Actueel: 'VROUW' bijlage van De Telegraaf, week 44.

Oktober is 'borstkankermaand' dus deze VROUW staat in het teken van deze happening. Op de voorkant lees ik een intro voor een artikel: 'Ander geluid, ik wil geen chemo of bestralingen'. Dat ga ik eens even lezen, ik wil eigenlijk ook geen chemo of bestralingen (wie wil dit wel?), dus ben wel benieuwd naar dit 'andere geluid' en ik sla bladzijde 10 open.

Een mevrouw vertelt dat ze afziet van genoemde behandelingen, ze is wel geopereerd, maar daar heeft ze eigenlijk spijt van. Prima. Zelfbeschikking juich ik toe. De keuze om geen behandelingen te willen ondergaan die zwaar zijn voor je lijf, snap ik best. Als je hier met je partner en kinderen uitkomt, maak ik me geen zorgen om mensen die niet middels bestraling en chemotherapie behandeld wensen te worden. De kans bestaat dat je evengoed oud wordt, zonder de behandelingen, al is deze kans een grote klap kleiner. Zelf weten.

Toch ga ik me er mee bemoeien, want na twee zinnen uit dit interview ben ik al helemaal verontwaardigd. Deze mevrouw is naar behandeld door specialisten, haar conclusie is dat ze 'haar leven niet in handen wil leggen van mensen die niet weten waar ze mee bezig zijn'. Tegelijkertijd geeft ze toe 'boos en in de war' te zijn, zou ik ook zijn. Als het niet klikt met een specialist, heb je altijd nog de mogelijkheid om naar een ander te gaan. Alhoewel het in het geval van deze mevrouw 'alle specialisten' betrof. Dat kan bijna niet, als je dit ervaart, moet je dringend gaan kijken wat je eigen aandeel is in miscommunicatie.

Als ik nog verder lees, val ik bijna van mijn stoel. Ze is zich gaan verdiepen in borstkanker. Quote: 'Ik las dat slechts twee procent van alle kankerpatiënten die chemotherapie krijgen, een langere overlevingskans heeft dan vijf jaar. Bestralingen zijn al even erg. Mensen houden er slokdarmkanker, longkanker of hartproblemen aan over. De borstkanker komt weer terug, of de wonden helen niet als hun borst er alsnog af moet. 45 procent van de behandelde patiënten overlijdt vóór het vijfde jaar.'  En dat alles gepresenteerd als waarheidsbevinding zonder bronvermelding. Wauw, ik ben er stil van.

Prima, ik zei het al, van mij hoeft niemand zich te laten behandelen. Maar waar is het goed voor om deze wens kracht bij te zetten met 'onzin' die je wil lezen? Waarom kun je niet écht bij 'jezelf' blijven, terwijl je ondertussen pretendeert dit juist te doen? De geïnterviewde vervolgt haar verhaal met een theorie over zelfgenezing. Ze is gezonder gaan leven en vermijdt stress, dat kan natuurlijk voor niemand kwaad. Alweer prima, totdat ze zichzelf 'genezen verklaart', 'het zwaar vindt dat ze met zoveel kennis rondloopt' en zich in moet inhouden om niet te gaan roepen 'wat je zelf allemaal tegen kanker kunt doen' op de uitvaart van een buurvrouw die overleden is aan de gevolgen van kanker.

Deze mevrouw 'predikt': Rust, Reinheid en Regelmaat. Terwijl tussen de regels door duidelijk te lezen valt dat het eigenlijk gaat om Verwijt, Verweer en Angst.

Als je je niet wilt laten behandelen lijkt me de verklaring 'dat je het niet wil' voldoende. Als je je in zoveel bochten moet wringen om te bewijzen dat het ook de beste optie is die je hebt, als je niet kunt praten met welke specialist dan ook, dan lijkt het meer op het wegpoetsen van angst en ongenoegen. Zoveel angst en ongenoegen dat je je genoodzaakt voelt dit 'evangelie' ook aan anderen over te dragen.

Wat een dwalingen. Ze heeft trouwens wel weer een knobbeltje, maar als ze even geen wijntjes meer drinkt, wordt het knobbeltje kleiner. Ze heeft het helemaal onder controle. deze mevrouw lijkt me waanzinnig. Ik zeg net nog dat ik vóór zelfbeschikking ben, maar begin nu te twijfelen. Misschien dient deze mevrouw tegen zichzelf in bescherming genomen te worden.

Ik moet er even van bijkomen, wat een onnodig 'geweld' wordt er beschreven in dit artikel. Wat een verwijten en wat een verweer! Echt, kanker is moeilijk genoeg. De behandelingen zijn beroerd en de uitkomst is onzeker. Kanker is verdrietig, onnodig en kan je het gevoel van machteloosheid geven. Gelukkig zijn er mensen die hun leven hebben gewijd aan het zoeken naar oplossingen, verlichting, genezing. Mensen die jaren gestudeerd hebben en nooit stoppen met studeren. Je hoeft niet te doen wat ze zeggen, maar je mag ze wat mij betreft ook niets verwijten en je vervolgens opwerpen als de echte specialist omdat je 'ook onderzoek' hebt gedaan. Pfff. Ik kan me een stuk beter vinden in het verhaal van Bartina op pagina 16.