Ik voel me 'kiplekker' en dat vind ik opmerkelijk.
Vandaag viert Esther feest. Ze wordt pas over een maand veertig, maar kan niet wachten. Ze heeft een zaal en een
band gehuurd. Tot op het laatst was het door het onbekende terrein van de chemokuur en
de daaruit volgende klachten niet zeker of ik op het feest zou komen. Ik ben er
dus bij!
Met Gideon, Martine en Strato ga ik per bus op het feest
af. Mijn broer is er gelukkig ook, die kon bijna niet komen door de uitloop van
een drukke werkdag. Als we aankomen op het feest, is de band al begonnen. Ik
knuffel Esther, mijn tante Louise en de vader van Esther. Dat is wel gek, ik zie deze
man pas voor de tweede keer voor mijn gevoel. De vader van Esther is uit mijn
leven verdwenen toen ik nog in een wandelwagentje zat met een speen in mijn
mond. De zus van Esther is er niet.
Esther wilde graag van iedereen een foto in
klederdracht. Nu ben ik al met Esther zelf uitgebreid op de foto geweest in
Volendam, voor mijn verjaardag, dus dat heb ik nu anders aangepakt. Gideon en Martine zijn door Strato gefotografeerd als Joods, Orthodox stel. Logisch, ze komen uit Israel. Martine als man,
Gideon als vrouw. Compleet met bijbel en klarinet. De 'klederdracht' is een
mengeling van vindsels uit vier garderobes. Strato en ik hebben een zelfportret
gemaakt als Theo en Thea, die dan weer verkleed zijn als Ans en Bea. Bij Boefje
heb ik met plakkaatverf wenkbrauwen geschilderd, zo lijkt ze behoorlijk op Trudie.
De foto's zijn goed gelukt, Esther is er erg blij mee. Diefje loopt dagenlang rond met de zwarte wenkbrauwen.
Ondanks dat de band speelt, zie ik Esther steeds,
via de doorkijk van het doorgeef-venster, in de keuken rommelen met eten en
drank. Dat kan toch niet de bedoeling zijn op je eigen feest. Ik ga maar eens
kijken in de keuken of ik wat kan doen. Ik vul de dranktafel aan, ruim lege
flessen en bekertjes op. Gooi bitterballen in de frituurpan en geef mensen die
langs het doorgeef-venster komen de opdracht om de kaas en worst door te geven.
Als ik vuilniszakken zoek, komt mijn tante in de
keuken kijken. Ze zegt dat ze het waarschijnlijk niet mag zeggen en vraagt dan
of ik dit nu wel moet doen in mijn situatie. Ik zeg dat het prima gaat en vraag
haar de vuilniszak open te houden. Ik heb ook enorm behoefte aan de
bitterballen, leverworst en
kaassoufflés die ik bak en uitdeel. De misselijkheid
is gisteren opgetrokken, zo duidelijk als wanneer de zon doorbreekt, en
sindsdien heb ik zin in een 'vette bek'. Alcohol drink ik niet, maar de
bitterballen gaan er lekker in. De tweede batch bitterballen is ontploft, ik
heb niet opgelet, de frituurpan ziet er vreselijk uit, doe drie dingen tegelijk, zo lekker voel ik me dus.
Als ik weer uit de keuken kom, begeef ik me op de
dansvloer. Het is dan wel een beetje te harde rockmuziek naar mijn smaak, maar
hé ik houd van dansen en voor Esther kom ik graag in actie. Toevallig begint de
band dan aan een nummer van Pearl Jam wat ik wel kan waarderen en het voelt in het
moment enorm van toepassing:
I'm still alive
