Alles is anders.
Net als gisteren laat ik 'Diana' thuis. Gisteren
ben ik alleen naar buiten geweest met Boefje, vandaag moet ik in het ziekenhuis
liggen in een bed. Een muts volstaat prima. Bovendien gaat Esther met me mee,
mijn 'andere' beste vriendin. Om 12.00 uur gaan we onderweg. Ook al heb ik
vorige keer een preekje gekregen over het feit dat iedereen wel s' middags
behandeld wil worden, ben ik toch voor de middag ingedeeld.
Eerst bloedprikken, een aardige, knappe man die ook
nog een praatje wil maken in de anderhalve minuut dat ik in zijn 'cubicle' op
de prikstoel zit. Voor mij hoeven we geen praatje te maken, ik heb liever dat
hij goed prikt! Verdorrie, venijnig! Dat wordt zeker weer een bloeduitstorting,
net als vorige keer. Lekker begin, val al bijna flauw van het venijn.
Dan wandelen we naar het naburige Slotervaart, daar
hebben ze een lunchrestaurant. We willen niet lunchen, maar moeten ons een uur
bezig houden. De lab resultaten worden direct gemaakt en over een uur krijgen
we de uitslag van de internist, dan hoor ik of ik vandaag 'geschikt' ben voor
de chemokuur en of de gewenste dosis gegeven kan worden. In het restaurant
nemen we iets te drinken en voor de vorm en de gezondheid, neem ik twee
mandarijnen, deze smaken me prima.
Vandaag heb ik dokter Internist Hansop. Dokter In der Sas is op vakantie. Een aardige man met te keurig haar vertelt dat ik
vandaag prima de chemo in kan. Met mijn SPV Allison heb ik vrijdag een 5-stappen plan
gemaakt om het kleine trauma van de vorige en eerste chemokuur te voorkomen, zo
goed en zo kwaad als dat kan. Tenslotte weten we allemaal dat ik hier totaal de
regie NIET heb. Ik pak mijn lijstje met de vijf punten van aandacht. Het eerste
punt is namelijk een vraag voor de internist: Mag ik een oxazepam nemen omdat
ik angstig ben voor het infuus? Dat mag van de internist en ik ben trots op het
met goed gevolg kunnen afvinken van mijn eerste punt van aandacht. Bovendien
snapt de internist uitstekend mijn claustrofobie wanneer ik 'vast' zit aan een
de infuuspaal. Winst!
Dan naar de afdeling dag-opname, hier gaat het weer
gebeuren. Vrij snel worden we gehaald door een jonge, blonde verpleegkundige
met een fantastisch lijf. Direct begin ik te werken aan punten twee en drie van
mijn lijstje. Ik vertel de verpleegkundige dat ik angst heb en claustrofobisch
ben. Ik leg uit dat ik vorige keer in die rare kamer met dat 'enge' nep-raam
heb gelegen en dat ik daar niet zo goed tegen kon. De verpleegkundige is rustig,
lief en empatisch, ze belooft me goed te begeleiden tijdens het infuus.
Toevallig was de voor mijn ingeplande kamer sowieso een andere, één met
uitzicht op de centrale hal, waar een mooie installatie hangt van Maria Roozen,
met daarachter uitzicht op de werkelijke lucht. Heel fijn!
Punt twee en drie afgehandeld.
Vandaag wordt een even aardige en rustige
verpleegkundige ingewerkt. Omdat ik angst heb voor het infuus, zal de jongere,
maar meer ervaren 'prikker' het infuus doen. Ik zeg dat ik niet kijk en vraag
of ze een handdoek over mijn arm wil leggen, zodat ik het verder niet hoef te
zien. In alle rust wordt ik geprikt en ik krijg een kussensloop over mijn arm.
De infuuspaal staat achter me, min of meer buiten beeld. 'Geen vuiltje aan de
lucht' lijkt het. Het is schijn, maar het werkt! Punt vijf van mijn lijstje is
niet meer van toepassing. Dit is namelijk een mantra waarmee ik heb geleerd in
therapie, om mezelf gerust te stellen in mogelijk claustrofobie opwekkende
situaties. Ik blijf geheel kalm.
Wat een andere beleving dan vorige keer! En dan
toch niet met name door mijn 5-stappen plan, maar door de zorgzaamheid van de
verpleegkundigen en de rust op de afdeling en bij het personeel. Vorige keer
had ik blijkbaar 'zo'n maandag' te pakken waarop alles fout gaat, want dit
lijkt wel een andere afdeling! Wat ook bijzonder is dat ik vorige keer direct
misselijk werd, oprispingen kreeg en een raar gevoel aan mijn tong en een rare
smaak in mijn mond. Niks van dat alles.
Uren later, om precies te zijn 11.5 uur later, voel
ik er nog helemaal niks van, heb alleen een rozerood gekleurd plasje gedaan
direct na het toedienen van alle narigheid, maar dat hoort erbij.
