog nooit een bloeduitstorting gehad na bloedafname, dus nu ook maar direct
een hele grote.
Als we weer naar huis gaan, ben ik alweer
moe, maar een stuk blijmoediger dan op de heenweg. 'De kop is eraf'. Ik bel
mijn moeder, mijn broer, maak een afspraak met de Arboarts en bel Fred. Morgen ga
ik niet werken. Ik zit een beetje tegen overspannen aan. Ik wil graag mijn
'taak' uit blijven voeren op mijn werk, maar wil dit proberen te doen door één
keer in de week naar mijn werk te gaan in plaats van drie keer. Ik wil proberen
een beetje emotioneel te herstellen om de chemo-klapper in ontvangst te kunnen
nemen en fysiek een beetje uitrusten en naar het bos of zo.
Strato belt mijn zorgverzekeraar VGZ voor
mij. Net als ik, krijgt ook hij geen echt heldere antwoorden op zorgvragen
omtrent mijn situatie. We blijven weer met vragen zitten en hij belt nog een
keer. De mensen die we aan de telefoon krijgen zijn allemaal even lief, maar
kunnen geen heel duidelijke antwoorden geven. We worden vaak in de wacht
gezet, de telefonisten beschikken zelf ook niet over de juiste informatie. Strato vraagt of ze niet een 'kanker-info-pakket' hebben wat ze toe kunnen sturen.
Nee, dat is er niet. We moeten een hoop zelf uitzoeken. Dingen als
reiskostenvergoeding, vergoeding voor een pruik, fysiotherapie na borstsparende
operatie, welke formulieren en door wie ze ingevuld moeten worden, het blijft
allemaal een beetje vaag, helaas.
Net als gisteren, ga ik weer naar Watervrouw,
nu voor meer glittergaren. Ik heb bedacht om vanaf gisteren iedere dag een muts
te haken. Deze mutsen bied ik dan te koop aan tijdens ons 'open atelier', het
eerste weekend van November. De helft van de opbrengst is voor het AVL, om op
maat gemaakte therapieën voor alle patiënten mogelijk te maken in de toekomst.
Ik moet toch zo'n 25 mutsen kunnen haken!
https://actie.avlfoundation.nl/Home
