Pasen

Met Pasen gebruncht bij mijn moeder. Het is mooi weer, het is gezellig, ik hoef niets te doen en toch ben ik naderhand uitgeput. Het is vreselijk, ik ben op een conditioneel dieptepunt geraakt. Natuurlijk krijg ik allerhande felicitaties omdat de chemokuren na een half jaar achter de rug zijn, tegelijkertijd heb ik me nog niet zo 'ongezond' gevoeld als nu. Het doet geen pijn, maar ik kan niks. Hoe lang gaat dit duren, wanneer ga ik herstellen? Eerder hoefde ik me dat niet af te vragen, ik was tenslotte nog bezig met de chemokuren. Dat het nu klaar is, maakt me onzeker, wat kan ik verwachten?

's Nachts luister ik naar de soundtrack van 'Jesus Christ Superstar' van Andrew Lloyd Webber. Dat sluit lekker aan bij Pasen en bij mijn gevoel. Ik ga pas slapen als ik zo ongeveer in slaap 'stort'. Sinds de klok ook nog een uur vooruit is gegaan, is dat tijdstip zo'n beetje rond 4 a 5 uur in de ochtend. Ik kan er niet tegen om met mijn ogen dicht en zodoende mijn blik naar binnen gericht, te proberen te slapen. Ik zit vast in een lijf waar ik niks mee kan. Ik slaap een gat in de dag, dat is handig, want ik kan toch bijna niks....

Wat ik nog kan is armbandjes plakken, thuis aan tafel. Ik loop niet meer naar het atelier van Hugo, een paar straten verderop, dat kan ik niet. Hugo komt bij mij langs om een mes te slijpen, waarmee ik bandjes een inkeping geef. Of ik borduur mijn bestralingsplan op vintage zakdoeken. Wel met het vervelende gevoel van dode vingertoppen en gezwollen vingers, maar het lukt.

Oom Albert komt op visite, hij meent het zoals altijd serieus, maar ik moet hartelijk lachen om een uitspraak die ik nog niet kende. Oom Albert is een meester in goed gevonden omschrijvingen van situaties. Dit keer gaat het over twee dames die 'elkanders bloed wel kunnen drinken'. Althans, zo zou ik het omschrijven. Oom Albert zegt over de twee vrouwen dat ze elkaar wel 'met de tieten aan de lampenkap willen knopen'.

Aan Esther vertel ik dat ik niet meer weet wat ik aan moet trekken. Dat ik het grootste deel van mijn garderobe niet meer aan kan door gewichtstoename is nog niet zo'n probleem. Dat het deel wat overblijft me totaal niet staat omdat ik tegenwoordig blond, kort pluis-haar in plaats van lang bruin haar heb, een dikke toet, een gezwollen rechterarm en een gezwollen 'pens', daar heb ik last van. Ik ken mijn eigen lichaamstype niet, mijn eigen hoofd komt me onbekend voor, 'hang' daar maar eens iets omheen wat leuk staat. Ik weet het niet! 

Esther moet heel hard om me lachen, ik heb een nieuwe omschrijving voor de situatie met de dunne, steile, witte haartjes op mijn fluitje: De KXX van Sinterklaas. Als het niet zo ongepast zou zijn, zou ik er een foto van maken, het is wellicht het vreemdste wat ik ooit gezien heb. Ik kan het natuurlijk alleen maar aan Strato laten zien, tenzij ik naar de sauna ga en daar begin ik nu echt niet aan. Strato beaamt dat een wonderlijk 'gezicht' is.

Strato neemt me steeds in de maling. Ik heb het idee dat ik dommer ben geworden. Nu heb ik wel last van stilstand qua aanmaak van cellen. Voorheen trapte ik er mooi niet in, die grollen van Strato. Nu moet hij vaak schuddebuiken van het lachen als ik weer nietsvermoedend inga op onzinnige opmerkingen of vragen.

Ik volg braaf het Magnesium-pillen-schema van dokter In der Sas, maar er gebeurt helemaal niks. Zelfs de 'overloop-diarree' laat het al een paar dagen afweten. Ik zie het niet meer zitten. Strato belt het ziekenhuis, ik ga terug naar bed. Als ik 's avonds weer wakker ben, vertelt Strato dat ik de volgende dag een afspraak heb bij Dokter In der Sas en dat volgens Simon, verpleegkundige bij de Dagopname, het allemaal niet normaal is zoals het nu gesteld is met mijn gezondheid. Ik vind het allemaal best. Ga maar wel even douchen, want morgen wordt ik ongetwijfeld weer beklopt en beluisterd door de dokter. Als ik me afdroog, staan de haartjes op mijn hoofd rechtovereind, grappig, stekeltjes. Ik lijk wel een broer van mijn moeder.

Ken je dat verhaal van dat vogeltje dat niet kon kakken? Er was een veertje aan zijn poepertje blijven plakken!