Moppie

Volgens 'iedereen' is mijn hond te dik. Ik ken het beest niet anders en 'wij' hebben ook niet allemaal hetzelfde model. Voor de grap noem ik mijn hond wel eens Blimpie, ook al lijk ik sinds een poosje zelf veel meer op een Zeppelin dan mijn hond.


Een kennis roept vaak naar zijn vriendin: 'Hé proppie'. Als ze dan opkijkt en vraagt: 'Wat?!', zegt hij: 'Ik zei: Hé moppie'.

Hond

Ook al lig ik op mijn rug en zou de zwaartekracht op bepaalde punten in mijn voordeel moeten zijn; Mijn voorhoofd en wenkbrauwen drukken zwaar op mijn oogleden, waarvan de huid gespannen staat door zwelling. Bolle wangen. De hoeken van mijn ogen en mond neigen in de richting van mijn voeten. Ik lig in het donker, met gesloten ogen en stel mezelf voor als een morsige, norse en oude bulldog.

AVL: De zoveelste keer

23 april heb ik een röntgenfoto van mijn longen en buik gehad en een afspraak met Dokter In der Sas, internist. 

De vriendelijke meneer die de röntgenfoto maakt, vraagt of ik een afspraak heb na de foto's. Ik zeg dat ik naar de internist ga zo. Hij is blij voor me, er moet wél wat aan gedaan worden. Hij doelt op het resultaat van de buik-foto. Blijkbaar ziet hij dat ik stampvol ontlasting zit.

We zitten bij Dokter In der Sas. Voordat ze door wil gaan met de hormoontherapie, wil ze eerst het vocht achter mijn long nog eens bestuderen en moet ik weer een soort van stoelgang hebben. Ze had drie scenario's over het vocht achter mijn long, waarvan het scenario 'we weten niet hoe het komt', overblijft. Hoeveelheid vocht is gelijk.

Ik krijg een stapel recepten voor stoelgang-middelen en het advies om in beweging te komen en een vervolg- afspraak en foto. Okidoki.

Ondertussen gaat het mentaal niet meer. Ik lig hele nachten wakker, want als ik wil slapen en mijn ogen dicht doe, is mijn blik 'naar binnen' gericht en ben ik niet enthousiast over wat ik 'zie'. Ik leid mezelf af totdat ik min of meer in slaap 'stort'. Daarna wordt ik bezig gehouden door mijn 'slaap-spoken'.

Ik had zelf bedacht dat ik binnen zes weken na de chemo geheel hersteld zou zijn. Ik voel de zelf opgelegde druk, ik wil dat het beter gaat, ik wil naar mijn werk. Het gaat niet zoals bedacht, het verwart me en frustreert me.

Pasen

Met Pasen gebruncht bij mijn moeder. Het is mooi weer, het is gezellig, ik hoef niets te doen en toch ben ik naderhand uitgeput. Het is vreselijk, ik ben op een conditioneel dieptepunt geraakt. Natuurlijk krijg ik allerhande felicitaties omdat de chemokuren na een half jaar achter de rug zijn, tegelijkertijd heb ik me nog niet zo 'ongezond' gevoeld als nu. Het doet geen pijn, maar ik kan niks. Hoe lang gaat dit duren, wanneer ga ik herstellen? Eerder hoefde ik me dat niet af te vragen, ik was tenslotte nog bezig met de chemokuren. Dat het nu klaar is, maakt me onzeker, wat kan ik verwachten?

's Nachts luister ik naar de soundtrack van 'Jesus Christ Superstar' van Andrew Lloyd Webber. Dat sluit lekker aan bij Pasen en bij mijn gevoel. Ik ga pas slapen als ik zo ongeveer in slaap 'stort'. Sinds de klok ook nog een uur vooruit is gegaan, is dat tijdstip zo'n beetje rond 4 a 5 uur in de ochtend. Ik kan er niet tegen om met mijn ogen dicht en zodoende mijn blik naar binnen gericht, te proberen te slapen. Ik zit vast in een lijf waar ik niks mee kan. Ik slaap een gat in de dag, dat is handig, want ik kan toch bijna niks....

Wat ik nog kan is armbandjes plakken, thuis aan tafel. Ik loop niet meer naar het atelier van Hugo, een paar straten verderop, dat kan ik niet. Hugo komt bij mij langs om een mes te slijpen, waarmee ik bandjes een inkeping geef. Of ik borduur mijn bestralingsplan op vintage zakdoeken. Wel met het vervelende gevoel van dode vingertoppen en gezwollen vingers, maar het lukt.

Oom Albert komt op visite, hij meent het zoals altijd serieus, maar ik moet hartelijk lachen om een uitspraak die ik nog niet kende. Oom Albert is een meester in goed gevonden omschrijvingen van situaties. Dit keer gaat het over twee dames die 'elkanders bloed wel kunnen drinken'. Althans, zo zou ik het omschrijven. Oom Albert zegt over de twee vrouwen dat ze elkaar wel 'met de tieten aan de lampenkap willen knopen'.

