23 april heb ik een röntgenfoto van mijn longen en
buik gehad en een afspraak met Dokter In der Sas, internist.
De vriendelijke meneer die de röntgenfoto maakt,
vraagt of ik een afspraak heb na de foto's. Ik zeg dat ik naar de internist ga
zo. Hij is blij voor me, er moet wél wat
aan gedaan worden. Hij doelt op het resultaat van de buik-foto. Blijkbaar ziet
hij dat ik stampvol ontlasting zit.
We zitten bij Dokter In der Sas. Voordat ze door
wil gaan met de hormoontherapie, wil ze eerst het vocht achter mijn long nog
eens bestuderen en moet ik weer een soort van stoelgang hebben. Ze had drie
scenario's over het vocht achter mijn long, waarvan het scenario 'we weten niet
hoe het komt', overblijft. Hoeveelheid vocht is gelijk.
Ik krijg een stapel recepten voor
stoelgang-middelen en het advies om in beweging te komen en een vervolg-
afspraak en foto. Okidoki.
Ondertussen gaat het mentaal niet meer. Ik lig hele
nachten wakker, want als ik wil slapen en mijn ogen dicht doe, is mijn blik
'naar binnen' gericht en ben ik niet enthousiast over wat ik 'zie'. Ik leid
mezelf af totdat ik min of meer in slaap 'stort'. Daarna wordt ik bezig gehouden door mijn 'slaap-spoken'.
Ik had zelf bedacht dat ik binnen zes weken na de chemo geheel hersteld zou zijn. Ik voel de zelf opgelegde druk, ik wil dat het beter gaat, ik wil naar mijn werk. Het gaat niet zoals bedacht, het verwart me en frustreert me.
