De op-één-na-laatste
chemokuur (en nog 36 keer immunotherapie en vijf jaar hormoontherapie).
Strato en ik blijven het gevoel hebben dat we een
vliegreisje maken, iedere maandag. We worden met een taxibus opgehaald en naar
het ziekenhuis (vliegveld) gebracht. We zijn altijd te vroeg (voor een
vliegreis moet je ook altijd 'te vroeg' aanwezig zijn). We worden opgehaald en
naar een kamer gebracht (boarden). Ik wordt aangesloten op het infuus
(opstijgen). Vier uur lang duurt 'deze vlucht'. Dan wordt ik afgekoppeld (we
landen). We wachten op de taxi (douane en koffers) en worden dan weer thuis
afgeleverd (eindbestemming). Dan moeten we bijkomen (jetlag) en blijken we gewoon weer thuis te zijn (da's gek).
We zijn ruim op tijd en mogen direct met de verpleegkundige mee.
Een ruime vierpersoonskamer en uitzicht op de centrale hal. Mijn bloed wordt
afgenomen en de Herceptinkuur aangesloten.
We lopen een half uur vóór!
Voor het eerst kijk ik met een schuin oog hoe het
infuus ingebracht wordt. Dat heb ik nog nooit gedaan. Op een of andere manier wordt een
plastic buisje ingebracht. Mijn technische nieuwsgierigheid is gewekt, hoe
werkt dat precies? Ik kom er niet achter, durf toch niet echt te kijken. Ik heb
het 'druk' met wiebelen met mijn tenen. Dat helpt als je geprikt wordt!
Strato gaat vandaag overleggen met de specialistisch
verpleegkundige. Ik heb geen geplande afspraken meer met de internist, dit gaat hij ook regelen, ik heb veel vragen over de aanstaande hormoontherapie, maar eerst wat anders. Ik ben
ik al dagen erg kortademig en mijn conditie is echt beroerd. Er wordt geregeld
dat ik vandaag een longfoto moet laten maken. Ik vind het niet nodig, op de
vorige longfoto was tenslotte ook niks te zien een paar weken geleden. Gelukkig
zeg ik dat niet hardop en ga netjes met mijn kapstok met Herceptin infuus naar
radiotherapie voor de foto.
Het half uur wat we voorliepen verandert in een uur
vertraging. Een apparaat op het lab werkt niet, hier moeten ze mee kijken wat
de bloedwaarden zijn. Langzaam loopt de afdeling dus vol met mensen die moeten
wachten op de uitslagen voordat de chemokuren besteld kunnen worden. Ik vind
het totaal niet erg of vervelend. 'Onze' verpleegkundige heeft het onder controle en legt uit
waarop we wachten. Prima, kan gebeuren. Uiteindelijk zijn mijn bloedwaarden
bekend en in orde bevonden, dus de chemokuur kan doorgaan vandaag. Ik heb er
nog niet één gemist en vind mezelf een bikkel!
We gaan met de taxibus weer naar huis, de chauffeur
besluit een toeristische route te nemen. Best leuk, maar ik ken de routes inmiddels allemaal.
Later, thuis, krijg ik Dokter in der Sas aan de telefoon. Op de foto is te
zien dat ik vocht achter mijn linkerlong heb. Echt? Dat verwacht je toch niet. Ze wil me graag donderdag zien,
even naar mijn hart en longen luisteren. Ze gaat ook proberen om het nucleair
hartonderzoek, gepland op 25 april, te vervroegen. Het is van belang om uit te
vinden of mijn hart goed werkt. Vocht achter de long zou hierdoor veroorzaakt kunnen worden en
als het mijn hart is, komt dit mogelijk door de Herceptin. Dat zou niet goed
zijn, maar ik wil niet vooruit lopen op de zaken. Donderdag naar Dokter in der Sas dus.