Aan Esther vertel ik dat ik niet meer weet wat ik aan moet trekken. Dat ik het grootste deel van mijn garderobe niet meer aan kan door gewichtstoename is nog niet zo'n probleem. Dat het deel wat overblijft me totaal niet staat omdat ik tegenwoordig blond, kort pluis-haar in plaats van lang bruin haar heb, een dikke toet, een gezwollen rechterarm en een gezwollen 'pens', daar heb ik last van. Ik ken mijn eigen lichaamstype niet, mijn eigen hoofd komt me onbekend voor, 'hang' daar maar eens iets omheen wat leuk staat. Ik weet het niet! 

Esther moet heel hard om me lachen, ik heb een nieuwe omschrijving voor de situatie met de dunne, steile, witte haartjes op mijn fluitje: De KXX van Sinterklaas. Als het niet zo ongepast zou zijn, zou ik er een foto van maken, het is wellicht het vreemdste wat ik ooit gezien heb. Ik kan het natuurlijk alleen maar aan Strato laten zien, tenzij ik naar de sauna ga en daar begin ik nu echt niet aan. Strato beaamt dat een wonderlijk 'gezicht' is.

Strato neemt me steeds in de maling. Ik heb het idee dat ik dommer ben geworden. Nu heb ik wel last van stilstand qua aanmaak van cellen. Voorheen trapte ik er mooi niet in, die grollen van Strato. Nu moet hij vaak schuddebuiken van het lachen als ik weer nietsvermoedend inga op onzinnige opmerkingen of vragen.

Ik volg braaf het Magnesium-pillen-schema van dokter In der Sas, maar er gebeurt helemaal niks. Zelfs de 'overloop-diarree' laat het al een paar dagen afweten. Ik zie het niet meer zitten. Strato belt het ziekenhuis, ik ga terug naar bed. Als ik 's avonds weer wakker ben, vertelt Strato dat ik de volgende dag een afspraak heb bij Dokter In der Sas en dat volgens Simon, verpleegkundige bij de Dagopname, het allemaal niet normaal is zoals het nu gesteld is met mijn gezondheid. Ik vind het allemaal best. Ga maar wel even douchen, want morgen wordt ik ongetwijfeld weer beklopt en beluisterd door de dokter. Als ik me afdroog, staan de haartjes op mijn hoofd rechtovereind, grappig, stekeltjes. Ik lijk wel een broer van mijn moeder.

Ken je dat verhaal van dat vogeltje dat niet kon kakken? Er was een veertje aan zijn poepertje blijven plakken!

Bereklauw

Mijn moeder komt met mijn nicht van 1 bij me langs. Vandaag vindt mijn nicht me niet leuk. Ze hangt erg aan Oma en als ik naar haar kijk, krijg ik een angstige blik terug. Met plezier kijk ik echter wel naar mijn nicht als ze met een bak knikkers op de grond zit. Tuurlijk geef je een één-jarige geen bak knikkers. Een bakblik met knikkers staat op de grond in mijn keuken. Toevallig is mijn neef van bijna 6 hier laatst ook al mee aan de slag geweest. Onder nauwlettende supervisie pakt mijn nicht knikkers, bestudeert ze van alle kanten en legt ze terug in de bak. Als een knikker wegrolt, kruipt ze deze achterna en legt de knikker weer terug in de bak. Het verbaast me dat ze niet bedenkt dat je leuk kunt rollen en gooien met knikkers. Niks geen kattenkwaad, maar nauwgezette concentratie op bestuderen en opruimen. Als mijn moeder mijn nicht een handdoek geeft, begint ze zelf de vloer hier mee te poetsen. Wonderlijk, de poetslustige genen van haar moeder?

Mijn moeder maakt kippenlever ragout voor me, dat vind ik heerlijk. Vandeweek heeft ze andijvie met een gehaktbal voor me gemaakt, ook zo lekker ouderwets! De buurman komt een boeket afgeven, hij noemt zichzelf 'de bloemenman' en dat is terecht, hij pakt heel wat bezorgde boeketten voor me aan!

Vandeweek was deze buurman zijn sleutels binnen vergeten, dat gebeurt een paar keer per jaar. Dan gaat hij via de brandtrap op mijn balkon het dak op en dan via zijn balkon kan hij zijn woning weer in. Hij heeft schoenmaat 48 en loopt op badslippers waarvan er één uitgescheurd is, dat lijkt me onveilig bij het beklimmen van een brandtrap, ik vraag of hij voorzichtig doet. Dat belooft hij, temeer omdat onder de brandtrap op zijn eigen balkon een reuze-bereklauw staat. Deze ken ik nog, want voorheen stond deze monsterlijke plant in een cementtroffel naast mijn voordeur en met touwtjes aan de regenpijp zodat ik me niet zou bezeren aan dit giftige apparaat.

