Ik droom steeds vaker dat ik lang haar heb, er is
wel altijd iets mee. Ik mis mijn haar. Soms loop ik thuis rond met een wijde,
wollen col-sjaal om mijn hoofd, dan voelt het net een beetje alsof ik nog lang
haar heb. Ik vouw dan af en toe de 'col' achter mijn oor, of veeg mijn 'col'
uit mijn gezicht.
Er zit wel iets op mijn hoofd, maar het is niet mijn haar. Het is zachter, lichter,
dunner en niet langer dan enkele millimeters.
Mijn hond heeft bijna geen haar op haar buik, haar
roze huid schijnt door haar dunne, witte, steile haartjes heen. Dat heb ik ook,
maar niet op mijn buik, iets lager dan dat. Ook dat heb ik nooit eerder op mijn
eigen lijf gehad.
Mijn tanden in mijn mond komen me scherp voor, dat
zijn mijn tanden niet. Het lijkt aan mijn tanden te liggen, maar ik weet dat
het mijn tong is, dat lijkt meer op een weekdier momenteel. Een slappe slak die
zich stoort aan mijn tanden.
Mijn neus is stuk, van binnen en van buiten. De
hele dag ben ik zo lek als een mandje. Als ik in de supermarkt over het schap,
met de kaas die in de aanbieding, buig, valt onverwacht een grote druppel uit
mijn neus tussen de kaas. De helft van de tijd zijn die druppels een beetje
bloederig, nu toevallig niet. Ik zie de druppel niet meer, kan de kaas niet
'redden'. De kaas is nou ook weer niet heel goedkoop, ondanks de aanbieding,
dus ik besluit om niet alle kaas uit het schap te kopen en zodoende mijn rommel
op te ruimen. Gelukkig is de kaas in plastic verpakt, ik hoop maar dat de koper
die 'bingo' heeft, vaak de handen wast.
Zonder zakdoek in mijn zak raak ik in paniek.
Iedereen moet nu aandelen Kleenex kopen, die hebben geen last van de crisis,
daar zorg ik eigenhandig voor, loop de hele dag met een box tissues onder mijn
arm rond. Soms schiet Strato in de lach als hij naar mij kijkt, naast hem op de
bank. Ik ben dan verbaasd en even vergeten dat ik een tissue in mijn neusgaten
heb, waarvan het overgrote deel uit mijn neus hangt.
Ik ben tussen de laatste twee wegingen in AVL nog
eens een paar kilo aangekomen, dat terwijl het 'echte' vreten, waarop ik eerder
expres ingezet had, wel over is. 'Vocht vasthouden' schijnt ook te kunnen bij
chemotherapie, maar vooralsnog heb ik geen 'cankles'. Daar is geen leuk
Nederlands woord voor. Zonder te waarschuwen, wordt regelmatig even mijn
broekspijp opgetrokken door arts of verpleegkundige om te zien of ik geen
'cankles' heb. Ik schaam me dan, want gek genoeg heb ik op mijn benen wel
redelijk normaal uitziend, zwart haar, wat overigens wel bijzonder makkelijk
loslaat.
Ik ben nooit lenig geweest. Ik heb wel eens straf
gehad van de gymleraar die ook onze biologieleraar was, omdat ik mijn handen
achter mijn rug niet in elkaar kan laten grijpen. Weet je wel, één hand boven je schouder langs en één hand
langs je zij naar achter en dan beetpakken. Zodoende heb ik ook nooit mijn bh
met twee handen op mijn rug dicht kunnen maken, zoals het hoort volgens 'echte' bh-verkoopsters. Ik doe eerst haakje vast, gewoon laag op mijn rug en dan pas mijn
armen door de bandjes steken en bh ophijsen. Heb het nooit als handicap
ervaren. Die leraar zou me nu eens moeten zien! Ik kan tegenwoordig nauwelijks
mijn billen afvegen, dat is al te ver naar achter voor mijn armen!
Ik ben wel altijd fit geweest, maar nu ben ik
kortademig. Zak soms bijna spontaan door mijn benen en moet dan halverwege mijn gang even gaan zitten. Als ik me 'goed voel' en redelijk 'inspan' dan wordt ik op een onbekend moment slap. Het gevoel in mijn lijf is net als dat van weg-geëbde
angst. Liggen, is dan het enige wat erop zit.
Mijn bovenoogleden zijn te zwaar. Ik moet de hele
dag mijn wenkbrauwen een beetje optrekken om normaal 'naar buiten' te kunnen
kijken. Het zijn niet van de 'oude' en 'losse' oogleden, huidplooien, waaraan
mensen zich redelijk makkelijk laten opereren. Het zijn dikke, zware oogleden,
hier is niks aan te doen denk ik, behalve me hele voorhoofd chirurgisch op laten trekken of
zo. Het heeft niks met kanker te maken dit ongemak. Ouderdom in combinatie met
familie-aanleg, hooguit versneld door chemotherapie.
