Ik doe mijn kerstkleed maar aan bij mijn laarzen, net als naar de bruiloft vorig weekend. Toen, 5 minuten voor de trouwceremonie in het Stadhuis heb ik hier nog een opvallende goudkleurige halsketting bij 'gescoord' in een winkel naast het Stadhuis. Helemaal niet volgens mijn eigen modegevoel, maar het was nodig, om mijn blote hoofd een beetje te omkleden. Die flitsende ketting kan nu ook prima. Een bijpassende clutch of tas heb ik nu ook niet, dus met een veiligheidsspeld monteer ik mijn huissleutels in mijn jaszak (van die winterjas die niet meer dicht kan) en wat ik verder nodig heb, stop ik in mijn BH.
Bij aankomst in het lokale concertgebouw, wordt ik direct naar de rode loper gedirigeerd door een knul in een pandjesjas. Net als de mensen voor me en achter me, vraag ik of ik eerst mijn jas naar de garderobe mag brengen. Dat mag niet. Ik doe het toch, ik weet de weg hier en steek rechtdoor over naar de garderobe en neem de rest van de avond ook echt niet de 'verplichte' afslag naar links, over de hevig verlichte rode loper, omkleed met paparazzi en filmploegjes om aan het einde rechtsomkeer achter de coulissen weer terug te lopen in het donker naar de bar. Doei. Ik ben een echte Hollander.
De BN-ers maken wel het verplichte rondje over de rode loper en de donkere achterom. Geen van hen heeft zijn of haar jas nog aan, wel uitzonderlijke couture creaties, goed of slecht gelukt. Die mevrouw die ik in het vorige bericht beschreef, de bosnimf, kon zo hier de rode loper op. Het is een 'black tie event'. Heel grappig vind ik dat de Couleur Locale dames zeer divers gekleed zijn, van 'mantelpakje komt net uit haar werk', 'katoenen, gekreukelde rok: Ik draag anders nooit een rok' en 'kerstfeest' (dat ben ik) tot 'ongepaste zomerjurk'. De BN-er dames pakken goed uit, die doen dit vaker. In ons 'dorp' zijn we dat niet gewend en vinden we dat ook een beetje poeha. De heren echter, zien er allemaal hetzelfde uit; Black Tie.
De BN-ers maken wel het verplichte rondje over de rode loper en de donkere achterom. Geen van hen heeft zijn of haar jas nog aan, wel uitzonderlijke couture creaties, goed of slecht gelukt. Die mevrouw die ik in het vorige bericht beschreef, de bosnimf, kon zo hier de rode loper op. Het is een 'black tie event'. Heel grappig vind ik dat de Couleur Locale dames zeer divers gekleed zijn, van 'mantelpakje komt net uit haar werk', 'katoenen, gekreukelde rok: Ik draag anders nooit een rok' en 'kerstfeest' (dat ben ik) tot 'ongepaste zomerjurk'. De BN-er dames pakken goed uit, die doen dit vaker. In ons 'dorp' zijn we dat niet gewend en vinden we dat ook een beetje poeha. De heren echter, zien er allemaal hetzelfde uit; Black Tie.
Hoe de film was, weet ik niet meer precies. Dat was gauw weer vergeten doordat we na de film heel hard hebben moeten werken. Twee uur lang hebben de 'dorpelingen' geklapt en geklapt. Eerst voor iedereen op de aftiteling. Toen voor de fysiek aanwezige regisseurs en acteurs, de geldschieters en sympathisanten. Als die elkaar allemaal in wisselende formatie en huilend in de armen vallen, blijven wij klappen. Ook al gaat het ons weinig tot niks aan, voelen we niet mee met deze mensen en de uitdagingen die ze overwonnen hebben, waren we niet bij alle gebeurtenissen achter de schermen, we zijn wel beleefd. Als dan ook nog de Consul van Hongarije het podium krijgt, zijn de hoofdrolspelers het ineens zelf zat. Ze verlaten in het volle licht het podium terwijl de Consul ze net hele bijzondere en lekkere, Hongaarse specialiteiten in cellofaan aan wilde bieden. Daar stond die man met zijn etenswaren. De 'dorpelingen' volgen het voorbeeld van de acteurs. Onze handen zijn rood en dik van het klappen, we houden ermee op, we gaan drinken.
In de foyer kom ik direct een ex tegen. Een vreselijke vent, waarmee ik kort en 'verplicht' verkering heb gehad en die altijd bij dit soort feestjes is, maar daar niks te zoeken heeft. Ik laat me makkelijk in een ongewenste 'liefdesrelatie' manoeuvreren als ik even niet oplet. Dat is me vaker overkomen. Op school hebben we hier nooit iets over geleerd. Mijn vader was niet in de buurt om me te waarschuwen. Die ex dus, die bestudeert mijn kale bol. Hij zegt 'sterkte' tegen me en geeft me een schouderklopje. Hij kijkt werkelijk bezorgd naar me, dat brengt me even uit balans. Ik houd me aan mijn eigen regel, van toepassing op dit soort voorvallen, ik bedank hem vriendelijk en loop gauw weg, anders kom ik de rest van deze enerverende avond niet meer van hem af en erger ik me rot.
'Links de BN-ers, rechts de 'dorpelingen'. We mengen ons niet, socialiseren niet met elkaar. De lokale fine fleur, klapvee, wat moeten 'ze' er verder mee.
Film: 'Kenau' van Maarten Treurniet, met Monic Hendrix en Barry Atsma.
