Vandaag wordt mijn grootste nachtmerrie
werkelijkheid; chemo!
Ik moet me om 9.00 uur melden bij de poli Dagopname. Geen idee of ik ook de hele dag, of een halve dag 'opgenomen' wordt.
Geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Bij Radiotherapie ben ik eindeloos goed
voorbereid op wat me te gebeuren stond. Vandaag is het toch allemaal min of
meer een verrassing.
Een baliemevrouw vraagt om mijn oranje kaart. Die
heb ik niet. Ze vraagt of ik vandaag een afspraak heb met de arts. Dat weet ik
niet. Ik weet alleen dat ik me vandaag om 9.00 uur moet melden bij Dagopname.
De baliemevrouw gaat een oranje kaart voor me maken.
In een wachtruimte met bankjes, luie stoelen en een
tv nemen we plaats tussen de andere wachtenden. Opvallend veel mutsen en
pruiken hier. Net als ik tegen Strato zeg dat ik ook geen flauw idee heb hoe lang
we hier moeten verpozen, omdat ik niet weet hoe het werkt hier, komt 'mijn' verpleegkundige Simon ons halen.
Simon neemt ons mee naar een spreekkamer. Hij gaat ons iets uitleggen. Simon doet me denken aan 'Pieter Post' uit de
animatieserie. Een lange, aardige man, maar eerder verstrooid dan helder in
zijn uitleg. Hij vraagt of ik de documentatie gelezen heb, dat heb ik wel
gedaan.... maar ik weet er niks meer van. Ik heb een 'kankerpauze' genomen,
maar nu is er geen ontkomen meer aan. Ik moest voor deze dag een hoop huiswerk
maken in de vorm van formulieren met veel aan te kruizen hokjes en ruimte voor
toelichting. Simon pakt het aan en legt het naast zich neer. Ik heb van alles
aangevinkt waar ik het nu met de verpleegkundige over zou willen hebben, maar
Simon bekijkt mijn 'verlanglijstje' niet en begint een eigen verhaal.
Hij vertelt iets over de 3 vloeistoffen die ik
toegediend ga krijgen, dat klinkt niet fijn. Terwijl hij vertelt, wijst hij
naar zijn nek. Ik denk daardoor dat ik ook een infuus in mijn nek krijg. Dat
lijkt me niet fijn. Hij adviseert me dagelijks 6 x mijn mond te spoelen met
gekookt, zout water. Dit is tegen aften, ontstekingen en andere narigheid in de
mond. Hij ziet hier wel eens de 'vreselijkste gevallen' van mensen die niet
meer kunnen praten en eten door de aften en koortsuitslag. Dat klinkt niet
fijn. Iedere keer als ik kom voor chemo, moet ik een uur eerder komen en eerst
bloed laten prikken. De dokter kijkt dan eerst of mijn lijf de chemo wel aan
kan. Dat klinkt niet fijn.
Ik keer de tas om met medicatie die ik moest halen
bij de apotheek en meenemen. De verpleegkundige zou dan uitleggen hoe, wat en
wanneer te gebruiken. Simon bekijkt de doosjes en ziet dat nergens een
voorschrift voor gebruik op staat. Dat klopt ook met het verhaal van de
internist dat de verpleegkundige, Simon dus, dit gaat vertellen. Simon weet van
niks, maar weet het gelukkig wel. Terwijl Simon vertelt, kriebelt Strato met een
pen de voorschriften op de doosjes. Het is allemaal tegen de misselijkheid, van
boven en van onder in te nemen. Een uur voor de chemo vandaag moet ik de eerste
pil (van boven) innemen. Simon weet nog niet hoe laat ik chemo krijg, dus ook
niet of ik de pil al in moet nemen.
Simon gaat even weg. Strato en ik kijken elkaar verward
aan. Tot nu toe heel rommelig allemaal, dat geeft me geen moed voor het echte
werk, de 'grote boze chemo'. Als Simon terug komt, mag ik de pil innemen, over
een uur krijg ik het infuus. Hij vraagt of ik nog vragen heb. Ja, 3 miljoen
vragen, maar ik houd me in. Ik vraag alleen of ik de volgende chemo's 's
middags kan krijgen. Het 'geweld' van de ochtendspits vind ik het naarste wat
er is (na kanker dan). 'Dat wil iedereen wel' zegt Simon. Ze werken van 9.00 tot
18.00 uur. De eerste paar uur van de dag zijn altijd moeilijk te vullen met
werk en daarna hebben de verpleegkundigen op deze afdeling het allemaal erg
druk. In die eerste paar uur moeten mensen eerst bloed laten prikken en praten
met de internist, kijken of er 'groen licht' is voor chemo die dag.
Ik snap het helemaal. Er klinkt wat frustratie door
in het verhaal van Simon. Echter snap ik niet waarom de werktijden dan niet
anders geregeld zijn voor de 'verpleegkundigen op deze afdeling'. Ik merk het
wel, ik kom om 9.00 uur als dat moet. Simon haalt ook nog de patiënten aan die
van veel verder moeten komen, het is niet nodig, de boodschap is duidelijk. Strato wil ook graag van Simon weten of en wanneer mijn haar uitvalt. Simon denkt
dat als ik over 3 weken weer voor chemo kom, mijn haar al flink aan het uitvallen
is, zo niet geheel uitgevallen.
We lopen achter Simon aan voor een glaasje water en
mijn eerste pil.