Alvorens de buurman aan zijn klimpartij begint vraagt hij of ik toch soms niet ziek ben, geen kanker heb. Ik zeg dat ik wel kanker heb. Hij dacht dat al, eerst vanwege mijn blote hoofd, maar zijn vriendin had tegen hem gezegd dat kunstenaars nu eenmaal radicaal zijn. Nu dacht hij dat ik misschien wel ziek was omdat, en hij schetst met zijn wijsvingers een rechthoek in de lucht, hiermee duidt hij aan dat ik aangekomen ben. Zijn vriendin komt ook bij ons kijken, ze zat beneden in de auto te wachten. Ze bevestigt het verhaal dat ze gewoon dachten dat het een 'radicale kunstenaarsactie' was dat blote hoofd van mij. De buurman grapt: 'Ze is met zichzelf getrouwd, dat is al erg genoeg'.

Potpourri en AVL 26.1: Laatste Taxol

De vrouw van mijn neef heeft borstkanker. Ik moet even een potje onvrijwillig schelden als ik dit te horen krijg. Het raakt me recht in het hart!

Vrijdag ben ik met Esther naar het AVL geweest voor Nucleair Hartonderzoek. Via infuus krijg ik nucleair materiaal toegediend, dit zat in een injectiespuit met een loden koker eromheen. Daarna moest ik een kwartier op tafel liggen, met vlak boven mijn borstkas een plaat waarmee ze mijn hartpomp-functie kunnen filmen als het nucleaire materiaal rondgepompt wordt. Ik zou in slaap gevallen zijn, als het niet zo lastig was om mijn armen 'ergens' te laten. De tafel is te smal om mijn armen naast me te leggen. Dit keer geen Dokter McGyver met zelfbedachte hulpinstallaties, jammer hoor, maar wel snel gepiept. Na een half uur ben ik klaar en bekaf.

Zaterdag zijn mijn oogleden en 'wallen' flink gezwollen. Ik zie er echt niet uit! Ik voel me 'bescheten'. Mijn oogleden waren al weken droog en schilferig, dusdanig dat ik de roos zag dwarrelen als ik in mijn ogen wreef. Allerhande oog-crèmes hadden geen effect. Uiteindelijk heb ik bedacht om VSM crème tegen eczeem en huidirritatie op mijn ogen te smeren, toen ging het een stuk beter. De zwelling kan onmogelijk door deze VSM crème komen, dat is een homeopathisch middel, dus ik hoef echt niet bang te zijn dat daar een werkzame stof in zit, laat staan iets wat zwelling veroorzaakt. Strato is naar een jubileum feestje in ons clubhuis. Ik kan en ga daar nu echt niet naar toe. Strato vertelt aan iedereen die er naar vraagt dat het behoorlijk beroerd met me gaat. Mijn moeder is in het clubhuis aan het helpen, dat is vlakbij, dus ze komt tussendoor maar eens bij me kijken.

Ik krijg alvast het 'chemo is afgelopen' cadeau van mijn moeder, broer en hun partners. Een bon voor de schoonheidsspecialist. Dat is fantastisch! Ik bewaar deze nog even....

Om het cadeau zit een enorm paars lint. Dit knoop ik om mijn gezwollen hoofd, met een grote strik bovenop. Ik zeg tegen mijn moeder: 'Ik ben klaar voor de Pasen'. Mijn moeder moet enorm lachen en maakt een foto. Dat mag wel, maar alleen voor de directe familie, ik wil zo echt niet gezien worden! Een paar uur later komt mijn moeder er achter dat ze de foto via Whatsapp niet aan mijn broer gestuurd heeft, maar aan iemand die ik meer dan een jaar niet gezien of gesproken heb. Dat is een lekkere binnenkomer!

Zondag is de zwelling nog steeds vreselijk. Ik kan zowat niet meer naar 'buiten' kijken. Tavegil, een anti histaminica heeft geen effect. Is het nog meer vocht? De vingers van mijn rechterhand zijn ook gezwollen, maar dat zal de trombose zijn.

Maandag is de uitslag van het hartonderzoek positief, mijn hart is prima in orde. Niks meer te zien van de zwellingen rond mijn ogen. Doe mij dus maar drie porties Herceptin en voor het laatst een portie Taxol! 

Ik stuur een bericht naar 'de baas' Fred om te laten weten dat mijn hart in orde is en de laatste chemo er in gaat. Ko schrijft terug dat hij trots op me is. Ik vraag of ik nu een ijsje krijg. Van Fred krijg ik een ijsje, moet ik alleen de smaken doorgeven. Dan gaat het sms-en een beetje mis. Die stomme auto-correctie functie ook op telefoons!